Έτσι. Όχι όπως το έβδομο.
Ξυπνάω και ο ουρανός είναι γαλάζιος.
Στο Λονδίνο.
Τη μικρή πατρίδα.
Πριν καν ανοίξω το παράθυρο ξέρω ότι πρέπει να φορέσω κασκόλ.
Τα Σαββατοκύριακα θα πάω στα αγαπημένα μου πάρκα να περπατήσω. Να έχουν αλλάξει τα χρώματα, τα αρώματα, τα κορίτσια που δεν βγάζουν τα μπράτσα τους στον ήλιο πια.
Να είναι εκεί ένα ζευγάρι, καθισμένοι στο παγκάκι αγκαλιά.
Έτσι.
Για βόλτες, για αγάπες, για καινούριες αρχές.
Θα ακούσω τα βήματα μου στα πεσμένα φύλλα. Θα φορέσω μπότες. Θα βάλω τα χέρια μου στις τσέπες μου.
Θα βλέπω την ανάσα μου να βγαίνει, μικρή ομίχλη.
Φθινόπωρο.
Ευτυχισμένη εποχή μωρό μου.
Ευτυχισμένη κι εγώ.
Καλό μας φθινόπωρο λοιπόν! :)
Πιο ζήλεια γίνομαι χαμαιλέων από το πρασίνισμα.
Me too!!!!
γιατί ρε παιδιά;
Πόσο γυαλί ηλίου να βάλουμε Νοέμβρη μήνα πια, έλεος. Μας έχει ξεχάσει το φθινόπωρο εδώ στην Elbonia.
κι εγώ από τότε που πήγα στο Λονδίνο δε βγάζω πια τα μπράτσα μου στον ήλιο… τρώγε τρώγε burger king γέμισαν κυτταρίτιδα…