Το πρώτο βιβλίο που μου πήρες (*) (ή μάλλον που διάλεξα με το kindle gift voucher που μου έστειλες) είναι το Unlikely Pilgrimage of Harold Fry της Rachel Joyce.
Ο συνταξιούχος Harold ξεκινάει μια μέρα από το σπίτι για να φτάσει μέχρι το κουτί του ταχυδρομείου. Θέλει να απαντήσει με ένα σημείωμα στο γράμμα της Queenie, μιας παλιάς συναδέλφου που πεθαίνει από καρκίνο και του έγραψε για να τον αποχαιρετήσει. Μόνο που στο πρώτο κουτί ο Harold δε σταματάει. Και τα πράγματα έρχονται έτσι ώστε ο Harold ξεκινάει ένα ταξίδι με τα πόδια, από τη ΝότιοΔυτική στη ΒόρειοΑνατολική Βρετανία για να κρατήσει ζωντανή την Queenie.
Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας (μακριά από τους γραφιάδες τέτοιες αξιώσεις) οπότε θέλω να σου πω τί μου έκανε αυτό το βιβλίο.
Με συγκίνησε.
Είχα πολλά χρόνια να κλάψω διαβάζοντας και με αυτό το βιβλίο έκλαψα δύο φορές. Μία από χαρά και μία από θλίψη. Μάλιστα έκλαιγα μέσα στο tube, επιστρέφοντας από τη δουλειά και διαβάζοντας το βιβλίο. Το μόνο που με κράτησε και δεν έκλαιγα σπαρακτικά ήταν ο κόσμος μέσα στο βαγόνι.
Στο The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry νόμιζα ότι δε βρήκα κάτι εξαιρετικό ή απίθανο. Κι όμως σιγά σιγά, με μια γλύκα που είχα πολύ καιρό να τη νιώσω με βιβλίο, όλα γίναν εξαιρετικά και απίθανα. Η πλοκή, η ιδέα, οι χαρακτήρες, τα μικρά (και τα μεγάλα) τους μυστικά.
Το βιβλίο κρύβει μέσα του μικρά θαύματα και μικρά δράματα, από αυτά που κάνουμε χωρίς καν να το καταλάβουμε, από αυτά που αγγίζουν τους άλλους γύρω μας αλλά κυρίως μεταμορφώνουν τον εαυτό μας.
And if trying to find a way when you don’t even know you can get there isn’t a smal miracle, then I don’t know what is
—————————————-
(*) Κάτω από κάποιες δικές μου αναρτήσεις για την μετακίνηση στην Αγγλία (παράδειγμα) υπάρχει το σχετικό κουμπάκι. Το βιβλίο αυτό μου το πήρες εσύ που το πάτησες.
Leave a Reply