Η προστακτική (σου)

Να σταματήσεις τις προσταγές. Ειδικά όταν τις δίνεις δέκα χρόνια πριν, όταν έπρεπε να σε ακούσω και τώρα είναι αργά, ή μπορεί και να μην είναι αλλά δεν έχει σημασία γιατί εγώ είμαι εδώ κι εσύ δέκα χρόνια πριν. Μάλλον.

Τέλος πάντων, θα σε πάρω τηλέφωνο.

– ‘Ελα κούκλα μου,
θα πεις αν ΔΕΝ είσαι μόνος σου. Όταν δεν είσαι μόνος σου πάντα “κούκλα” με λες.

– Πες μου
θα πεις αν ΕΙΣΑΙ μόνος σου. Προστακτική (σου).

Και θα σου πω.

Δεν έχει απολύτως καμία σημασία ΤΙ θα πω γιατί ακούς πίσω από τη γραμματική, πίσω από τη φωνή, πίσω από τις λεκτικές επιλογές.

– Λέγε τώρα
θα πεις, για να ακούσεις αλήθεια. Προστακτική (σου).

Ακόμα κι αν επιμένω, (“καλά είμαι”), φοράς το στηθοσκόπιο και ακουμπάς το κρύο μέρος του στο στήθος μου. Γαμώτο.

Θα αλλάξω την ιστορία.

Τέλος πάντων, θα σε πάρω τηλέφωνο. Κι όταν ρωτήσεις που είμαι θα σου πω:

– Έλα τώρα σπίτι.

Προστατική. Επιτέλους (μου).