Εκπτώσεις στα Λονδίνα!

Οι εκπτώσεις ειναι κακό πράγμα. Όπως και να το κάνεις. Είναι μια κατάσταση ηλίθια, κατά την οποία τα μαγαζά (έτσι, χωρίς γιώτα) αδειάζουν ό,τι μαλακία έχουν και δεν έχουν και εμείς τα πρόβατα την αγοράζουμε.

Ειδικά οι γυναίκες έχουν μια αυτόματη (ίσως κάτι με το DNA) αντίδραση στις εκπτώσεις:”Μόνο 75 λίρες; Από 180; Το πήρα!” Το κλου της υπόθεσης δεν είναι οι 75 λίρες (που στάνταρ δεν τις έχουμε) αλλά οι 180. Μη της πεις “ευκαιρία” ή για τις παλιότερες “οκαζιόν” της γκόμενας, αυτό ήταν. Την έχασες κάπου μέσα στα χρέη της.

Στο Λονδίνο οι εκπτώσεις είναι ακόμα πιο σουρεάλ. Πρώτα από όλα διαρκούν μήνες επί μηνών. Πλέον είναι πιο σπάνιο να είσαι σε περίοδο κανονικών τιμών παρά σε περίοδο εκπτώσεων. Και δεν λέγονται όλα “sales”. Είναι και “end of season” είναι και “beginning of season” είναι και “o manager trelathike, oti pareis 100.” Γενικώς ζούμε σε μία συνεχή εκπτωτική περίοδο.

Το χειρότερο κατάστημα περίοδο εκπτώσεων είναι το NEXT. Την πρώτη μέρα το NEXT ανοίγει τις πόρτες του στις 5 το ξημέρωμα. Εν τω μεταξύ το προσωπικό αλλάζει όλα τα ράφια και τις θέσεις, ανοίγουν τις αποθήκες και βγάζουν έξω ό,τι έχουν και δεν έχουν. Έχω βρει εγώ στο NEXT μόδα των αρχών του 90. Ένα πουκάμισο μου φαίνεται το βλέπω κάθε χρονιά. Σε άλλη θέση αλλά το ίδιο. Το αποτέλεσμα που λέτε είναι ότι στο μαγαζί είναι όλα βαλμένα τσάτρα πάτρα και οι πελάτες θα πρέπει να ψάξουν αρκετά. Από έξω λοιπόν έχουν κατασκηνώσει από την προηγούμενη όλες οι παλαβές και περιμένουν. Με το που ανοίγουν οι πόρτες μπουκάρουν μέσα και γίνεται το σώσε. Χάνει η μάνα το παιδί και μαλλιοτραβιέται η μία κολλητή με την άλλη ποια είδε πρώτη το ζακετάκι. Είναι σαν το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Η στρατηγική τους μάλλον είναι ότι σταμπάρουν ρούχο από πριν, και με το που μπουκάρουν στο κατάστημα κάνουν μια γρήγορη περαστική παντού. Με το που δουν χρώμα που μοιάζει με αυτό του πράγματος που θέλανε τρέχουν ωσάν τους αλλόφρονες. Δεν ήταν αυτό; Βουρ στο επόμενο κ.ο.κ.

Το άλλο πρόβλημα με τις εκπτώσεις στο Λονδίνο είναι ότι τελειώνουν τα πάντα. Όλα τα αξιοπρόσεκτα κομμάτια κάνουν φτερά και ότι μένει δεν είναι στο νούμερο σου. Τα 12άρια (που εκεί κινείται η πλειοψηφία του πληθυσμού) δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Τα μόνα ρούχα για τα οποία νούμερα υπάρχουν εν αφθονία είναι της επόμενης σεζόν και είναι φυσικά φθινοπωρίνά και χειμερινά. Κι εγώ που έχω γάμο στο τέλος του Αυγούστου τί θα κάνω κυρά μου; Θα βάλω το μάλλινο και θα πάω;

Εσείς που είστε στην Ελλάδα σκεφτήτε το εξής: Έχετε πάει ZARA περίοδο εκπτώσεων; Ε αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο τί γίνεται στο Λονδίνο. Πεταμένα ρούχα; Τί; Ανύπαρκτες πωλήτριες; Τί λες χρυσή μου. Στα ώπα ώπα σε έχουνε. Εδώ να δεις τί γίνεται, που οι πωλήτριες δεν υπάρχουν γενικά (και με εκπτώσεις και χωρίς) που η στίβα ρούχα φτάνει στο ταβάνι και που η χοντρή απέναντι αγοράζει το τελευταίο 12άρι φόρεμα που θα μπορούσες ίσως να βάλεις στο γάμο, γιατί δε μπορεί, όπου να ‘ναι θα αδυνατίσει και άλλωστε τί ψυχή έχουν 20 λίρες (από 60); Θα το πάρει κι ας το πετάξει. Άστο κάτω κυρά μου! Έχουμε γάμο να πάμε οι ταλαίπωρες.

