Με την αδελφή μου έχουμε μικρούς δικούς μας κώδικες. Ένας από αυτούς είναι η σοκολάτα αλλά είναι τόσο απέραντα ωραία ιστορία που πρέπει να τη μοιραστώ.
Όταν ήμασταν πιτσιρίκια εγώ και η Θεοδώρα, το δώρο που έμπαινε πιο συχνά στο σπίτι από επισκέπτες ήταν η σοκολάτα. Πλάκα σοκολάτα να χαίρονται τα παιδάκια, να λεκιάζονται και να παθαίνει εγκεφαλικά η μαμά Δέσποινα (που μεταξύ μας, δεν τρώει σοκολάτα. Τη μυρίζει)
Μια μέρα λοιπόν, πρέπει να ήμασταν πολύ πολύ μικρές, ένας επισκέπτης απερίσκεπτος εμφανίζεται με μία σοκολάτα. Τί θα κάνουμε τώρα; Τσακώνουμε τη σοκολάτα που λες και πηγαίνουμε στο δωμάτιο μας προβληματισμένες. Τη βάζουμε πάνω στο κρεββάτι και την κοιτάμε.
Μετά από λίγη ώρα η Θεοδώρα έχει φαεινή ιδέα: “Να τη μισήσουμε!”
Η Θεοδώρα τότε ήταν πολύ μικρή και δεν γνώριζε τη λέξη “μοιράζω”. Γνώριζε όμως τη λέξη “μισό”. Άρα; Άρα η λύση ήταν να μισήσουμε τη σοκολάτα δίκαια. Και τη μισήσαμε.
Από τότε, ακόμα και όταν έρχονταν δύο σοκολάτες η απόφαση μας ήταν ξεκάθαρη: “Πρώτα θα μισήσουμε τη μία και μετά την άλλη”.
Ακόμα και σήμερα που είμαστε ολόκληρες γυναίκες όταν είναι να μοιράσουμε κάτι η λέξη είναι ίδια.
Είδες κάτι μικρές τρυφερές ιστορίες; Μπορεί να έχουν και λέξεις που δεν τις περιμένεις.
πρωτάκουστη λέξη με το νόημα που δίνατε για εμένα !
θα την καταχωρήσω στο λεξικό μου.
Διάλογος μεταξύ (υπομονετικού) μπαμπά και κόρης που ασκείται ακόμα στην ομιλία-με αρκετά δημιουργικό τρόπο.Διαδρομή τρένο προς Κηφισιά, Κυριακή πρωΐ Μάρτιος 2012 :
-Μπαμπά πότε θα πάμε ξανά λούνα παρκ? αύριο ?
-Αύριο έχουμε δουλειά και εσύ έχεις νήπιο.
-Να πάμε χθες ??
-(με τρυφερότητα) Χθες έχει περάσει, δεν μπορούμε να πάμε…
-(με πείσμα)Τότε μπορούμε να πάμε μεθαύριο !!!
-Θα δούμε για μεθαύριο, δεν ξέρω ακόμα.(προφανώς δούλευε ο άνθρωπος αλλά μην βάλει και τα κλάμματα η κορούλα μέστο τρένο. Η κορούλα όμως δεν το βάζει κάτω. Αλλοιώνει το χρόνο και τις λέξεις με την τελειωτική ερώτηση :
-Μπαμπά μπαμπά, το βρήκα το βρήκα, ξέρω πότε θα πάμε!
-Πότε θα πάμε ? (αναστενάζοντας, ελαφρώς)
-Θα πάμε προχθαύριο !