Ψες το βράδυ αργά, στη χώρα των ονείρων μου, έλαβα ένα φάκελο λευκό, μεγάλο, από αυτούς που έχουν μέσα το πλαστικό με τις φούσκες.
Είχε μέσα την πτυχιακή μου με το βαθμό της. Μη με ρωτάς πώς, απλά το ήξερα η Πυθία.
Άνοιξα το φάκελο σιγά σιγά και από μέσα έπεσε ένα φύλλο χαρτί, με πολλές πολλές σημειώσεις με μικρά μικρά γράμματα. Και εκεί στο κέντρο, στο δόξα πατρί, ένα μαύρο τετράγωνο με δύο άσπρους αριθμούς: 40. Τέσσερα μηδέν. (Στα εκατό ντε)
Και μετά το έχασα το χαρτί. Το έψαχνα από εδώ, το έψαχνα από εκεί, πουθενά το χαρτί με τη βαθμολογία. Άνοιξα τον φάκελο, τον αναποδογύρισα, τίποτα.
Ξύπνησα καταϊδρωμένη.
————————————-
Σημείωση πραγματικότητας: Η πτυχιακή μου δεν έχει βαθμολογηθεί ακόμα. Οι πανεπιστημιακοί απεργούν μόνο ως προς την βαθμολόγηση. Τα μαθήματα και τα διαγωνίσματα γίνονται κανονικά. Το μόνο που δεν κάνουν είναι τη βαθμολόγηση.
Αγχώθηκα!
Μαμά! Πάρε με τηλέφωνο ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ.
times 2
σε πιάνω.
Άργησα λίγο, είναι η αλήθεια, το κοίταγα ωσάν την ηλίθια για 2 λεπτά περίπου.
Μη μου το γρουσουζεύετε
μας επρηξες ρε σοφακι με τον τελεμε σου. Μην το παιδευεις, περασες. Ξερω το συστημα εκ των εσω..
δε μπορώ να ρίξω και κάνα καντίλι εδώ μέσα γιατί 1ο είνια σοβαρό το μπλόγκ σου (εδω γελάμε, και 2ο είμαι σοβαρό άνθρωπος (εδω γελάμε περισσότερο)..
καπετάνιο ξέρεις τώρα, θα πάρει το first class και θα έχουμε πάρτια στο Camden…
ε ρε ξύλο που σου χρειάζεται.. σταματα να αγχώνεσαι για θα σε τσακίσω…