Διάβαζε το μαϊμούδι σήμερα περί απεργειών, εξεταστικών, ιδιωτικών Πανεπιστημίων κλπ και είπε “Καλά, άμα ξεκινήσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα ξέρεις τί έχει να γίνει. Θα μοιράζουν τα πτυχία σαν τα κουλούρια”.
Συμφωνώ.
Από την άλλη όμως το σκέφτηκα. Στην Ελλάδα έχουμε μια χαρτολατρεία – είναι η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ – η οποία αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Και το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι το δημόσιο. Για να σε πάρουν συμπληρώνεις αίτηση και βάζεις ένα κατεβατό τα πτυχία σου. Μετά σε περνάνε εξετάσεις που τις αριστεύει ένα τεράστιο ποσοστό (και μετά δε σε προσλαμβάνουν – άλλο καπέλο αυτό). Δηλαδή: Πάρε το χαρτί και είσαι εξασφαλισμένος.
Ακόμα και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις για να βρεις θέση πρέπει να έχεις
– Πτυχίο
– Πιστοποιητικό γνώσης αγγλικής γλώσσας
– Πιστοποιητικό γνώσης υπολογιστών
– Πιστοποιητικό γνώσης σκούπισμα κώλου
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΥΝ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ.
Μα δεν είναι παρανοϊκό; Λες και δεν υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι το να έχεις το χαρτί δεν λέει τίποτα. Μιλούνια οι κάτοχοι Lower που δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη στα αγγλικά.
Το αγγλικό σύστημα είναι πιο απλό: Ξέρεις να κάνεις τη δουλειά; Σε θέλουμε. Πας στη συνέντευξη, σε ρωτάνε, αν έχει και τίποτα τεχνικά σου κάνουν τεστ. Σοβαρό. Σε προσλαμβάνουν. Αν δεν ξέρεις αυτά που λες θα φανεί. Θα απολυθείς. Απλά πράγματα, συνοπτικές διαδικασίες.
Εγώ ακόμα δεν έχω πάρει πτυχίο αλλά δουλειά έχω (καλή). Γιατί έχω εμπειρία. Γιατί ξέρω γλώσσες. Γιατί είμαι καλή στους υπολογιστές. Γιατί πούλησα αυτά που είχα. Και γιατί φάνηκε πάνω στη δουλειά ότι αυτά που είπα τα ήξερα.
Οπότε ίσως και να είναι καλό το να πνιγούμε στα πτυχία. Ίσως τότε να σταματήσουμε να βαριόμαστε και να μάθουμε επιτέλους ότι οι διαδικασίες πρόσληψης και ελέγχου ενός υπαλλήλου δεν αρχίζουν και δεν σταματάνε με το να ελέγξουμε ένα αντίγραφο πτυχίου (με σφραγίδα δικηγόρου για το γνήσιο της φωτοτυπίας μη χέσω).
Αλλά είπαμε. Η θεσούλα είναι το κλειδί.
Χαρτί = Θεσούλα
Αλλά τί μαλακίες λέω. Αυτό που φαντάζομαι έχει συμβεί ήδη. Η Ελλάδα έχει χεστεί στα πτυχία ήδη από Ελληνικά, Ιταλικά, Αγγλικά κλπ πανεπιστήμια. Έχει επίσης χεστεί στα Μάστερ και έχει επίσης χεστεί στα Διδακτορικά. Αποτέλεσμα: Πέφτουν οι μισθοί. Γιατί άμα δε θες εσύ, περιμένει πίσω σου ο επόμενος, κι αυτός με Διδακτορικό, που παρακαλάει.
Έτσι είναι κύριοι. Όταν σέρνουμε το χαρτί μας σαν την πατσαβούρα (που είναι από πολλές μεριές) έτσι το βλέπουν κι οι άλλοι.
Δεν έχουμε περηφάνεια ρε πούστη σε αυτά που ξέρουμε. Σε αυτά που ιδρώσαμε για να μάθουμε. Σε αυτά που χαραμίσαμε τα καλύτερα μας χρόνια για να λέμε ότι κατέχουμε. Και ποιός ο λόγος;
Για να σου πει ο κυρ-Θύμιος στη συνέντευξη με το κομπολόι στο χέρι του ότι ούτε τα πτυχία σου μετράνε (αν και πήρε τις φωτοτυπίες) ούτε η εμπειρία σου μετράει (αν και έπρεπε να είναι 5 έτη) γιατί αυτά που θα σου μάθει στη σκατοεταιρεία του είναι τόσα που εσύ θα πρέπει να τον πληρώσεις.
Πλήρωνε μαλάκα τώρα.
Οπότε, το πέρνεις το χαρτί και όταν ξεμένεις από κωλόχαρτο κάνεις και το σταυρό σου που κάτι έχεις ξεχασμένο στο συρτάρι.
