Εκείνα τα κρίνα τα διάφανα

Ο Αντώνης μου το έλεγε πάντα. “Βιάζεσαι, θα το μετανιώσεις” – όχι τίποτα άλλο, να μη λέει ότι δεν το θυμάμαι κι όλας.

Πέρασαν εκατό χρόνια.

Εκατό.

Ή κάπου τόσα.

Και μετά…

Μετά ήρθε το καλοκαίρι της σιωπής.

Μετά ήρθε το καλοκαίρι της βροχής.

Και τώρα στα κοντά ήρθε το καλοκαίρι της ζωής σου.

… που λένε και οι κακοί ποιητές

Ήταν όλα σωστά. Τώρα. Όχι. Εκατό χρόνια πριν.

Μια φούστα που σέρνεται στο δρόμο, πού και πού την πατάς αλλά δεν πειράζει, το δέρμα που φαίνεται στη μέση σου είναι μαυρισμένο. Αγγιγμένο.

Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.

Παπούτσια που γεμίζουν άμμο. Σε ενοχλούν στην οδήγηση, τα βγάζεις, βρέχονται, γεμίζουν λευκούς λεκέδες από το αλάτι και πάλι από την αρχή.

Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.

Α, ναι. Το αλάτι. Ήταν παντού. Να μαυρίζει τα ασημένια δαχτυλίδια.

Τα βράδια σε χαιρετάνε με χαμόγελο. Θυμούνται το όνομα σου. Χαμογελάς κι εσύ. Γελάς.

Γελάς συνέχεια, με το στόμα ανοιχτό, πέφτεις στα μωσαϊκά, στην άμμο, στο νερό, π α ν τ ο ύ και γελάς. Ορκίζεσαι ότι κάποιο απόγευμα από το γέλιο το σώμα σου μόνο του πετάχτηκε από τη θάλασσα και έπεσε πάλι στα βαθιά. Γιατί τα σχόλια σου τα παρακολουθήσανε και βγάλανε τα συμπεράσματα τους. Οι άλλοι. Οι ίδιοι. Οι φίλοι. Και γελάς, γιατί είσαι εσύ, στις μικρές ψιθυριστές ερωτήσεις του καλοκαιριού.

Εσύ και στα βράχια, που τρέχουν αιώνες να ερωτευτούν το νερό. Και γίνεται η πλάση ένας ήχος, ένα κύμα, ένα “αχ”.

Βιάστηκα ρε Αντώνη, βιάστηκα. Εκατό χρόνια πριν.

Και τα έκανα ένα φου τα γαμημένα, ένα καλοκαίρι.

Γιατί ο ήλιος έδυσε πίσω από τα βράχια όσο ήμουν στη θάλασσα.

Γιατί κάτω από τη γέφυρα ανθίζουν πασχαλιές.

Γιατί κάθησα στην άμμο το βράδυ.

Γιατί ρε φίλε δεν άκουσα αρκετά Διάφανα Κρίνα όταν ήμουν μικρή.

Γι’αυτό.