Το θέμα των ημερών

“Πού είσαι εσύ;”

Άμα σου πω θαμμένη κάτω από τρεις τόνους βιβλία θα με πιστέψεις; Αλήθεια οι Διδακτορικοί πώς το αντέχουν ρε συ; Εν τω μεταξύ ο καθείς με το βιολί του στη σχολή. Εγώ στον πανικό και καθηγητής μου (μεγάλη μούρη θα σας πω άλλη φορά) σκέφτεται κάτι research proposals που θέλει, να οργανώσει κι ένα συνέδριο, να μάθει το ένα, να μάθει το άλλο – του κατσα εγώ που είμαι η μόνη που ενδιαφέρεται για το θέμα του. ‘Να σε προλάβω τώρα’, λέει ‘πριν βρεις κάτι άλλο που να σ’αρέσει και μείνω με τους διδακτορικούς μου μόνο που έχουν και δουλειές’. Γιατί εγώ είμαι εδώ για πλάκα. Ας όψεται το καλό το θέμα.

Και να ήταν μόνο το Πανεπιστήμιο να πω πάει στο διάολο αλλά είναι και η δουλειά που τον τελευταίο μήνα (πάντα όταν προετοιμάζω εργασίες – γκαραντί) δουλεύω τις άπειρες ώρες. Και όποιος με ξέρει γνωρίζει καλά ότι εγώ δεν κάνω υπερωρίες για λόγους ηθικούς και κοινωνικούς (αν δεν τις πληρώνομαι και πάλι με δυσκολία). Ένεκα όμως που το φαινόμενο είναι σπάνιο μανίτσα μου έχω πέσει στο φιλότημο και κάθομαι (μέσα σε λογικά πλάισια, δεν είμαστε και μαλάκες).

Δεν είναι η κακή διάθεση (έχουμε κι απ’αυτή) – είναι κυρίως ότι το μυαλό μου λειτουργεί αυτές τις μέρες κάπως σαν μονοκαλλιέργεια: Μια φορά καλαμπόκι πάντα καλαμπόκι. Μέχρι να τα παίξει το χωράφι.

Εν τω μεταξύ μικρές κινήσεις γίνονται ενδοοικογενειακά προς απόσπαση μου από το πρόβλημα(τα) όπως το να στολίσουμε το δέντρο, να πάρουμε στεφάνι, να αγοράσουμε δώρα, να κανονίσουμε διακοπούλες (ναι θα γίνει κι αυτό).

Σήμερα ελέγχω ένα essay και αύριο το άλλο. Παραδίδω την Τετάρτη. Φτου ξελευτερία.

Αγάπη! Τα λέμε τ’αξημέρωτα στον σταθμό των τρένων. Ξέρεις εσύ. Γιατί μπορεί να πάμε μαζί αλλά εγώ (το εγώ που αγαπάς λίγο πιο πολύ από τα άλλα) επιστρέφει μόνο κατά τας διακοπάς.