@Το αγγλικό σύστημα είναι πιο απλό: Ξέρεις να κάνεις τη δουλειά; Σε θέλουμε. Πας στη συνέντευξη, σε ρωτάνε, αν έχει και τίποτα τεχνικά σου κάνουν τεστ. Σοβαρό. Σε προσλαμβάνουν. Αν δεν ξέρεις αυτά που λες θα φανεί. Θα απολυθείς. Απλά πράγματα, συνοπτικές διαδικασίες.
Προφανώς αλλιως την έχεις βιώσει εσύ τη διαδικασία από οτι εγώ..Λοιπόν μόνο συνοπτικές δεν βρήκα τις διαδικασιες..Αιτήσεις που για να τις συμπληρώσεις σου παίρνει κανα 5ωρο στο νερό, με ερωτήσεις τύπου, περιέγραψε πως αντιμετώπισες ένα απρόβλεπτο γεγονός , πως περνούσες τα καλοκαιρια όταν ήσουν στο πανεπιστήμιο και δεν είχες κάποια καλοκαιρινή δουλειά!, καπάκι verbal reasoning test, numerical reasoning test και λιγότερο συχνα spatial awarness test, accuracy tests..Κάποιες φορές και πανηλίθια phone interviews. Eπειτα presentations, group exercises, personality test (μόνο σοβαρά δε θα τα έλεγα) personality interviews, technical interview, second technical interview με riddles etc..Βέβαια όχι οτι η κάθε εταιρία τα κάνει όλα αυτά, αλλά συνδυασμό αυτών..Αυτό μόνο συνοπτική διαδικασία δε το βρήκα..Ισως η απόλυση να είναι συνοπτική, θα δούμε..
Όπως λεει και ένας φίλος και συμφωνώ απόλυτα, εδω έχουνε κάνει τη μαλακία επιστήμη (πχ το πώς να “πουλάς” τον ευατό σου).Και αν αναρωτηθείς γιατι δεν γυρισα Ελλάδα για να βρω δουλειά, θα σου πω οτι απλά εδω ήταν σχετικά ευκολο να βρω εταιρίες να κάνω αίτηση, στην Ελλάδα φοβόμουν οτι ούτε αυτό δεν θα έβρισκα.
PS:Α, και μια ανέφερς και για χαρτιά, εκτος απο πτυχία εδώ ζητάνε και βαθμούς Πανελληνίων..και μια εταιρία μου ζήτησε και βαθμους γυμνασίου και λυκείου..!!
αλλη η δυναμη του χαρτιου, της υπογραφης και της σφραγιδας.
Γραψε σ’ενα χαρτι οτι ο γειτονας σου ειναι μαλακας.
Δωστου το.
Θα το αγνοησει.
Επανελαβε βαζοντας στο χαρτι και μια διευθυντικη υπογραφη.
Θα τσατιστει.
Επανελαβε κοπανοντας μια σφραγιδα και εναν αριθμο προτοκολου.
Θα σχεδιασει εκδικιση.
Σε περιπτωση που οι σφραγιδες και οι υπογραφες εχουν στανταρ αριθμο,
μετραει αποκλειστικα ο αριθμος των χαρτιων.
>> εκτος απο πτυχία εδώ ζητάνε και βαθμούς Πανελληνίων..
>> και μια εταιρία μου ζήτησε και βαθμους γυμνασίου και λυκείου..!!
Τραγικη εξαιρεση. Εχω περασει καμποσα interviews και σε ολα ειχα offer και σε καμια μα καμια περιπτωση οχι μονο δεν ζητησανε χαρτια, αλλα ουτε καν ελεξαν τι τους εγραψα στο βιογραφικο. Με αγαπησαν με τη μια. Αλλα τωρα παλι τι να σου πω; Μπορει να εγινε επειδη ειμαι ομορφος.
Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκα αν τελικά αξίζουν τα πτυχία που πέρνουμε ή όχι. Δεν το γνωρίζω ακόμα. Στην Ελλάδα δεν έχω εμπειρία, και στην Βρετανία ελάχιστη. Αλλά αυτό που διαπίστωσα από την διαδικασία υποβολής αιτήσεων για δουλειά είναι πως τελικά για να πουλήσω των εαυτό μου έπρεπε πολλές φορές να κρύψω τα πτυχία μου. Και μιλάμε τώρα για την Βρετανία που όντων οι διαδικασίες είναι όπως τις περιγράφει η Σοφία.
