Ούτε καν Πρωτομαγιά

Στην Ελλάδα το επαναστατικό στοιχείο (για κάποιους κοιμάται, για κάποιους χαλάει, για κάποιους μας δουλεύει όλους) τουλάχιστον υπάρχει. Παράγει ακόμα αφίσες διχρωμία “ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ” την Πρώτη του Μαγιού.

Στην Ελλάδα το ρομαντικό στοιχείο (για κάποιους του βολέματος, για άλλους της καλοπέρασης) τουλάχιστον υπάρχει. Τα πιτσιρίκια φτιάχνουν ακόμα στεφάνια από λουλούδια την Πρώτη του Μαγιού (ή τουλάχιστον τα αγοράζουν)

Στη Βρετανία πάλι τα πράγματα είναι flat. Η Πρώτη Μαϊου είναι Bank Holiday. Όλα εδώ είναι Bank Holiday. Δεν υπάρχουν εθνικές εορτές. Δεν υπάρχουν εργατικές πρωτομαγιές. Ακόμα και το Πάσχα αναφέρεται πολύ λίγο, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να μην αποκλείσουν κοινωνικά άτομα άλλης πίστης – με σίγουρο αποτέλεσμα να τα αποκλείουν ακόμα πιο αποτελεσματικά φυσικά. Τεσπα, άλλη κουβέντα αυτή.

Πρώτη Μαϊου λοιπόν αν ρωτήσεις στον δρόμο τί γιορτάζεται κανείς δεν ξέρει.

Είναι απαραίτητα κακό;

Δεν ξέρω αν είναι κακό, δημιουργεί όμως ένα κλίμα αδιαφορίας και απάθειας που με ενοχλεί πέρα από οτιδήποτε άλλο.

Στη Βρετανία μετράμε τα Bank Holidays με λαχτάρα, ποδοπατιόμαστε να προλάβουμε ακριβοπληρωμένα εισιτήρια για ένα τριήμερο στην Ισπανία, για να γυρίσουμε την Τρίτη με hangover στο γραφείο.

Δεν έχασα και τίποτα που δεν πήγα σε συλλαλητήριο (αν και τα έχω κόψει μαχαίρι από τα 16 μου και μετά), δεν έχασα και τίποτα που δεν έκανα στεφάνι από λουλούδια.

Ή μήπως έχασα;