Πόσες φορές το “άκουσα” στις πρόσφατες διακοπές στην Ελλάδα – πίσω από τα λόγια των φίλων…
Είναι δύσκολο συναίσθημα. Να γεννιέσαι σε έναν τόπο, να τον μαθαίνεις, να τον αγαπάς, να δένεσαι μαζί του, να τον νιώθεις δικό σου, να μη θες να φύγεις ποτέ από αυτόν. Και μια μέρα να συνειδητοποιείς ότι δεν ανήκεις πια σε αυτόν τον τόπο. Ότι δεν ταιριάζεις πια στα σχέδιά του. Ότι σε διώχνει με τον τρόπο του.
Τόσο αληθινό.
Με εκφράζει απόλυτα…
”Δεν ανήκω εδώ”, και εγώ έτσι αισθάνομαι…
Εγώ ένιωθα έτσι από παιδί. Γι αυτό και έφυγα νωρίς…