Μια φορά ένας μπλόκερ μου είπε πως τα πτυχία τα κάνεις γιατί το γουστάρεις και όχι για να βρεις δουλειά. Τελικά ίσως και να είχε δίκαιο. Γιατί την δουλειά θα μου την δώσει όχι επειδή πήρα ένα, δύο, τρία πτυχία αλλά γιατί κατα την διάρκεια τους έμαθα πράγματα που θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω σε οποιαδήποτε δουλειά.
genikos einai ena mpaxalo i katastasi. Me tin nomiki stin Kipro na deis ti ginetai! Perneis ena soro ptixeia apo Ellada i Agglia, sou lene protimane tin Agglia giati einai common law system kai meta vriskeis ena grafeio stin Kipro, kaneis tin praktiki sou kai sou mathainoun alla apo tin arxi. Me dedomeno oti gia na vreis ekeino to grafeio pou tha sou anoiksei tis portes xriazese perissotero tis dimosies sxeseis para tis gnoseis, giati ta kaneis ta ptixeia?
Prosopika douleya se ena dikigoriko grafeio to kalokairi molis teliosa ton proto xrono spoudon gia work experience. Ekei pou elega tha kano tis fototipies, mou dosane ena soro vivlia/ipotheseis/nomothesies na diavaso ki ekana kanonika tin douleia tis dikigorou pou eixe apolithei. Kai mou legane pos tin kano kalitera apo tin dikigoro pou eixe kanei mexri kai to BVC. Apla epeidi ekeini variotane na doulepsei eno ego imouna psaromeni mes ton enthousiasmo kai tin prothimia.
Kai otan arxiso kanonika tin praktiki mou, pali ta idia tha kano. Ta ptixeia tha einai diakosmitika ston toixo gia na ta vlepoun oi pelates.
Degrees do matter. Gia prospathise na breis douleia xwris ptixeio se epipedo ptixiou kai na deis apo pou prepei na ksekiniseis (sirtheis) gia na ftaseis ekei pou tha ksekinisei aftos me to ptixio. Kai ellada kai aglia.
Ine alitheia pws spania elegxoun ta ptixia sou otan sou kanoun kapoio offer gia douleia stin aglia, alla eksartatai apo tin etaireia kai ton rolo. Oi megales etaireies sinithws zitane mia copy, opws episeis kai copy apo to diabatirio sou, kai kamia dio dilwseis gia na psaksoun an exeis criminal record.
To xarti=thesi exei perasei pleon, akomi kai stin ellada, pantws. Ine polis o kosmos me xartia, kai liges oi theseis. Eksou kai oi taksitzides me ptixia ximikwn kai fisikwn.
Entelei, simfwnw me ton “M”scientist, prepei na to kaneis kai gia tin gavla sou ligo, eidalws it is just another brick in the wall.
Apo tin alli, omws, we need to realise pws den xreiazetai na exoume oloi university degree gia na broume douleia, mias kai den xreiazontai oles oi douleies kati tetoio. Kai ine se afto to seimeio pou governments (idiws i elliniki) kai nootropies need to change.
K.
Ίσως δεν γίνομαι σαφής.
Κι εμένα ελέγξανε τα χαρτιά μου στην παρούσα δουλειά. Όπως και αν είσαι γιατρός ας πούμε θα τα κοιτάξουνε. Κι αν είσαι Manager ολκής. Εννοείται. Δεν είναι πολύ λογικό ότι κάποιες δουλειές θέλουν πτυχίο; Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε σου κάνουν συνέντευξη (ναι, σου κάνουν συνέντευξη ΚΑΙ στο δημόσιο), ούτε ότι δε σου κάνουν τεστ, ούτε ότι δεν έχεις probation period τρεις μήνες. Και φυσικά να τονίσω. Όσα πτυχία και να έχεις άμα δεν κάνεις τη δουλειά δε σου εγγυάται τη θεσούλα κανένας.
Το πρόβλημα μου δεν είναι Ελλάδα – Αγγλία ούτε θέλω για μια ακόμα φορά να ειπωθεί ότι προτιμώ την Αγγλία η προδότρα (άλλο θέμα αυτό, θα το συζητήσουμε άλλη φορά). Απλά κάνω τη σύγκριση για να δείξω ότι δεν γίνεται έτσι παντού. Δεν προσλαμβάνουν οι άνθρωποι παντού αέρα πατέρα μόνο και μόνο επειδή έχεις πτυχίο.
Όσο για τις επιστήμες της μαλακίες (βλέπε πουλάω τον εαυτό μου), ναι είναι ακόμα ένα ‘χαρτί’ κι αυτό. Γιατί σημαίνει ότι μπορείς να προωθήσεις, να δείξεις. Και γιατί στην τελική θες δουλειά. Ο εργοδότης δε θα μυρίσει τα νύχια του, πρέπει να του κάνεις θετική εντύπωση. Φαντάσου ότι είσαι υπεύθυνος προσλήψεων. Έρχονται δύο. Τα ίδια ακριβώς πτυχία, η ίδια ακριβώς εμπειρία. Ο ένας μιλάει και το πουλάει καλά ο άλλος καθόλου. Τον ένα θα πάρεις όχι τον άλλον.
