Το απόγευμα σε ένα μικρό αυτοκίνητο, το βράδυ σε ένα ψηλό μπαλκόνι, τα ξημερώματα σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια, βγάλαμε τις εμμονές μας και τις δείξαμε με το δάχτυλο.
Γιατί τώρα – που κάναμε και φτιάξαμε και έχουμε να δείξουμε δυο τρία πράγματα δικά μας σε ανθρώπους που αγαπάμε – οι εμμονές μας φαίνονται και τις βλέπουν και οι φίλοι.
Νοσταλγία.
Βία.
Έρωτας (παρελθοντικός).
Έλεγχος.
Μοναξιά.
Και θα μετρήσουμε τις μέρες και τα έργα μας, όσο και όταν βρισκόμαστε με δυο γουλιές οινόπνευμα και τα αποτσίγαρα να μη χωράνε στο τασάκι.
Και θα μεγαλώνουμε.
Και θα έρθει η ώρα να παραδεχτούμε ότι κάθε φορά, κάθε μας ιστορία, κάθε μας χορογραφία, κάθε μας μικρό αφήγημα, ΛΕΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ.
Θα έρθει η ώρα τελικά, που τις εμμονές τις δικές μας – και των φίλων – μπορούμε να παραδεχτούμε ότι τις αγαπάμε.
——————————–
Στους φίλους της Αθήνας που ζούνε και (με) θυμούνται και επιμένουν.
“Ακου να δεις”. Σε διάβαζα τυχαία κάμποσα χρόνια τώρα, όταν ο μ@λ@κ@ς έλεγε πως θα πάει στην αγγλία να δουλέψει. Με έξι πτυχία. Πράγματι πήγε. Αλλά. Ποζάρει σε σχολές καλών τεχνών. Γουατέβερ.Σε διάβαζα που λες. Και “χάζευα” Αγγλία. (Δε σκεφτόμανε η καψερή πως μάζεψε γνώστη κι άσ΄τηνε κι όταν πεινάσεις πιάσ’τηνε). Κοίτα τώρα να δεις τί γίνεται. Σπάει ου διά’λ΄ς τ’ ποδάρ’ τ’ και είμαι στα πρόθυρα ενός ίνερβιου για μια δουλειά στο Λονδίνο την οποία αίτηση Θέ μου Σχώρα με έκανα για πλάκα. Είναι μια σκάλα παραπάνω επαγγελματικά απ΄ο,τι κάνω εδώ.Δουλειά πήδημα ε; νύχτες και τα πάντα όλα σε μια περιοχή στα Docklands δίπλα στο Leamouth. Δεν το λες και λίγο.Γιατί εδώ αυτή τη δουλειά θα έπρεπε να με πηδ*ξουν για να την πάρω.Και ακόμα δεν έχω καταντήσει εκεί. 27χιλιάρικα συν μπόνους. Είναι μεγάλη εταιρία, και γιατί οχι, παιδιά σκυλιά γκόμενο (που να καταπιεί τα πινέλα που τον ζωγραφίζουν και να δηλητηριαστεί με τις μπογιές, ο ανισόρροπος).Πρόσεχε τώρα την ατυχία του πράγματος.Κοιτάω τα λεφτά που έχω και βλέπω πως με φτάνουν μέχρι να φτάσω στο Λονδίνο. Οχι όμως και να μείνω στο Λονδίνο. Υπολογίζω τα λεφτά που χρειάζομαι για ένα μήνα για αρχή ας πούμε, το κεφάλαιο είναι τεράστιο, με τόσα λεφτά παντρευόμουν.Και σκέφτομαι. Δεν πρέπει να ξεκινάς για Λονδίνο αν δεν έχεις για τα πρώτα έξοδα μέχρι να πληρωθείς τουλάχιστον με εγγυήσεις και τα τοιαύτα ένα πεντάρι χιλιάδες λίρες. Όσο για τη δουλειά δε θα πάω. Θα τους το πώ βέβαια στη συνέντευξη.Μετά θ΄ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί να το πιώ στην υγειά του “Ταϊμινγκ”.
ντίνα.
:-)