Γιατί αργά αλλά σταθερά το Πολυτεχνείο γίνεται κάπως σαν την 28η Οκτωβρίου ή – ακόμα χειρότερα – την 25η Μαρτίου.
Τί σημαίνουν αυτές οι γιορτές για τις νέες γενιές; Τίποτα απολύτως. Μια γενική ιδέα περί “ελευθερίας – γενναιότητας – αυταπάρνησης” που είναι χρήσιμα πράγματα για τις εκθέσεις αλλά τίποτα παραπάνω.
Τί αντιστοιχία έχει η κάθε επανάσταση με την αποχαυνωμένη ελληνική (αλλά και παγκόσμια δυτική) πραγματικότητα του σταρ σύστεμ, των εξτένσιονς και του fame story;
Τί αντιστοιχία έχει η κάθε επανάσταση όταν κάθε μέρα λίγο λίγο συμβιβαζόμαστε; (με τα λίγα λεφτά, τις πολλές ώρες δουλειάς, την ακρίβεια, την απάτη, τις λίγες ευκαιρίες)
Τί αντιστοιχία έχει η κάθε επανάσταση όταν το σημαντικό πάυει να είναι σημαντικό και το ασήμαντο αποκτάει στάτους ζηλευτό;
Χάσαμε τις ταυτότητες μας (πολίτης, εργαζόμενος, συμμετέχων) και αποκτήσαμε άλλες (καταναλωτής, θεατής, τι-βι περσόνα).
Γι’αυτό λοιπόν ΔΕΝ θα γράψω για το Πολυτεχνείο. Σήμερα.
Γιατί η κοιμωμένη μας συνείδηση και η καινούριες μας ταυτότητες θα το διασύρουν στο βούρκο της τηλεοπτικής κατανάλωσης.
Κουνήστε τα σημαιάκια σας λοιπόν και αφήστε τα γαρύφαλλα σας στο Πολυτεχνείο. Το αίμα δεν ξεπλένεται με πολιτικές μπαρούφες.
Οπότε κανείς πια δεν θα γραψει για το Πολυτεχνείο.
Όταν κάποιος που αντιλαμβάνεται την απώλεια της ταυτότητας, την αποχαύνωση της κοινωνίας, την κοίμηση της συνείδησης και τον απόλυτο συμβιβασμο, αρνείται να γράψει, ποιός θα το κάνει;
Όταν οι γονείς του σήμερα, που είναι οι νέοι του τότε, δεν μπόρεσαν να περάσουν στα παιδιά τους το νεύρο και την επαγρύπνηση της τότε εποχής, ποιός θα το κάνει;
Κι αν τελικά δεν γραφτεί τίποτα εκτός από κάτι χλιαρές και άχρωμες εκθέσεις, θα μείνουμε στις πολιτικές μπαρούφες;
Μια γενική ιδέα περί
“ελευθερίας – γενναιότητας – αυταπάρνησης-ανιδιοτέλειας- αφύπνισης ”
επίσης μεγάλη πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία ( και ότι αυτό συνεπάγεται) και στις οδούς των πόλεων που έχουν πανεπιστήμια
λίγα είναι όλα αυτά???
Τα πράγματα για τα οποία προτιμούν να υπάρχει απώλεια μνήμης τα μετατρέπουν σε πανηγύρια.
Το κακό είναι πως “το πολυτεχνείο” υπάρχει μόνο ως γιορτή και όχι ως παιδεία. Απώλεια μνήμης όμως δεν αρμόζει σε σκεπτόμενους ανθρώπους. Είναι χρέος μας να δίδουμε ό,τι παιδεία μπορούμε, όπως μπορούμε, έστω και γράφοντας….
hey u! Nice to find a normal greek blog. I am from Singapore and i hav eone of the most read Singaporean blogs about Greece. WOuld you mind if we link to each other so we can give our readers more choices?
Δεν είναι όλες οι εποχές κατάλληλες για εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Το 1973 ήταν μια άλλη εποχή για όλο τον κόσμο, μια εποχή κοινωνικών πειραματισμών από την Κίνα του Μάο μέχρι τη Χιλή του Αλιέντε.
Σήμερα μάλλον ζούμε το (υποτιθέμενο) τέλος της ιστορίας από τότε που η ΕΣΣΔ κατέρρευσε.
Όμως τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά. Οι λαϊκές αντιστάσεις μεγαλώνουν. Εμείς οι φοιτητές τον Ιούνιο τα καταφέραμε. Στη σχολή μου (Νομική Αθήνας) ζήσαμε συνελεύσεις 1200 ατόμων που προσωπικά ποτέ δεν περίμενα ότι θα ζήσω. Νομίζω πως το πνεύμα του Πολυτεχνείου σε κάτι τέτοιες στιγμές επιβιώνει. Σε στιγμές που οι άνθρωποι ξεφεύγουν από τη συμβατικότητα της καθημερινότητας και διεκδικούν κάτι καλύτερο ακόμα κι όταν δεν ξέρουν τι μπορεί να είναι αυτό.
Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς, δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι
τα λάθη μας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.
Το κακό με την εξαπλωση του Ίντερνετ είναι ότι καθένας μπορεί να γράφει ό,τι κουταμάρα του κατέβει.