Εγώ αναρωτιέμαι τι θα γίνει με το δικό μου πτυχίο στην Ελλάδα. Γιατί ναι μεν πέρασα Πανεπιστήμιο Κύπρου με Πανελλήνιες, το ΔΙΚΑΤΣΑ ομως επιμένει να θεωρεί ότι είμαι σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Τρελό ε;
Πάντως και στην Ελλάδα ποια οι διαδικασίες πρόσληψης στον ιδιωτικό τομέα φτάνουν τις Βρετανικές. Δύο καλοκαίρια πέρασα δουλεύοντας σε εφημερίδα, χωρίς να έχω πάρει πτυχίο ακόμη (και είναι και πολιτικών επιστημών, όχι δημοσιογραφίας).
Investing in assets? Θα δείξει
Zappa μου θυμίζεις την περίπτωση που αναφέρει η Mata Hari. Έλα για job experience και θα βγάζεις διπλή δουλειά. Κι αυτό με εκνευρίζει. Όχι βέβαια πως δεν είναι ευεργετικό το να κάνεις όσο περισσότερη δουλειά μπορείς για να κερδίζεις εμπειρία. Κι αυτό καλό.
Ίσως είμαι λίγο καυστική γιατί ποτέ δεν είχα την πολυτέλεια. Για μένα δουλειά έπρεπε πάντα να ισούται με μισθό γιατί αλλιώς δεν έτρωγα.
Koita egwe den mporousa eks orismou na parapone8w, giati o typos me ton opoio ergazomoun, me 5 xronia experience kai metaptyxiaka sthn politikh episthmh sto Strasbourgo, ebgaze peri ta 750 euro ton mhna enw egw to malakisthri xwris ptyxio ebgaza 400 (ank kai petaga panw katw thn idia douleia me ayton (me perissotero treksimo omws mias kai mou fortwsan to ekswteriko).
Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Αχ θεία Σοφία… Πόσο δίκιο έχεις γι’ ακόμα μια φορά!
Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μούρη (ακρες δηλαδή) και μπλα μπλα, ή άπειρη εμπειρία (που κατα συνέπεια έχεις και το μπλα μπλα πάλι) τίποτα παραπάνω.
Δεν θα μπώ στην διαδικασία να διηγηθώ προσωπικά παραδείγματα, αν και υπάρχουν. Όπως σωστά είπε η Σοφία, για να μπείς μάνατζερ με την μία (καλή ώρα) χρειάζεσαι και ένα πτυχιάκη… Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο εργοταξιάρχης του πελάτη μου στην παρούσα δουλεια, 30 χρόνια πρίν, ήταν μπετατζής και κανένας από τους Directors μου δεν έχουν πτυχίο, ούτε καν από τεχνική σχολή…εκτός από ένα BSc.
Το ζήτημα όμως δεν έχει να κάνει μόνο με το αν ή όχι έχεις πτυχίο, έχει να κάνει και με συνθήκες εργασίας, παροχές και ευκολίες. Εδώ στο νησί πάντως, γνωρίζεται πολύ καλά όσοι δουλεύετε, πως ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να σε ρίξουν… οι 40 ώρες την εβδομάδα θεωρούνται υπερβολικές και στην ουσία δεν νομίζω να μπορώ να σκεφτώ κάποια εταιρία που ασκεί την παραπάνω πρακτική. Χρηματικά δε το συζητώ γιατί θα σας στείλω για ύπνο…
Καταλαβαίνεται ότι αν μπορείς να θυσιάσεις κάποια από τα πράματα που προσφέρει η Ελλάδα στον τομέα διαβίωσης και καταφέρεις να περνάς καλά κάπου αλλού… φυσικά προτιμάς το κάπου αλλού. Γιατί στην τελική να κάνω μία δουλεια κάπου και να πληρώνομαι 10 φράγκα ενώ μπορώ και κάνω την ίδια (ή λιγότερη) δουλειά κάπου αλλού και έχω 25 φράγκα.
Μιλώντας πολλές φορές με φίλους από Ελλάδα, παιδιά με μυαλό και εμπειρία και στη δουλειά και στη ζωή, συνειδητοποίησα ότι χάνονται μέσα σε μιά χώρα που δεν μπορεί να δώσει όσα χρειάζεσαι για την προσωπική επαγγελματική σου ανάπτυξη. πχ ένας junior web developer στο Λονδίνο θα πάρει το ελάχιστο £24.000 (£19000 καθαρά) το χρόνο… για να βρείτε τα € πολλαπλασιάστε με το 1.5…
Πές μου εσύ πόσα χρόνια, σε ποιά δουλεία και πόσους κώλους πρέπει να φιλήσεις για να πάρεις τα αντίστοιχα στο 5μερο, 8ωρο…και ούτε κάν…
ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΚΡΙΒΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΩ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ…
Zappa, τα λεφτά που αναφέρεις είναι αστεία αλλά άκρως πραγματικά… και αυτό είναι τραγικό.
