Οι bloggers θα “σώσουν” το κόσμο

Τον ίδιο κόσμο που κάποτε “έσωσαν” (ή έσπευσαν προς την διάσωση του) οι στρατιώτες, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι. Όλοι ξεκίνησαν με όνειρα, έγιναν εξουσία, κάναν λάθη και τους έφαγε η επανάσταση. Μέχρι και οι επαναστάτες να γίνουν εξουσία, να κάνουν λάθη και να τους φάει η επόμενη επανάσταση.

Αναφέρομαι στα συνεχώς αυξανόμενα φαινόμενα κόντρας και εχθροπραξιών ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τους bloggers. Μην ξεχνάμε ότι κάποτε η κόντρα ήταν ανάμεσα στους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Και το αποτέλεσμα εκείνου του ματς είναι ακόμα αμφίβολο.

Οι τελευταίες μάχες παίζονται κυρίως στις σελίδες των διάφορων free press (μια καλή και σχεδόν σοσιοαλιστική ιδέα που τελικά βρήκε αναίσχυντα εμπορική/ καπιταλιστική μορφή) – των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών (εκεί που μπορεί κάποτε να τους εκτιμούσε το κοινό τώρα αναρωτιέται “για να μας δείχουν αυτά, φαντάσου τί ξέρουν και μας κρύβουν”) και των ίδιων των blogs (που ακόμα ψάχνουν την ταυτότητα και τον σκοπό τους, τουλάχιστον στην Ελλάδα).

Κάποιοι δημοσιογράφοι – ίσως συνηθισμένοι σε ένα άλλο τοπίο – αντιστέκονται σθεναρά στο νέο μέσο και με κάθε τρόπο (μέχρι και γελοίες απειλές από τηλεοπτικές εκπομπές – εκεί καταλήξαμε, στους τραμπούκους) προσπαθούν να το αποσταθεροποιήσουν. Προσωπική μου άποψη είναι ότι άδικα χάνουν τον καιρό τους, το νέο μέσο ακόμα ψάχνει να βρει τί είναι και τί μπορεί να κάνει. Η κατά μέτωπον επίθεση μόνο συσπείρωση μπορεί να προκαλέσει – και μάλιστα πίσω από στοιχεία με τα οποία δεν συμφωνεί (ίσως) η πλειοψηφία των bloggers. Ας μην ξεχνάμε ότι αφού το κοινό πρώτα έχασε την οποιαδήποτε πίστη στους πολιτικούς τώρα τείνει να χάσει την πίστη και στους δημοσιογράφους. Καλό θα ήταν να γίνει λοιπόν μια εξέταση των λόγων που το κοινό (ίσως) πιστεύει περισσότερο κάποιον ανώνυμο και sensationalist blogger παρά τους δημοσιογράφους που ίσως να έχουν και περισσότερη πείρα ή καλύτερο έλεγχο της αξιοπιστίας τους (αν και το ότι αυτό χωράει πολλή συζήτηση είναι ίσως ένας από τους λόγους που το κοινό έχει χάσει την εμπιστοσύνη του).

Κάποιοι bloggers, ενθουσιασμένοι από τις δυνατότητες του νέου μέσου και όντας μαχητικοί εκ φύσεως (ή εκ πεποιθήσεως) επιτίθενται σε δημοσιογράφους, εκδότες, πολιτικούς και λοιπά στοιχεία του “κατεστημένου” με πρωτόγνωρη μανία. Κάποιες φορές δημοσιεύονται ανακριβείς ιστορίες, χωρίς αποδείξεις, γεμάτες φημολογία και εκβοφιστικές φράσεις περί παρανόμων συναλλαγών, εγκληματικών ενεργειών, προσωπικής ζωής των άτυχων που βρίσκονται στο μάτι του blogοκυκλώνα κλπ. Προσωπική μου άποψη ότι κάποιοι bloggers θέλουν να λειτουργήσουν ως ηθική συνείδηση της χώρας – κάποιοι το κάνουν διακριτικά, κάποιοι το κάνουν μαχητικά, κάποιοι το κάνουν με αναίσχυντα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Κυκλοφορεί η δικαιολογία ότι οι πλέον αναίσχυντοι είναι κάποιοι δημοσιογράφοι που έχουν blogs αλλά δεν καταλαβαίνω τη διαφορά. Η μόνη συνθήκη για να λέγεσαι blogger είναι το να έχεις blog (με δυνατότητα σχολιασμού θα ήθελα να προσθέσω. Αλλιώς έχεις site που ανανεώνεται συχνά. Υπάρχει ΧΑΣΜΑ μεταξύ των δύο). Τώρα αν ο blogger είναι ανώνυμος, επώνυμος, δικηγόρος, εργάτης λίγη σημασία έχει. Παραμένει blogger.

