Μικρά κόκκινα φώτα στην ταράτσα

Υπάρχει μια ταράτσα στο Νέο Φάληρο. Όντως υπάρχει.

Τώρα μπορεί να σκέφτεσαι “σιγά, μια τυχαία ταράτσα, μια τυχαία συνοικία” – όχι, όχι. Υπάρχει όντως αυτή η ταράτσα στο Νέο Φάληρο.

Έξω από το δώμα, στον τοίχο, είναι το αποτύπωμα από την πλάτη μου.

Αν βρεθείς εκεί πάνω τις νύχτες του καλοκαιριού

θα μυρίσεις τη σοκολάτα που αιωρείται στον αέρα από το εργοστάσιο της ΙΟΝ

θα ακούσεις αχνά από κάπου παλιά το Rock n Roll στο κρεβάτι

μάλλον θα δεις κάτι να λάμπει στο σκοτάδι.

Λάμπει η άκρη από το τσιγάρο το δικό μου

και των φίλων που αγαπάω

και των μικρών σκληρών στιγμών μας.

Στο είπα – δέκα και εφτά ολόκληρα γαμημένα χρόνια μετά – τα τσιγάρα που κάνεις τα ξημερώματα μόνος σου είναι οι μεγάλες σου αποφάσεις.

Αν βρεθείς εκεί – στον τοίχο μένουν τα αρχικά μου – κάτω από τη μπογιά που περνάει ο πατέρας μου που και που.

Και τα όνειρα μου ρε, μικρά κόκκινα φώτα από την καύτρα, στο σκοτάδι της ταράτσας.

Που – και γι’αυτό είμαι ευλογημένη πάνω από όλα – ακόμα δεν τα έχω χάσει.