Κάθομαι έξω από ένα καφέ στο κέντρο του Λονδίνου. Διαβάζω και πίνω καφέ.
– Με συγχωρείτε, μπορεί να κάτσει η φίλη μου δίπλα σας μέχρι να πάρω κάτι από μέσα;
Παρακαλώ, λέω και κάθεται δίπλα μου, σιγά σιγά και με προσοχή, μία κυρία παχουλή και μιας κάποιας ηλικίας. Που είναι χείμαρρος.
– Είμαι μεγαλύτερη από ότι φαίνομαι.
Θα κλείσει τα 70 μου λέει, αλήθεια δεν της φαίνεται καθόλου. Ειδικά έτσι καθισμένη που δεν καταλαβαίνεις ότι κινητικά δεν είναι πολύ εντάξει. Μου λέει ότι θα δει όπερα.
– Είμαι περισσότερο του μπαλέτου, της λέω και συζητάμε τις φετινές παραστάσεις.
Με ρωτάει πού μένω, πού πάω, τί δουλειά κάνω. Και από πού είμαι.
– Α, είχα πάει στην Ελλάδα τη δεκαετία του 60. Οι Δελφοί! Τί μέρος. Τότε ήμουν κοκκινομάλλα. Κοκκινομάλλα, ψηλή και με μεγάλα βυζιά. Η Ελλάδα ήταν μια θάλασσα από άντρες. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα χωρίς Έλληνες θεούς να με περιτριγυρίζουν.
Πού να πήγαν αλήθεια όλοι αυτοί οι Έλληνες θεοί;
αχ.. λίγο η εκκλησία.. λίγο το κόμα.. λίγο το ποδόσφαιρο.. λίγο το έιτζ.. λίγο το λάιφσταιλ μετά.. πολύ θέλει ο άνθρωπος;.. δυο γενιές περάσανε.. :) :)
καλημέρα χρόνια πολλά κι από εδώ :) :)
Και τώρα σε περιτριγυρίζουν! Αρκεί να είσαι κοκκινομάλλα, ψηλή με μεγάλα βυζιά στο αβαταρ σου στο twitter #fail
Πες της if it’s any consolation many of them have moved here!
ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ. Θεός. Σωστή η απάντηση