Tilting γέφυρα (άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις) στο Newcastle
Δεν ξέρω πώς έγινε φέτος και ο Αύγουστος ήταν από τους πιο παραγωγικούς μήνες.
Συνήθως τον Αύγουστο περιφέρομαι στο Λονδίνο με λίγους φίλους (όλοι οι άλλοι είναι διακοπές), δεν υπάρχουν παραστάσεις που να θέλω να δω, δεν υπάρχουν συναυλίες που να θέλω να πάω. Διαβάζω πολύ, πίνω πολλούς καφέδες, λέω “καλά, βλέπουμε από Σεπτέμβρη” για ένα σωρό ιδέες και πράγματα.
Φέτος ήταν κάπως διαφορετικά γιατί είχα ένα σωρό αλλαγές και δουλειές και πράματα και θάματα.
Ασημίδα. The Greek Legend.
Τσάκω ας πούμε το update από Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς (έχουμε συνεργασία με το New Diaspora, όι μπαρμπούτσαλα) όπου θα μάθεις για το τσάι, την Ασημίδα, τον Κωνσταντίνο, το τραγούδι, το βίντεο κλιπ και τους ηθοποιούς. Αυτο που δεν θα διαβάσεις εκεί είναι ότι έχω μπει σε ΤΕΡΑΣΤΙΟ πειρασμό να τρολάρω τους ηθοποιούς. Κανα δυο τους ρώτησα διάφορα κουλά χαϊδεύοντας το πηγούνι μου (πχ “πες μου πώς προετοιμάζεσαι για ένα ρόλο” ή “ποιος θεατρικός συγγραφέας σε συγκινεί”) αλλά δεν άντεχα και έσκαγα στα γέλια η βλαμμένη. Οπότε, περνάμε καλά όπως καταλαβαίνεις, κι αυτό βγαίνει στον κόσμο.
Με φάγαν επίσης τα τρένα – που όσο και να τα αγαπώ, όταν πάει κάτι λάθος πάει πολύ λάθος. Θύμησε μου να σου πω για το επικό ταξίδι εφτά ωρών (κανονικά ήταν τρεις) και τους πονετικούς συνεπιβάτες που μου βρήκαν νερό για να πάρω κωδεΐνη γιατί είχα ένα θεματάκι που με ταλαιπωρούσε. Άλλες επικές ταλαιπωρίες από εκεί με το NHS. Αλλά το βουλώνω. Δε μιλάω. Το βλέπω συγκριτικά. Γενικά ρε παιδί μου εδώ στη Βρετανία θα έπρεπε όλοι να είμαστε μεταναστάκια. Μόνο εμείς εκτιμάμε το καλό το πράμα τελικά (βλέπε τρένα, σύστημα υγείας, αστυνομία, υπηρεσίες) γιατί έχουμε δει τα χειρότερα. Σκέψου δηλαδή πώς την παλεύουν όσοι φύγανε από τη Βρετανία για να πάνε στην Ελλάδα να φτιάξουν σπιτάκι και να τη βολέψουν με τη Βρετανική σύνταξη, τα τρένα που δε σταματάνε πια στο σταθμό τους και το κέντρο υγείας που δεν έχει γιατρό.
Anyway (που λέμε και το χωριό μου), πήγα και δυο βόλτες – μία στο Durham, μία στο Newcastle και παρέλειψα να σου πω αγαπητέ αναγνώστα το τί είδα στο δεύτερο. Γιατί για το Durham νταξ, έχουμε χρόνο, θα τα πούμε άλλη φορά – πάντως αν βρεθείς κατα κει βρήκαμε τον ΤΕΛΕΙΟ καφέ στο Flat White (σημείωνε).
Στο Newcastle όμως πρέπει να πας. Είναι μια εμπειρία. Να πας Σάββατο. Βράδυ. Για να δεις τις γυναίκες. Μα τηνΜπαναγία, δεν το πίστευα ότι υπάρχουν τέτοιες γυναίκες αλλά υπάρχουν. Κοντές, χοντρές, αδύνατες, με βυζιά ή χωρίς, όλες ΜΑ ΟΛΕΣ ντυμένες Μπάρμπι Καλντεριμιτζού. Δεν υπερβάλλω. Κάνε μια γρήγορη αναζήτηση στο Google και θα πειστείς. Δεν ξέρω αν έχεις πάει ποτέ Μύκονο (δεν έχω πάει) αλλά πιστεύω ότι κάθε σεζόν υπάρχουν πάντα μερικοί άσχετοι. Τούτοι οι άσχετοι κυκλοφορούν λες και πήγαν διακοπές στην Κίθνο ξερωγω, φοράνε σαγιονάρα συντηρητική και έχουν και γυαλιά μυωπίας (τέτοια είμαι εγώ, για να ξες, δεν δουλεύω άλλους) και κοιτάνε σαν τους βλαμμένους γύρω γύρω με απορία. Ε, έτσι κάπως είμασταν κι εμείς Σάββατο βράδυ στο Newcastle, με ΜΠΟΤΑ και ΜΠΟΥΦΑΝ, να παρατηρούμε μπουτάκια, μπρατσάκια, πωπουδάκια και βυζάκια. Ειλικρινά, σκεφτήκαμε ότι οι μπάτσοι μάλλον θα μαζεύαν εμάς. Σαν τη μύγα μέσα στο γάλα ένα πράμα. Ποιοι είναι οι εγκληματίες; Αυτοί εκεί με τα μπουφάν.
Selfie στο Baltic σε μία από τις αίθουσες που εκθέτει ο θεόντας Daniel Buren
Όχι πως δεν περάσαμε καλά, ΣΟΥΠΕΡ ήταν. Είχε και μία έκθεση του Daniel Buren στο Baltic που με άγγιξε βαθιά στα ευαίσθητα φυλλοκάρδια μου (όχι όπως τον Άνδρα τον Αρμάνδο αλλά πλησίασα).
Τις προάλλες (άσχετο αλλά θα το φέρω στα ίσα του τώρα παρακάτω), εξηγούσα ότι όταν ξεκινήσαμε τα μπλόγκια στα Ελληνικά γράφαμε όλοι πολύ πιο προσωπικά. Κάπως έτσι, όπως η σημερινή ανάρτηση.
Καλό φθινόπωρο.
Leave a Reply