Έχοντας ζήσει στις ΗΠΑ, σε καταλαβαίνω πλήρως (φυσικά για την Αγγλία δέχομαι απλώς αυτά που λες, δεν την έχω ζήσει). Είναι πολύ αστεία η κατάσταση με τα χαρτιά στην Ελλάδα. Μου θυμίζει τα συγχωροχάρτια, κάπως.
Καμιά φορά φαντάζομαι τις αθλητικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται από τους διάφορους εργασιακούς κλάδους. Σε ένα υποθετικό πρωτάθλημα μπάσκετ μεταξύ δημοσίων (κι όχι μόνο) επιχειρήσεων, βλέπω να παίζει σέντερ κάποιος με ύψος 1.30, επειδή είχε το κατάλληλο χαρτί.
Αγαπητή μου, τα είπες όλα όπως ακριβώς είναι!
Καταλαβαίνω απόλυτα τις εύλογες απορίες σου. Όταν σπούδαζα κι εγώ στην Αγγλία (1996-2001) ανακάλυψα εναν καινούριο κόσμο, μακράν καλύτερο της ελληνικής πραγματικότητας. Παντελής έλλειψη γραφειοκρατίας, οργάνωση και, κυρίως, ειλικρίνεια και όχι πισώπλατη πουστιά.
Ποτέ μου δεν περίμενα ότι η άποψη “mind your own business” θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα σε μια κοινωνία. Ο administrator της εστίας μας δεν έκρυψε ποτέ την ομοφυλοφιλία του. Κανείς από τους προϊσταμένους του δεν ασχολήθηκε καν με το θέμα. Ο άνθρωπος ήταν καλός στη δουλειά του, απλά, τελεία και παύλα.
Ένας από τους πιο συμπαθείς φίλους μου εργαζόταν σε τράπεζα (Midland Bank, τώρα νομίζω λέγεται HSBC). Τα βράδυ, ντυνόταν γυναικεία και σύχναζε σε ένα drag queen club. Συχνά συναντούσε συναδέλφους του (στο δρόμο και εν όσω αυτός ήταν τραβεστί), οι οποίοι τον αντιμετώπιζαν με απόλυτη φυσικότητα. Καμία νύξη στο χώρο εργασίας σχετικά με τις επιλογές του. Άλλο δουλειά και άλλο προσωπική ζωή.
Όσο για την «ικανότητα» των Ελλήνων σχετικά με τη χρήση της αγγλικής (και η σχετική «πιστοποίηση» που παρέχεται μέσω Lower – μη χέσω), αυτή αποδείχτηκε στην πράξη. Έχει τύχει να γνωρίσω άνθρωπο που συμπλήρωνε το 6ο έτος στο Civil Engineering (και, ως εκ τούτου, στην Αγγλία) ο οποίος ΔΕΝ μπορούσε να μιλήσει αγγλικά και να συμμετάσχει σε μια νορμαλ συζήτηση.
Στην Αγγλία σπούδασα Αρχαία Ελληνική Φιλολογία (μη γελάς βρε, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι). Η αντιμετώπιση που είχα από τους Έλληνες φοιτητές (οι οποίοι δεν ήταν και πολλοί τότε) ήταν πάντοτε ειρωνική και απαξιωτική. Ευτυχώς, γλίτωσα γρήγορα από αυτούς, επιλέγοντας να μην ασχολούμαι μαζί τους, παρά μόνον με πολύ λίγους οι οποίοι φάνταζν σαν διαμαντάκια στη λάσπη.
Στην Αγγλία, δεν έχει σημασία ποιους γνωρίζεις αλλά ποιός είσαι και πόσο καλά κάνεις τη δουλειά σου. Στην Ελλάδα ισχύει το αντίθετο.
Λόγω συνήθειας, όταν χρησιμοποιώ αγγλικές λέξεις, τις προφέρω όσο το δυνατόν σωστότερα μπορώ. Όταν με ακούν οι Έλληνες, πάντα έχουν έτοιμη την κατηγορία «πώς την έχεις δει τώρα, Άγγλος». Η μικροπρέπεια σε όλο της το μεγαλείο.
