Όταν θα έρθει η ώρα να διαλέξεις, θυσιάζεις τα πάντα για το δίκαιο; Για το σωστό; Ή όχι;
Πήγα απόψε στο Old Vic – που ροκάρει ανελέητα – για να δω The Winslow Boy του Terence Rattigan.
Ο δεκατετράχρονος Ronnie Winslow αποβάλλεται από τη Σχολή Ναυτικού με την κατηγορία της κλοπής μια ταχυδρομικής επιταγής 5 shillings. Ο πατέρας του Arthur Winslow θυσιάζει τα πάντα – ακόμα και πράγματα που όπως λέει δεν έχει δικαίωμα να θυσιάσει – για να υπερασπιστεί το γιο του ενάντια στην – όπως πιστεύει – αδικία.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες (έχει η blogόσφαιρα και αυτούς που ξέρουν από τέχνη και αυτούς που “ξέρουν” από τέχνη) οπότε όπως πάντα το παίρνω λίγο στο προσωπικό του – τί μου έκανε δηλαδή εμένα η παράσταση.
Πρώτον, έβαλα τα κλάμματα. Η τελευταία φορά που το έπαθα αυτό ήταν πάλι στο Old Vic, πέρσι, με τη Hedda Gabler του Ibsen. Ενώ όμως η Hedda Gabler κυρίως με σόκαρε και με πόνεσε, το The Winslow Boy με προβλημάτισε και με συγκίνησε πάρα πολύ.
Η συγκίνηση είναι παρόμοια με αυτή που με πιάνει όταν ο πατέρας στο “Μάθε παιδί μου γράμματα” δεν μπορεί πλέον να κατανοήσει τους γιους του. Ένα ψυχοπλάκωμα για έναν άνθρωπο που βλέπει τις αξίες του να προσβάλονται και να ποδοπατούνται – άσχετα αν με τον Arthur Winslow τυγχάνει να συμφωνώ ενώ με τον Καθηγητή διαφωνώ.
Ο προβληματισμός μου όμως έγκειταιστην αρχική μου ερώτηση. Όταν θα έρθει η ώρα να διαλέξεις, θυσιάζεις τα πάντα για το δίκαιο; Για το σωστό; Ή όχι;
Στη θεωρία έχω μάθει ότι οι περισσότεροι από εμάς απαντάνε “ναι”. Εγώ πάνε χρόνια που απαντάω “όχι” – γιατί σαν την Grace Winslow συνήθως είμαι αυτή που μαζεύει τα κομμάτια. Η μητέρα του Ronnie είναι αυτή που βλέπει τα μέλη της οικογένειας της να θυσιάζονται στον αγώνα για το Σωστό. Που βλέπει ότι αυτό που θυσιάζουν πάνω από όλα είναι η ευτυχία του σπιτιού τους.
Όταν ήμουν 18 χρονών θα έλεγα κι εγώ ότι η θεώρηση της είναι μικροαστική και εγωιστική – σήμερα όμως δεν είμαι τόσο σίγουρη. Παρόλο που ξέρω ότι οι επαναστάτες φίλοι μου (που τους σέβομαι και θαυμάζω) διαφωνούν, παρόλο που ξέρω ότι το δίκαιο του ενός όταν θίγεται ουσιαστικά πρόκειται για τον βιασμό του δίκαιου μιας ολόκληρης κοινωνίας. Παρόλα αυτά νομίζω ότι μόνο οι άπειροι μπορούν από μια ηλικία και έπειτα να πιστεύουν ότι η θυσία της ευτυχίας, της ηρεμίας ή των μελών μια οικογένειας είναι φτηνή δικαιολογία.
Κι ενώ η θυσία είναι απαραίτητη θα πρέπει το αίμα να το σεβόμαστε αναλόγως.
Να πάτε. Κλικ για τις κρατήσεις.
Πρέπει να το έχω δει σε εκδοχή ταινίας στην tv, είδα στη βικιπαίδεια ότι έχει γυριστεί και ταινία. Το έψαξα επειδή μου φάνηκε οικεία η υπόθεση. Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες ωστόσο, αλλά το γενικό κλίμα.
Αναρωτιέμαι συχνά πάντως εάν υπάρχει πράγματι θέμα θυσίας ή απλά διαφορές προτεραιοτήτων για τον καθένα. Διότι “θυσιάζεις” ότι θεωρείς λιγότερο σημαντικό για σένα και παλεύεις για ό,τι θεωρείς περισσότερο σημαντικό. Ασχετα εάν ακόμα κι αυτός που λέει ότι θυσιάζει δεν το γνωρίζει αυτό συνειδητά.
…κι αν δεις το ζευγάρι ως αρχετυπικό δίπολο αρσενικό – θηλυκό και όχι ως πραγματικά πρόσωπα τότε ίσως βγάλεις περισσότερα συμπεράσματα γιατί η γυναίκα είναι ταγμένη να υπερασπιστεί την ευτυχία, ενώ ο άντρας το δίκαιο στο πλαίσιο του έργου.
Τι ειναι δικαιο; Τι ειναι σωστο; Ειναι κατι σταθερο; ή αλαζει απο ανθρωπο σε ανθρωπο αναλογα με το τι αντιμετωπιζουμε καθε φορα. Αν ειναι κατι σταθερο και για τους δυο ή και περισσοτερρους ανθρωπους τοτε δεν πρεπει να υπαρχουν κοματια να μαζευτουν.Και αν υπαρχουν πρεπει να τα μαζευουν ολοι μαζι.
Μικροαστική και εγωιστική ειναι η σταση του πατερα, που δεν νομιζω να γνωριζε ή να γνωριζει τις ενοιες δικαιο και σωστο. Κα δεν πιστευω αν ηταν ποτε στη ζωη του δικαιος και σωστος.
Τωρα εγω σαν βολεμενος που ειμαι δεν θα ηθελα να θυσιασω τα παντα για το δικαιο και το σωστο. Και αν γινει αυτο επειδή δεν γνωρίζω το αυριο, θα ειμαι και εγω εκει να μαζευω τα κοματια με χαρα