Στην Αθήνα, με θυμούνται (και με γνωρίζουν) σε πολλαπλά επίπεδα. Άμα το σκεφτείς, κυκλοφορούν δυο τρεις εκδοχές μου ελεύθερες κάθε φορά που είμαι εκεί.
Τις βραδιές του Πειραιά είμαι κολλημένη στο 1996 με 1997 γιατί εκεί με θυμούνται. Τις βραδιές της Αθήνας είμαι κολλημένη στο 2000 – 2001 γιατί τότε αγάπησα την πόλη και τα στενά του κέντρου. Τις ημέρες, κυκλοφορώ εγώ. Του 2014. Εκτός κι αν πετύχω κάποιον φίλο που έχω χρόνια να δω και ξαναγίνω στο βλέμμα του όσο ήμουν την τελευταία φορά που τα είπαμε.
Δεν το εξηγώ πολύ καλά.
Τέλος πάντων, στην Αθήνα γίνεται το εξής: Πάει το τώρα μου και κάνει μια βόλτα στο χτες μου.
Πού και πού – όπως έγινε αυτή τη φορά – παίρνουμε φόρα από το χτες και φτιάχνουμε το αύριο. Στεριώνουμε με παλιές ιστορίες από τη θάλασσα, θυμόμαστε βραδιές στο κέντρο, χρωματιζόμαστε με διακοπές από τα παλιά και πάμε και βοηθάμε τους ανθρώπους που αγαπάμε να στήσουν το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Ό,τι και να το πεις, λίγο πάντως δεν το λες.
Πού και πού – όπως έγινε αυτή τη φορά – γερνάμε στα μάτια των άλλων. Το βλέπω στις ερωτήσεις και τις συμβουλές τους – σφυρίζοντας αδιάφορα ότι τάχα δεν άκουσα.
Πού και πού – όπως έγινε αυτή τη φορά – δημιουργείται μια μικρή χωροχρονική φούσκα σε μία βραδιά, πέφτουν τα τσίπουρα βροχή κι η Αθήνα φωτίζει τους δρόμους της ξημερώματα μόνο για μας.
Πού και πού – όπως γίνεται κάθε φορά στην Αθήνα για μένα – ένα ταξίδι γίνεται μια μικρή πυξίδα.
Leave a Reply