Ποτέ, μα ποτέ δεν αντιμετώπισα γραφειοκρατικό κώλυμα στην Αγγλία. Ούτε φυσικά ασυνέπεια σε οποιονδήποτε τομέα. Θυμάμαι μια φορά, ταξιδεύοντας με τρένο για το Leeds (εκεί σπούδασα), αναγκαστήκαμε, λόγω προβλήματος στη γραμμή, να αλλάξουμε τρένο στο York και προειδοποιηθήκαμε ότι η άφιξή μας στο Leeds θα γινόταν 5 λεπτά αργότερα. Με το που μπήκαμε στο τρένο της ανταπόκρισης, η ανακοίνωση που ακούστηκε ήταν: “We are sorry for the inconvenience caused by rail maintenance. Please accept free sandwiches and refreshments”. Απίστευτο!!!
Να είσαι καλά και να ξέρεις πως τα ποστς σου δίνουν τροφή στη νοσταλγία μου. Πάντα τέτοια!
Οχι μόνο τα είπες έτσι όπως ακριβώς είναι, αλλά ‘χτύπησες’ στη ρίζα πολλών ελληνικών κακοδαιμονιών.
Δεν είναι απλώς ότι χάνεται άπειρος χρόνος, ενέργεια και λεφτά – ιδίως στις φοιτητικές καταλήψεις, στις συστάσεις διαφόρων ‘επιτροπών σοφών’ και στα δικαστήρια (βλέπε περίπτωση ανωτατοποίησης των Α-ΤΕΙ) – για ζητήματα που δεν έπρεπε να έχουν σημασία. Είναι και το ότι σε ένα κράτος όπου ο τύπος τρώει την ουσία, τίποτα (τουλάχιστον στο δημόσιο τομέα) δε θα λειτουργήσει σωστά ποτέ. Ασε δηλαδή που και τα καλύτερα μυαλά μας διαβάζουν λάθος πράγματα (π.χ. αυτά που λέει το σύγγραμα του εξεταστή) ή με λάθος τρόπο (π.χ. παπαγαλία) ή τεμπελιάζουν επειδή όλοι τους λένε ότι αρκεί να πάρουν το ‘χαρτί’, με αποτέλεσμα και η ελληνική κοινωνία να χάνει αλλά και τα ίδια τα παιδιά να μην μπορούν αργότερα στη ζωή τους να ‘επαναπρογραμματιστούν’ σωστά, ακόμα κι αν πάνε στο εξωτερικό.
Συγχαρητήρια λοιπόν! Καιρό περίμενα να διαβάσω κάτι που να καυτηριάζει αυτή την απαράδεκτη αλλά υπερήφανα νομοθετημένη/υιοθετημένη ελληνική νοοτροπία (για λόγους υποτίθεται αντικειμενικότητας και διαφάνειας, στην πραγματικότητα όμως για λόγους κακοπιστίας και αμοιβαίας δυσπιστίας όλων των εμπλεκομένων, με πρώτα και καλύτερα τα πολιτικά κόμματα – αλλά ας σταματήσω κάπου εδώ…)
Με ‘χάλασε’ η χρήση ‘κοσμητικών’ λέξεων στο κείμενό σου, αλλά το προσπερνώ γιατί – είπαμε – περισσότερο μετράει η ουσία…
Χάρη
Οι κοσμητικές λέξεις είναι μέρος της ουσίας.
Βέβαια αν γράψω για την Καθημερινή θα το ξανασκεφτώ :-)
Nada
Α μπορώ να γκρινιάξω πολύ άνετα για πάρα πολλά πράγματα στην Αγγλία, μη φοβάσαι. Έτσι για να σου θυμίσω και τα άσχημα μερικές φορές ε;
Nada
Simfwnw apolita. Alla:
“We are sorry for the inconvenience caused by rail maintenance. Please accept free sandwiches and refreshments”.
Kontepsa na pnigw me ton kafe mou. Prepei na deis twra pws ine ta pragmata me ta trena stin aglia. Ws commuter stin xeiroteri (more or less) grami – Essex – London, oi kathisteriseis ine kathimerino fainomeno kai oi rail companies don’t give a crap, to be honest. Malista, sinithws peftei gelio otan o odigos leei, ftanontas sto Liverpool Street, “We are now arriving to Liverpool Street, ON TIME”. Spania ginetai, alla …. !
K.
PS: Kai kserw pws paliotera itan kalitera, ime aglia apo to ’94 panathemamai!
Σοφία
Σε διαβάζω πολυ καιρό (και γουστάρω, αλήθεια) και είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να γράψω γιατί τα έχω πάρει πολύ άσχημα.
Αφού ρε μάγκες είναι τόσο καλά τα εργασιακά στο Νησί θα πρότεινα όσοι βρίσκεστε ήδη εκεί να παραμείνετε και όσοι δουλεύετε ή σπουδάζετε στην Ελλάδα και ονειρεύεστε career path με ολίγη (ή πολλή, it’s up to you) από Μεγ. Βρεττανία, να ξεκουμπιστείτε και να πάτε εκεί, μπας και αδειάσει καμμιά θέση εργασίας εδώ.