Άσε πια αυτή τη μουσική. Τέντα στα μεγάφωνα ότι σουξεδομαλακία τους κατέβει στο κεφάλι. Νομίζω ότι το κάνουν έτσι ώστε από την ένταση να πανικοβάλεσσαι, να αγοράζεις ό,τι βρίσκεις μπροστά σου μόνο και μόνο για να φύγεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Πλέον όταν ψωνίζεις στο Λονδίνο πρέπει να σου κολλάνε βαρέα ένσημα.

Και τέλος (επειδή με έπιασε τώρα) μην αρχίσω να λέω για τη μόδα εκεί έξω που ποιός τα βγάζει αυτά τα ρούχα βαγγελίστρα μου μη τον πετύχω θα τον περάσω κόσκινο. Κάτι συνδιασμοί για τα μπάζα ρε παιδί μου εντελώς. Κάτι κοψίματα, λες και έχουν σκυλάδικα στο Λονδίνο. Αφού δεν έχει πίστα, που θα το βάλεις μωρή αυτό;

Πέρασα ώρες χτες, μπες στο μαγαζί, βγες από το μαγαζί, μπες στο NEXT, ξανασκέψου το, οπισθοχώρησε άτακτα, μπες στο Selfridges, δες τις τιμές, φύγε γρήγορα μη σε συλλάβουν μόνο που το σκέφτηκες, μπες στο Monsoon βρες το τσίτι που το πουλάνε για μεταξωτό 80 λίρες και πάθε το εγκεφαλικό. Μπες στο Zara, έχε την εντύπωση ότι έπαθες αχρωματοψία από την κυριαρχία άσπρου – μαύρου, βγες κι από κει. Ώρες λέμε χριστιανοί. Ώρες. Ατελείωτες.

Και τελικά, που πήγαμε; (γιατί, δεν ξέρω αν το ανέφερα αλλά ο Καβαλιώτης με συντροφεύε, στωικός και χαμογελαστός. Αυτό το παιδί, είναι της περιπατιτικής σχολής τελικά, περπατάει ώρες αδιαμαρτύρητα! Ακούραστος!) Στο Marks & Spencer που είναι τα μαγαζιά του ΤΕΡΑΣΤΙΑ και παίζεις μπάλα.

Αξίωμα: Όσο κόσμο και να έχει το Marks & Spencer δεν γεμίζει ποτέ.

Τί; Είναι μόνο για γριές; Ναι, αυτή την εντύπωση είχα κι εγώ. Μέχρι που πέρσι πήγα και πήρα ένα παντελόνι και κάτι μπλουζάκια τα οποία τα φόρεσα, τα ευχαριστήθηκα, με ρωτάγαν από πού τα πήρα κι ακόμα είναι σαν καινούρια. Μια χαρά. Ούτε ξεχυλώματα ούτε τίποτα. Τιμές λογικές, υπάλληλοι να βοηθήσουν, φωτισμοί, τρεις χιλιάδες δοκιμαστήρια, χωρίς τρελαμένες χοντρές, με λογική ένταση μουσικής, τί να λέμε τώρα, ψώνια με την άνεση σου. Αυτό ξέρετε αυτό εμπιστεύεστε.

Κομπλέ είμαι για τους γάμους.

Αλλά για ψώνια του χρόνου πάλι – γιατί δε θα τ’αντέξω το κυνήγι του θησαυρού φτου κι απ την αρχή τώρα στα κοντά. Οπότε αν σκέφτεστε να οργανώσετε τίποτα αρραβώνες, γάμους, βαφτίσια κλπ, μαζί με την πρόσκληση στείλτε μου και το φόρεμα. Αλλιώς θα ρθω με τη φόρμα μου.