Το φλουρί

Στο οικογενειακό τραπέζι την Παραμονή πάντα ερχόταν και η θεία Κατίνα. Ενώ την αποφεύγανε στις Κυριακάτικες βεγγέρες, δεν γινόταν να μην έρθει την Παραμονή, Πάσχα και στην ονομαστική εορτή του πατέρα. ‘Εμπαινε στη σάλα με τον άντρα της – νεότερο κατά τι και λίγο ντροπαλό που βρισκόταν ανάμεσα στο σόι – με τα πατσουλιά της, τις γούνες της, τα κόκκινα νύχια και χείλη, τις κάλτσες με τη ραφή πίσω και με την πλήρη αδιαφορία της στα σηκωμένα φρύδια. Η Όλγα σα να την άκουγε να λέει από μέσα της “εδώ είμαι ακόμα, που να σκάσετε”. Και σκάγανε οι υπόλοιπες, με το φλεβίτη και τις φαρδιές λεκάνες από τα πολλά παιδιά και τα στερημένα από χάδια κορμιά. Σηκώνανε το λικεράκι, “υγειαίνετε, καλή χρονιά” και χαμογελούσανε ψεύτικα. Στον επόμενο καφέ θα την ταχτοποιούσανε την ξεδιάντροπη – μεταξύ τους πάντα και ποτέ μπροστά της.

Καθόταν και η Όλγα κάθε χρονιά με την πλεξούδα τσίτα στο κεφάλι, το γιακά κολαρισμένο και τη βυσσινάδα στο χέρι – να ξεγελιέται ότι δήθεν είναι κρασί. Μέχρι που παντρεύτηκε απαγορευόταν το πιοτό στο χέρι της στο σπίτι του πατέρα. Μετά ήταν του άντρα της κουμάντο, έτσι ήταν ο κόσμος στο μυαλό του πατέρα και δε μπορούσε να είναι αλλιώς. Κι ο γάμος της Όλγας ήταν καλός στο μυαλό του πατέρα, κι άντε να τον πείσεις ότι είναι ο έγγαμος βίος αλλιώτικος, πιο δύσκολος, πιο περίεργος, άντε να πεις ότι κι ο Στράτος κάπου αλλού είχε δώσει το λόγο του και τώρα μαράζωνε σιγά σιγά.

Τέταρτο ποτήρι τσίπουρο απόψε, με το τσιγάρο στο χέρι και λιγομίλητος. Ποιος ξέρει τώρα τί Παραμονές ονειρευόταν κι αυτός. Η Όλγα με το που βγήκανε από την εκκλησία και την χαιρετήσανε οι θείες ως κυρία Ηλιάδη, το είχε πάρει απόφαση. Ούτε λόγος για κλάμματα και απελπισίες, τα είχε κάνει αυτά από πριν. Οι άντρες όμως είναι πιο κλειστοί, να δεις, φυλακίζονται μόνοι τους.

Μόνο προχθές είχε κιοτέψει κάπως η ‘Ολγα, στο γιατρό μπροστά. “Χαρμόσυνον γεγονός” της το είπε και κάνοντας τους υπολογισμούς της βγήκε λίγο επικίνδυνη η υπόθεση. Χαρμόσυνον είναι, σιγουρεμένο δεν είναι. Αποφάσισε να το κρατήσει λίγο μυστικό, να το βρει μέσα της, να το ξεψαχνίσει. Μέτρησε στα δάχτυλα το επόμενο πρωί από την επίσκεψη στο γιατρό. Κυριακή ο γάμος, Δευτέρα ξημέρωμα που έχασε ότι πολυτιμότερον είχε ξανά, γιατί το είχε χάσει στα κρυφά από την Παρασκευή.

Ο πατέρας με τη μάνα είχαν πάει τις βεγγέρες προ του γάμου κι η Όλγα ξεπόρτισε μέχρι της θεία Κατίνας για τσάι και συμπάθεια. Όχι πως δεν τα ήξερε η Κατίνα, ενήμερη ήταν, αλλά άντε να βρεις άλλον άνθρωπο να πεις ότι περιμένει ο Γιάννης το βράδυ κι η Όλγα με το πρησμένο το μάτι από το κλάμμα δε μπορούσε να πάρει μια απόφαση. Της έδωσε τσιγάρο η Κατίνα, έκανε η Όλγα με τον καφέ και χαζεύανε την περατζάδα από το μπαλκόνι. Ηρέμησε κι η ανιψιά, τα αράδιασε πάνω στο μπλε τραπέζι τα αισθήματα της, να πάρουν μυρωδιά βασιλικού από τη γλάστρα. Και χωρίς η Κατίνα να της πει τίποτα, μόνο που έβγαλε και ξαναέβαλε τις σκέψεις της, βρήκε μια λύση. Και το βράδυ πήγε. Τί να το κάνεις, δε ζούμε δυο φορές και τέτοιες Παρασκευές δεν έρχονται πάλι. Έρχονται μία φορά, σου γνέφουν από τη γωνία κι εσύ ή μένεις με τα πρησμένα μάτια ή βρίσκεις δυο δράμια περιπέτεια πριν μαζευτείς πάλι στα δικά σου.

Έτσι τον πήρε χαμογελαστή και απαστράπτουσα την Κυριακή το Στράτο. “Λάμπεις νυφούλα μου”, έλεγε η πεθερά της και καμάρωνε. “Που να ‘ξερες κυρα-Μαγδαληνή μου” σκεφτόταν η Όλγα και λυπόταν το Στράτο που στεκόταν περίλυπος δίπλα της και χαιρέτησε στα μουγγά τον παιδικό του έρωτα – γειτονοπούλα, γινόταν να μην την καλέσεις; – “να ζήσετε” του είπε κι αυτή η άτολμη και έπιασε και το χέρι της Όλγας για τις ευχές. Τί να της πεις. Να της πεις, έχασες την Παρασκευή σου κι εσύ, να πάει χαράμι κι η συμβουλή.

Στη σάλα σήκωσε το ποτηράκι με το λικέρ – προίκα της μάνας, τότε που ο παππούς τον είχε τον τρόπο του – για τις ευχές. Σταύρωσε ο πατέρας τη Βασιλόπιτα, μοίρασε τα κομμάτια και βρήκε η Όλγα το φλουρί. “Το τυχερό μου είναι” σκέφτηκε, και τους ανακοίνωσε το Χαρμόσυνον Γεγονός για να πάει καλά η χρονιά. Ας αναστενάζουν οι άντρες και ας κλαίνε οι άτολμες. Φλουρί και παιδί, δικά της ήταν.