Λοιπόν, για να σοβαρευτούμε λίγο, πιστεύω ότι οι διαφορές ανάμεσα στις δύο εργασιακές αγορές που αναφέρονται παραπάνω αφορούν περισσότερο σε ευκαιρίες entry level ή junior, και μπορώ να το καταλάβω αυτό γιατί από ότι φαίνεται από τα συμφραζόμενα οι πιο πολλοί από εσάς είστε κάτω από τριάντα. Αυτό – με την ηλικία σας – είναι πάρα πολύ καλό για την απόδοση σας στο sex αλλά από την άλλη θα μπορούσε να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα για τη συνολική κατάσταση στην αγορά εργασίας. Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα παίζει το κονέ για να ξεκινήσεις κάπου αλλά αν δεν μπορείς να το στηρίξεις πρώτα με τον εγκέφαλο σου και μετά με τις γνώσεις σου, είσαι πολύ απλά καμμένο χαρτί – και κυκλοφορούν πολλά τέτοια στα τριάντα κάτι. Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, στην Αθήνα οι μαλάκες εργοδότες ή managers που θα πλήρωναν κάποιον “άχρηστο” μόνο και μόνο επειδή έχει το κονέ, είναι μάλλον είδος προς εξαφάνιση. Κοινώς, στο global business environment οι συνθήκες της αγοράς είναι λίγο πολύ οι ίδιες και οι καταστάσεις τείνουν να εξομοιωθούν. Πώς με κόβεις Σοφία? Τσάμπα το πλήρωσα το γαμημένο το MBA? :-)
Όσο για την αξία των πτυχίων, κατά τη γνώμη μου υπάρχει η αξία της γνώσης και της εμπειρίας που παίρνει κάποιος όταν κινείται στο ακαδημαϊκό περιβάλλον και επίσης η καρριέρα που μπορεί να έχει μακροπρόθεμα μέσα από τις σπουδές. Αυτά τα δύο δεν είναι απαραίτητο να συνυπάρχουν και ο συνδυασμός τους να ενδιαφέρει τους πάντες. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να τη βρίσκει με το πώς ερωτεύονται τα ψάρια αλλά αν για αυτό το λόγο πάει στη Μεγ. Βρεττανία, κάνει μεταπτυχιακό fish biology και περιμένει να γυρίσει Ελλάδα και να χεστεί στα λεφτά, μάλλον θα καταλήξει να δουλεύει σε τράτα, όπου το μεροκάματο παρεπιμπτόντως είναι αρκετά καλό και είσαι και κοντά στα ψάρια. Γιατί πολύ fish in Greek seas αλλά fish industry και research? Πού πας ρε Καραμήτρο? Οέο? Θέλει ψάξιμο εκ των προτέρων, ε και να σου κόβει και λίγο.
Πάντως, αν ενδιαφέρει κάποιον, προσωπικά έχω είκοσι κάτι χρόνια στην αγορά, με δουλειά στον ιδιωτικό τομέα που αντικειμενικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλή, δεν είμαι πάμπλουτος αλλά το εισόδημα μου επιτρέπει σε μένα και την οικογένεια μου να έχουμε μία άκρως αξιοπρεπή διαβίωση, στην πρώτη δουλειά που πήγα σαν πτυχιούχος μπήκα από αγγελία, χωρίς καμμία άκρη και σας βεβαιώνω ότι ξέρω πολλούς με καριέρα αντίστοιχη με τη δική μου. Τώρα, αν το ζητούμενο είναι τα φράγκα, υπάρχουν ευκαιρίες καλύτερες από Αγγλία αλλά είναι σε κάποιες εξωτικές χώρες όπως Αζερμπαϊτζάν, Κένυα, Νιγηρία, Ουκρανία κλπ. Choice is yours…
PS: Μια που κάποιοι από εσάς είσαστε φοιτητές ή μεταπτυχιακοί, είναι πολύ θετικό να βλέπετε μπροστά σας μεγάλη καριέρα – self motivation – αλλά καλό είναι να βελτιώσετε ταυτόχρονα την ελληνική ορθογραφία σας. Μετά από κάποιο ιεραρχικό επίπεδο μετράνε όλα, ακόμα και η ορθογραφία!
nav
Χμ. Χτύπημα κάτω από τη ζώνη περί της ορθογραφίας. Το blog για ηθικούς λόγους είναι ανορθόγραφο επί τούτου και δεν έχει πρόβλημα. Θα εξηγήσω άλλη φορά.
Καλά έκανες και αποφάσισες να γράψεις – κρίμα που όλοι περιμένουν να τα πάρουν για να γράψουν ρε γαμώτο. Αλλά βέβαια καλύτερα έτσι, είναι προτιμώτερο να γράφουμε κάτι σοβαρό, να κάνουμε αντίλογο και κουβέντα, παρά να λέμε όλοι “Μπράβο, συμφωνώ”. Γίνεται πιο ενδιαφέρον.
