Το κόλπο του καλού αναρριχητή δεν είναι ότι φτάνει στην κορυφή.
Όταν τα χέρια του τρέμουν, όταν οι παλάμες του ιδρώνουν, όταν το σημείο που έχει το πόδι του είναι δυο χιλιοστά πάτημα, όταν ο ιδρώτας τρέχει, όταν η πλάτη ουρλιάζει ότι δεν θέλει άλλο… όταν είναι το πρόσωπο του ένα εκατοστό από τον τοίχο και η ανάσα του επιστρέφει… Το κόλπο είναι να θυμάται ότι υπάρχει πάντα το επόμενο πάτημα. Και να το βρίσκει.
Στο bouldering τις διαδρομές τις λένε προβλήματα.
Και καθένας βρίσκει μόνος του πώς να τα λύσει.
Μακάρι λοιπόν, να τη βρούμε την άκρη… Να μην πέσουμε…
Καλώς σε βρήκα και καλές γιορτές!
Εύα, Βόλος
Και το πέσιμο πολλές φορές μες στο κόλπο είναι, καλώς ή κακώς. Η μαεστρία να το μαζέψεις είναι το θέμα…
http://25.media.tumblr.com/tumblr_lmppy07r8k1qaawg5o1_1280.jpg
Κάτι μου θυμίζει ο κυριος :-D
Πολλές ευχές Σοφία για ένα έντονο 2014!
Η ζωή είναι τα προβλήματα και πρέπει να τα απολαμβάνουμε, είτε τα λύνουμε είτε όχι.
Προτιμώ όμως τις μεγάλες διαδρομές, όπου πέρα από το επόμενο βήμα (που ορθώς πρέπει πάντα να κάνουμε) υπάρχουν και πιο μακροπρόθεσμα προβλήματα και αποφάσεις.
(σε διαβάζω καιρό, μόνο αναρριχητική αναφορά δεν περίμενα και ήταν το κλικ για να γράψω κάτι – παλιός αναρριχητής γαρ, χρονιάρες και οι μέρες).
@Λίλη: φυσικά είναι μέσα το πέσιμο, αλλά άμεσα να ξαναπροσπαθήσεις!
>> μόνο αναρριχητική αναφορά δεν περίμενα
όλο εκπλήξεις είμαι η θεία :-)
Καλή χρονιά