Να λοιπόν τί παθαίνεις όταν ζεις στις μαύρες ξενιτιές (του ταμ ταμ και του τσαγιού) για πολύ καιρό.
Πέμπτος χρόνος πια στο Ηνωμένο Βασίλειο (βρε πώς περνάει) γνώρισα δυο τρία κορίτσια στο Πανεπιστήμιο φέτος (μα τί κάνεις τόσα χρόνια καμάρι μου) με τα οποία υπάρχει συνεννόηση (για του Έλληνες θα σας πω άλλη φορά, είναι μια πονεμένη ιστορία). Με μία εξ αυτών – την Julia από τη Ρώμη κάνουμε πολύ παρέα. Το Σάββατο λοιπόν πήγαμε και για ένα φαγητό, ιταλικό, εγγυημένα καλό. Εφόσον το προτείνει ο Ιταλός το Ιταλικό είναι καλό, δεν υπάρχει περίπτωση.
Συναντηθήκαμε έξω από ένα σταθμό και εμφανίστηκε η Julia, ο Tomaso (έρωτας αγιάτρευτος της Julia επίσης Ιταλός) η αδελφή του Tomaso, Maria μετά του συζύγου της και ένα ακόμα ζευγάρι από τη Βραζιλία. Από ‘δω ο τάδε από κει ο τάδε και λάβαμε φιλιά στα μάγουλα από όλους, δύο φιλιά, κανονικά, όχι μόνο ένα (κακό συνήθειο στο εξωτερικό: φιλάνε μόνο στο ένα μάγουλο και μένεις μαλάκας όταν γυρνάς και το άλλο). Και χαμόγελα. Και φωνές (Ο Καβαλιώτης πονοκεφάλιασε εγώ βρήκα τη χαρά μου).
Για τα διαδικαστικά σας λέω τα εξής
– Ναι όλοι πολύ καλά παιδιά
– Ναι το Marine Ices στο Camden / Chalk Farm έχει σίγουρο εξαιρετικό Ιταλικό φαγητό και παραδοσιακό Ιταλικό παγωτό που το φτιάχνουν μόνοι τους.
– Ναι η Βραζιλιάνα ήταν μια θεά, δε συγκρίνεται η γυναίκα, ήταν πέρα κάθε προσδοκίας.
Αυτό που μου κακοφάνηκε ήταν – ποιος άλλος, μικρό αυτοπεριστρεφόμενο και ομφαλοσκοπικό σκουλήκι – η αφεντιά μου. Μου έκανε εντύπωση που φιληθήκαμε όλοι. Και στο ‘γεια σας’ και στο ‘καληνύχτα σας’. ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΛΕΜΕ.
Τραγικά πράγματα.
Φταίει μάλλον πως στην Ελλάδα (που είναι και χώρα νταβραντιζμένη και φιλοδίδουσα) δεν κάνω πλέον καινούριες γνωριμίες παρά βλέπω φίλους αγαπημένους όταν δίνει ο Γιαραμπής να κατέβω στα πάτρια οπότε τα φιλιά και οι αγκαλιές είναι αυτονόητα. Είχα ξεχάσει όμως την απλοχεριά του ‘γεια σου, χαίρομαι που σε γνώρισα, ‘σμακ’ τσάκω και δυο φιλιά’.
Στο Λονδίνο επίσης οι παρέες είναι fixed οπότε έχουμε το ίδιο πράγμα. Μόνο με τους Έλληνες βέβαια – φίλοι από Τσεχία, Νότιο Αφρική, Μεγάλη Βρετανία είναι ομολογουμένως πιο συγκρατημένοι. Τί να πω… Ίσως ο φόβος των μικροβίων.
Βρήκαμε κι άλλα κοινά πέρα από τα φιλιά. Τις σαπουνόπερες – novellas στα Πορτογαλλικά/ Βραζιλιάνικα. Α, και ποιός θυμάται εκείνη την παιδική σειρά (μεταγλωτισμένη στην Ελλάδα) με το σχολείο, τα πιτσιρίκια, τον γέρο επιστάτη και το κουδούνι (χειρός); Κι αυτό Βραζιλιάνικο ήταν.
Προς μεγάλη ντροπή των Ιταλών τους εξήγησα και πιο ήταν το πιο πρόσφατο εξαγώγιμο προϊόν τους. Στο άκουσμα Non E La Rai (ελληνιστί, Τσάο, Μπράβο και Μπράβο Ρούλα) δεν ξέρανε πού να κρύψουν τη ντροπή τους οι άνθρωποι.
Άντε. Φιλιά.
Σματς!
εμένα να δεις πόση εντύπωση μου έκανε
και να έχεις και την Φινλανδεζα την καθηγήτρια σήμερα να επιμένει ότι το 90% της επικοινωνίας ενός μέσου ανθρώπου είναι non-verbal…
(δεν κρατήθηκα λύθηκα στα γέλια μέσα στην αίθουσα!)
τα e-mail σου σε λέω κοίτα!!!