Στην κάλυψη του πολέμου αυτού, κάνουμε ένα τεράστιο σφάλμα. Οι bloggers δεν είναι μία ομοιόμορφη ομάδα. Κάποτε η ομαδοποίηση, η ομοιομορφία κάτω από μια ταμπέλα ήταν γεγονός. Έτσι άλλωστε ξέρουμε σίγουρα τί πρεσβέυει ένας δεξιός, ένας αριστερός, ένας προοδευτικός κοκ πολιτικός. Έτσι ξέρουμε τί καλύπτει και με τι ασχολείται ένας δημοσιογράφος από το Βήμα, την Καθημερική, την Ελευθεροτυπία κλπ. Οι bloggers όμως δεν είναι ομάδες, είναι διακριτές προσωπικότητες – και εδώ είναι το κλειδί των εχθροπραξιών. Οι bloggers γεννήθηκαν μέσα από μια εποχή έντονης ατομικότητας με το σύνθημα “Εγώ” αντί για “Εμείς”. Για αυτό άλλωστε έχουν blogs δικά τους (έστω και ανώνυμα) και δεν συμμετείχαν σε κολλεκτίβες όπως το Indymedia. Δεν αμφισβητώ την ανάγκη τους για ενημέρωση, κουβέντα (τί είναι άλλωστε τα σχόλια), ομαδικότητα (τί είναι άλλωστε τα blogrolls), ούτε την ανάγκη τους για συλλογική δράση (που έχει αποδειχτεί επιτυχημένη πολλάκις). Παρόλα αυτά ο κάθε blogger έχει δικαίωμα να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να απέχει από κάποια κίνηση ή να διαφωνήσει με άλλους bloggers χωρίς να διαγραφεί/ απολυθεί. Θα παραμείνει blogger εκτός αν επιλέξει να σταματήσει.

Εντοπίζω λοιπόν τον τυφλό πανικό νομοθετών, πολιτικών και δημοσιογράφων εναντίων των blogs ακριβώς σε αυτή την ατομική φύση των blogs (παρόλο που αναγνωρίζω κι άλλους λόγους – όπως ας πούμε τον ‘τρόμο’ ότι μπορεί κάποιος να πει τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς να χρησιμοποιήσει κώδικες και κοινωνικοπολιτικές συναλλαγές που ήταν συνηθισμένες στο παρελθόν). Ατομικότητα σημαίνει για κάποιους ότι ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του χωρίς έλεγχο. Και οι κατεστημένες ομάδες που λειτουργούσαν πάντα με έλεγχο και μάθαν να τον δέχονται/ αλλάζουν/ παρακάμπτουν δεν μπορούν να λειτουργήσουν με αυτό το νέο στοιχείο έξω από τη σφαίρα επιρροής τους. Εξ’ου και οι συζητήσεις περί νομοθεσίας για τα blogs – λες και είναι δυνατόν ο νομοθέτης να προβλέψει και να δημιουργήσει αποτελεσματική νομοθεσία για (εν δυνάμει) τόσα εκατομμύρια blogs όσα και εκατομμύρια Έλληνες. Μπορεί οι πρόσφατες εχθροπραξίες να συσπειρώσουν τους bloggers πίσω από ένα ‘όνομα’ όμως εν καιρώ ειρήνης η μόνιμη τους διαφωνία είναι η ίδια τους η χρησιμότητα – σκοπιμότητα – ταυτότητα.

Κρίνουμε δηλαδή την κατάσταση με όρους δανεισμένους από παλιά. Είναι σαν να κρίνεις τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο γνωρίζοντας τα χαραστηριστικά των οπλικών συστημάτων του Πρώτου.

Προσωπικά – γιατί δεν μπορώ να κρίνω για άλλους bloggers – διαλέγω πλέον τις μάχες μου και δεν είμαι διατεθημένη να υπερασπιστώ κάποιον blogger μόνο και μόνο επειδή είναι blogger και του επιτίθεται κάποιος δημοσιογράφος. Το έχω κάνει στο παρελθόν για κάποιους ανθρώπους των νέων μέσων (και blogs) και δεν το μετανιώνω γιατί σε εκείνες τις περιπτώσεις έκρινα ότι είχαν το δίκιο με το μέρος τους. Είμαι διατεθημένη να υπερασπιστώ τον blogger που κρίνω (με τη δική μου ηθική και κρίση) ότι λέει κάτι που αξίζει να ειπωθεί ή έχει δεχτεί άδικη επίθεση. Γιατί για μένα σημασία πλέον έχει ο άνθρωπος και οι πράξεις του και όχι η ταμπέλα. Η ομαδικότητα τη σύγχρονη εποχή (ελπίζω) δεν έγγυται πλέον στην ταμπέλα (“είμαι δεξιός άρα ακολουθώ την δεξιά γραμμή”). Καιρός να βάλουμε σε εφαρμογή αυτά που διατεινόμαστε ότι πιστεύουμε για τη νέα εποχή και ο καθένας μας να αναλάβει προσωπική ευθύνη για τις επιλογές του. Αν τύχει να συμφωνήσουμε έχει καλώς. Αν τύχει να διαφωνήσουμε ακόμα καλύτερα.

——-
Διάβασα: ΠΡΕΖΑ TV