40 σελίδες ακόμα

Δε θα με αφήσουν να το τελειώσω το γαμημένο το βιβλίο. Διαβάζω το We Need to talk about Kevin – περισσότερα για το οποίο σε άλλο post – και δε βρίσκω γιατρειά. Έχω μείνει στις τελευταίες 40 σελίδες και όλο κάποιος με διακόπτει. Μονίμως. Πάνω στο καλό.

Σήμερα το πρωί δεν είχα τον Φράνκι (το scooter- keep up λέμε) και περίμενα στη στάση του λεωφορείου με το βιβλίο ανοιχτό. [Άσχετο. Όσο και να λέω ότι ο Τέλσον μου τσουρνεύει τον Φράνκι η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει που έχω την ευκαιρία να πάρω λεωφορείο. Μετά τον πρώτο μου χρόνο στο Λονδίνο άρχισα να παίρνω μόνο λεωφορείο για την απίθανη δυνατότητα που μου πρόσφερε: Να διαβάζω ανενόχλητη, σε φυσικό φως, για όλη τη διαδρομή.Και φυσικά επειδή το tube βρωμάει και έχει εξαιρετικά υψηλή θερμοκρασία και με ενοχλεί η κλεισούρα] Τέλος πάντων σταμάτησε ένας κύριος και μου είπε ότι το λεωφορείο που θέλω δεν περνάει πια από εκεί γιατί κάνουν έργα και το στέλνουν από τον από πάνω δρόμο. Έκλεισα το βιβλίο και ο κύριος περπάτησε μαζί μου μέχρι τη στάση, περίπου 10 λεπτά. Επιβιβάστηκε στο ίδιο λεωφορείο και κατέβηκε δυο στάσεις πριν τη δική μου. Κάθησε δίπλα μου. Μιλάγαμε. Δηλαδή, εκείνος μίλαγε περισσότερο κι εγώ έγνεφα συγκαταβατικά. Ήταν ενδιαφέρουσα η ιστορία και ο άνθρωπος δεν ήταν weirdo αλλά ακόμα σκεφτόμουν τί ωραία θα ήταν να μπορούσα να τελειώσω το γαμημένο το βιβλίο.

Στο lunch μου συνήθως παίρνω τον καφέ μου, δυο – τρία τσιγάρα, το βιβλίο μου – αν είναι καλό – και ανεβαίνω στο καπνιστήριο. Όσοι άλλοι καπνιστές καταλαβαίνουν ότι διαβάζω και δε με ενοχλούν. Πλην ενός συναδέλφου. Δεν τον πετυχαίνω συχνά αλλά πάντα μου μιλάει ενώ βλέπει ότι διαβάζω. Μονίμως. Χωρίς εξαίρεση. Σήμερα κατάφερα να φτάσω στο καλό σημείο πριν μπει μέσα και αρχίσει να μου μιλάει. Κάθησα δυο τρία λεπτά από ευγένεια, έκλεισα το βιβλίο μου και κατέβηκα πάλι στο γραφείο.

Γαμώτο. Αφήστε με να το τελειώσω. Θα σας πω και τί γίνεται στο τέλος!