Derek είμαι στη δουλειά τώρα. Το βράδυ
Σοφάκι μου δεν είναι ούτε θέμα μικροβίων, ούτε τίποτα άλλο. Είναι πιστεύω θέμα ταπεραμέντου. Και όταν λέω ταπεραμέντου καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αυτό που πολλές φορές φορές καταντάει γραφικό αλλά είναι αλήθεια… του Μεσόγειου – Αφρικανού – Νοτιο Αμερικάνου που τους κάνει να είναι πιο “ζωντανοί”, πιο έντονοι, πιο με φωνές, γέλια και φιλιά. Το έχεις καταλάβει και εσύ πως οι κάτοικοι της Βόρειας Ευρώπης δεν είναι τόσο εκδηλωτικοί, πόσο μάλιστα σε άτομα που μόλις έχουν γνωρίσει.
Ίσως είναι δύσκολο για κάποιων που ζει στην Ελλάδα να καταλάβει αυτό που προσπαθώ να πω. Όμως για να φέρω ένα παράδειγμα από την δική μου εμπειρία… στην δουλειά κάνω περισσότερη “παρέα” με Ισπανούς και Πορτογάλους από ότι με Βρετανούς όχι γιατί έχω κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα μαζί τους αλλά ακριβώς γιατί δεν είναι τόσο συγκρατημένη. Αφού στο lunch break μόνο εμείς φωνάζουμε…
Είναι πολύ ωραίο λοιπόν να βρίσκεσαι με άτομα με τα οποία αν και τόσο διαφορετικοί έχετε τόσα κοινά.
Αν γνωρίσεις Ολλανδό ή Ολλανδέζα από χωριατοπεριοχή της Ολλανδίας, όπως είναι ο νότος, το πιο πιθανό είναι με το χαίρω πολύ να εισπράξεις τρία φιλιά. Πριν το πάρω χαμπάρι το τρίτο φιλί μου ερχόταν σχεδόν με το ζόρι! Φάση πάρε και αυτό δεν τελειώσαμε.
Τελευταία φορά στην Ελλάδα μπερδεύτηκα και έκανα να δώσω και το τρίτο το ολλανδικό. Η δύναμη της συνήθειας.
Παίδες, στην πάντα, έρχεται ο…
Εχετα ακουστά “la bise parisienne”; Εδώ, ακόμα και οι λοιπών δήμων και κοινοτήτων έχουν να το λένε για τους παριζιάνους. Τέσσερα! Ματς, μουτς, ματς μουτς! Ετσι πάει.
Αφού, όταν βγαίνεις για ρεστωράν με παρέα, τρως ένα εικοσάλεπτο στον ψόφο, μέχρι να διασταυρωθούν οι πάντες.
Αλλά δεν είναι από χαρούλες , οικειότητες και τέτοια. Ετσι είθισται. Ακόμα και με κάποιες που συναντάς για πρώτη φορά.
Το καλύτερο είναι ότι – φυσικά – γίνεται και στο γραφείο. Γιαυτό άλλωστε, η δουλειά δεν ξεκινάει ποτέ πριν τις δέκα. Ασε που μετά τα ματς μουτς, έφτασε κιόλας η ώρα του καφέ!
(καλά, καλά, το πατάω)
Σοφία, καλό κουράγιο!
Είδα, πολύ αργά -αλλά μερικά πράγματα είναι διαχρονικά- την κουβέντα που είχες με τον Καμπύλη. Δες έναν τόπο που φτιάξαμε πρόσφατα:
http://pontosandaristera.wordpress.com/
Μπορεί καινα σ’ ενδιαφέρει!
M Scientist α γι’αυτό ξαφνικά έχει ανέβει η μετανάστευση από Ισπανία/ Πορτογαλία εκεί στους βοράδες. Ε πέστο έτσι!
monntag κι ύστερα σου λέει στο Άμστερναμ περνάνε καλά. Από τα φιλιά είναι. Σαν τον Ζουγανέλη. Δώσε μου ένα φιλί στο μάγουλο κοπελιά και τσουπ γυρνάει στα χείλη.
phivos να μια χώρα που μου κάνει.
π&α χαίρομαι που σε βλέπω. καλώς ήλθες.
Ετσι ετσι και συνονόματη και Ιταλίδα!!!
Μπραβο Σοφάκι!!
:)
ahhhh bella italia, buena brasil y guappa espania……
vamos a las paises de la grande fiesta companiera
Εγώ την έχω βρει τη λύση. Βάζω όλους τους μη-Έλληνες της παρέας (Άγγλους, Ιταλούς, Ινδούς, Μαυρικιανούς, Ισπανούς, Βραζιλιάνους, Γερμανούς, Αυστραλούς – ΟΗΕ έχουμε γίνει) να κάνουν Greek kisses (ματσ *και* μουτσ) για να μην μπερδεύομαι. Το κακό είναι ότι αν τύχει και φιληθώ με κανέναν στη δουλειά όπου είναι όλοι Άγγλοι, ξεχνιέμαι και τον φιλάω και δεύτερη φορά. Αν δεν προσέξω θα μου βγει κανένα όνομα και θα τρέχω…