Τώρα, όσον αφορά το περιεχόμενο. Θυμάμαι το Βουτσά σε εκείνη την ελληνική ταινία που έψαχνε μια τρύπα. “Άπαξ και τρούπωσα μη με φοβάσαι εμένα”. Δυστυχώς ή ευτυχώς πολλοί της δικής μου γενιάς (και είμαι 25 πριν ρωτήσει κανένας κουτσομπόληδες) ψάχνουν αυτή την τρούπα αλλά δε τη βρίσκουν. Κι αν τη βρουν πληρώνει τρεις κι εξήντα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους αλλά εγώ ποτέ δεν είχα την πολυτέλεια να πληρώνομαι τρεις κι εξήντα. Έπρεπε πάντα να πληρώνομαι λογικά γιατί έπρεπε να ζήσω. Πράγμα που μου απαγόρευσε να κάνω το μαλάκα για να κερδίσω εμπειρία. Εμπειρία κέρδισα δουλεύοντας.
Δεν αρνούμαι ότι αν είχα παραμείνει στην Ελλάδα θα είχα και πάλι δουλειά, και πάλι θα πληρωνόμουν λογικά γιατί δε φοβάμαι να με πουλήσω ούτε φοβάμαι να διεκδικήσω. Στη Βρετανία δεν ήρθα για τη δουλειά, ήρθα πρώτα για τις σπουδές και ήμουν προετοιμασμένη να κάνω οποιαδήποτε σκατοδουλειά για να ζήσω. Έτυχε – ή είναι τέτοια η αγορά, ή το πούλησα εγώ τόσο καλά – να έχω μια δουλειά που ΠΟΤΕ (εμπιστεύσου με σε αυτό που σου λέω) δεν θα είχα στην Ελλάδα. Για πολλούς λόγους, κυρίως πολιτικούς.
Τα πτυχία δε τα κάνουμε για να βρούμε δουλειά. Και αυτό είναι το νόημα του άρθρου. Τα κάνουμε για δικούς μας λόγους. Τα πτυχία δεν είναι εγγύηση, δεν είναι 40 ευρώ παραπάνω και δε θα έπρεπε να εκμεταλεύονται κατά αυτό τον τρόπο. Και σε αυτό δεν είναι λάθος μόνο η αγορά (που μακάρι όπως λες να αλλάζει) αλλά και εμείς οι ίδιοι που με το χαρτί μας έχουμε την εντύπωση ότι εξασφαλιστήκαμε και δε χρειάζεται τίποτα άλλο (σεμινάρια, διάβασμα, μετακπαίδευση κλπ κλπ). ΑΥΤΟ ήταν το νόημα του άρθρου.
Τώρα όσον αφορά το “ή δεχτήτε το ή φύγετε” το βρίσκω σκληρό από κάποιον που την έχει καλύτερα από τους υπόλοιπους. Εγώ έφυγα. Για να γυρίσω θα δεχτώ ότι προφανώς θα πάρω απίστευτο pay cut γιατί θα θέλω να είμαι στην Ελλάδα. Είναι δεκτό. Είναι πασιφανές. Το ότι το δέχομαι – για συναισθηματικούς λόγους – δεν σημαίνει ότι δε μπορώ να κριτικάρω τα κακώς κείμενα. Έτσι;
Πτυχία μοιράζονται σαν κουλούρια, και δη μπαγιάτικα, από τα κρατικά ΑΕΙ. Ίσως τα ιδιωτικά να σερβίρουν ζεστά κουλούρια. Με δεδομένη όμως την εθνική τσαπατσουλιά μας, αμφιβάλλω. Απλώς θα γεμίσει ο τόπος με περισσότερα κουλούρια και το σουσάμι θα είναι αμφίβολης ποιότητας. Η χαρτολατρεία πάντως δεν θα εκλείψει εύκολα διότι στο μυαλό του Έλληνα το πτυχίο είναι πιστοποιητικό και τίτλος επαγγελματικών δικαιωμάτων. Και πώς να μην είναι δηλαδή όταν έχουμε μια εσωστρεφή οικονομία που έχει καλομάθει με την κρατική χειραγώγηση.
(Μια και μιλάμε για κουλούρια, έχετε φάει κουλούρι από τον κουλουρά στη διασταύρωση Αγ. Σοφίας και Τσιμισκή, στη Θεσσαλονίκη. Γύρω στις 11 το πρωί όταν έχει καθίσει για τα καλά πάνω στο σουσαμάκι το καυσαέριο των λεωφορείων και των ταξί: το πρόγευμα πρωταθλητών!).