Η ώρα της εξάντλησης

Από το Νοέμβριο περίπου μέχρι σήμερα – μη μου πεις πως δεν το πρόσεξες – είμαι μία εξαντλημένη. Ρομπότ κοιμάμαι ρομπότ ξυπνάω.

Όταν λέμε έχει πέσει δουλειά… it’s the fucking understatement of the century!

Βέβαια τί σου λέω κι εσένα. Εδώ στο Ελλάδα κόσμος πεινάει.

Τα λεγα και με την καλή φίλη Αρετή της προάλλες, όπου της τηλεφώνησα πολύ αργά για τα δεδομένα μου από το γραφείο και μου είπε την ατάκα των ημερών: “Άμα ήσουν εδώ θα σου έλεγα δεν πειράζει, να κάθεσαι και μισή ώρα παραπάνω. Έτσι. Με δική σου πρωτοβουλία”

Γελούσα και με αυτό αλλά και από εξάντληση.

Το καλύτερο όλων ήταν ότι τον Οκτώβριο την έλεγα σε κανα δυο καλούς φίλους που βαράγανε τα δωδεκάωρα στη δουλειά. Ε, μέχρι και αυτοί πάθανε σοκ από το Νοέμβριο και δώθε.

ΜΑΛΑΚΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΜΙΛΑΩ, ΤΑ ΛΟΥΖΟΜΑΙ ΟΛΑ! 

(Murphy’s Law)

On other news, που λέμε και στο χωριό μου,

(φίλε άκου τί έκανα τώρα από την κούραση. Ξέχασα να βάλω κόμμα μετά το on other news, έγραψα όλο το υπόλοιπο και μετά το έσβησα όλο για να βάλω το κόμμα. Ούτε την αντοχή να βγάλω τα χέρια από το πληκτρολόγιο και να τα πάω στο ποντίκι δεν έχω)

Πάμε πάλι.

On other news, που λέμε και στο χωριό μου, πάω να δω τον καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο για να τσακωθούμε αύριο.

Δύο καλά υπάρχουν στην σκατοκατάσταση. Πρώτον παρέδωσα. Δεύτερον πάω να με φροντίσει η μάνα μου.

Μα την Παναγία, να καταφέρω να σουρθώ μέχρι τ’ αεροπλάνο το Σάββατο και τί στον κόσμο.

Μάνα φτιάξε τυροπιτάκια.