Περί linkblogs ΙΙ

Είχα κάθε διάθεση να μην επεκταθώ περί linkblogs πέρα από αυτού του post αλλά τελικά υπάρχει ακόμα κόσμος εκεί έξω (πέρα από τη μαμά Δέσποινα) που δεν έχει καταλάβει την υπόθεση linkblogs.

Εφόσον λοιπόν η Θεία Σοφία είναι δίπλα στον απλό χρήστη (βοήθεια σας) δώσε βάση να δεις τί είναι τα linkblogs και προς τί το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός.

To monitor ήταν ουσιαστικά ένας aggregator (για περαιτέρω εξηγήσεις βλέπε ‘Παραφιλολογίας το ανάγνωσμα’)

Στο monitor μπορούσες επίσης να εγγραφείς. Αν είχες εγγραφεί το monitor σου δημιουργούσε αυτόματα μία δημόσια σελίδα. Σε αυτή τη σελίδα μπορούσες να βρεις όλα τα άρθρα που είχες σημειώσει. Πώς το έκανες αυτό: Αφού έκανες log in έβλεπες όλα τα άρθρα της ημέρας. Αυτά που σου κινούσαν το ενδιαφέρον πατούσες το κουμπάκι linkblog δίπλα τους. To monitor αυτόματα έβαζε αυτά τα άρθρα στη δημόσια σελίδα σου και μπορούσες ανά πάσα στιγμή να τα ξαναβρείς.
Παράδειγμα: Από τον υπολογιστή της δουλειάς μου δεν βλέπω πλέον κανένα blog που λειτουργεί κάτω από την πλατφόρμα του Blogger. Με το σύστημα των linkblogs παρακολουθούσα τη λίστα του monitor, σημείωνα τα κομμάτια που με ενδιέφεραν, τα έβαζα στη λίστα μου και μετά στο σπίτι μπορούσα να τα ξαναβρώ εύκολα.

Το πρόβλημα που έχει κομμάτι των bloggers με το σύστημα των linkblogs είναι το εξής: Το monitor προσέφερε μία ακόμα υπηρεσία. Υποδείκνυε ποια άρθρα ήταν τα ποιό δημοφιλή. Τα πλέον δημοφιλή άρθρα φαίνονταν στο monitor με πιο μεγάλα γράμματα από τα υπόλοιπα. Ένας από τους τρόπους (αλλά όχι ο μοναδικός) που υπολογιζόταν ποιό είναι το πιο δημοφιλές άρθρο ήταν τα linkblogs. (Για πλήρη εξήγηση της ιστορίας διαβάστε μικρή (;) αλλαγή στο monitor)

Όταν λοιπόν βλέπουμε σε κείμενα ότι το monitor ήταν φασιστικό ή ότι το σύστημα των linkblogs ήταν φασιστικό μιλάμε για το φαινόμενο πολλών κλικ σε συγκεκριμένα άρθρα που φυσικά ανέβαζε το κασέ τους και εμφανίζονταν με μεγαλύτερα γράμματα από τα υπόλοιπα.

Το κλειδί της υπόθεσης όμως είναι το εξής: Ο vrypan όταν εισήγαγε το φαινόμενο των διαφορετικών γραμματοσειρών αντιμετώπισε αρκετές κριτικές. Και μάλιστα είναι και προσωπική μου γνώμη ότι δεν είμαι αναγκασμένη να βλέπω με μεγάλα γράμματα το τί διάλεξαν οι άλλοι γιατί εγώ μπορεί να διαλέγω τελείως διαφορετικά και οι μεγάλες γραμματοσειρές να με αποσυντονίζουν. Εφόσον λοιπόν το monitor ήταν μια υπηρεσία που χρησιμοποιούσαν πολλοί ο vrypan άλλαξε τον κανόνα και έδινε στον επισκέπτη του monitor την επιλογή να διαλέξει αν ήθελε να βλέπει τα μεγάλα γράμματα ή όχι (βλέπε monitor font sizes).

ΑΡΑ: Ήταν επιλογή του επισκέπτη να βλέπει τις μεγάλες γραμματοσειρές ή όχι.

Συμπεράσματα (προσωπικά. εσύ βγάλε τα δικά σου)
1) Το να λέμε ότι τo εργαλείο είναι φασιστικό είναι σαν να λέμε ότι για το φόνο φταίει το όπλο και όχι ο δράστης. Και μάλιστα αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι αυτή την άποψη έχουν καθόλα αξιόλογοι bloggers (επίσης μερικοί που δεν τους έχω και σε πολύ υπόληψη αλλά αυτοί δεν μου κάνουν εντύπωση).
2) Είναι φασιστικό το να νευριάζουμε που ο χρήστης επιλέγει να βλέπει το monitor με τις μεγάλες γραμματοσειρές και όχι η ύπαρξη αυτή καθεαυτή των μεγάλων γραμματοσειρών. Ενώ από τη φύση μας οι bloggers θα περίμενα να υποστηρίζουμε την ελευθερία της πληροφορίας και την ανταλλαγή ιδεών δυστυχώς με το να αναγκάζουμε το χρήστη να μας βλέπει με ένα συγκεκριμένο τρόπο και να του αφαιρούμε το δικαίωμα της επιλογής γινόμαστε απλά ένα ακόμα παραδοσιακό μέσο. Όπως ο χρήστης δεν μπορεί να πει στις ειδήσεις του BBC ότι δεν τις παρακολουθεί έτσι δεν μπορεί να δει και το digital – era με τον τρόπο που επιθυμεί αυτός. Για το δικό μου blog τουλάχιστον αυτό το θεωρώ ηθικά απαράδεκτο.
3) Η ύπαρξη ανθρώπων που χρησιμοποίησαν τα linkblogs προς όφελος τους (π.χ. βάζοντας φίλους και γνωστούς να κάνουν linkblog στα άρθρα τους για να μεγαλώνει η γραμματοσειρά τους) ήταν από πάντα αναμενόμενη. Το να πέφτουμε στο επίπεδο τους είναι τουλάχιστον τραγελαφικό.

Dictum (επανάληψις)
Το εργαλείο δεν είναι προβληματικό. Ο χρήστης είναι προβληματικός.