Δαμέ τα πήρατε αυτά;

Μεγάλο Σάββατο η θεία Σοφία έχει τελειώσει εν ριπή οφθαλμού βιβλιογραφίες, εξώφυλλα και υποσημειώσεις για δύο εργασίες που παραδίδει τη Δευτέρα (πέραν της πτυχιακής). Έχει επίσης κάνει μαγειρίτσα. Πλην δεν την έχει αυγοκόψει. Στο αυγολέμονο ειδικός στο σπίτι μας είναι το μαϊμούδι. Εμένα μου κόβει. Πάντα. Τί να πεις, μηδέν υπομονή.
Σκάει μύτη Καβαλιώτης φουλ με κουστουμιά (έψαχνα εγώ τα υπογλώσσια μαέστρο).

Ντυνόμαστε, σενιαριζόμαστε και σκάμε μύτη στον Άγιο Ανδρέα. Ωραία εκκλησία παιδιά. Οι ψάλτες απίστευτα καλοί και ο Δεσπότης – παππούλης επίσης καταπληκτικός. Το κοινό σε μία απόλυτη σιγή (μα τόση κατάνυξη πια). Τεσπα, έχουμε πάρει μαζί (αθάνατη Ελλάδα) πλαστικά ποτηράκια για τα κεριά (για να μην καίγονται τα χέρια). Θεία από δίπλα στο στασίδι φανερά ενθουσιασμένη μας ρωτάει σε άπταιστα Τσυπριακά.
– Ζ(δ)αμέ τα πήρατε αυτά; Πολλάν ωραία είναι. (δεν είμαι σίγουρη βέβαια αν ήταν Τζαμέ, ή Δαμέ, ή Ζαμέ. Βοηθάτε αδέλφια από Κύπρο)
– ‘Οχι μας τα στείλανε από Ελλάδα.
– Α, κρίμα.

Εν τω μεταξύ ωσάν τους παραδοσιακούς έχουμε μαζί επίσης φαναράκια (για να πάρουμε άγιο φως στο σπίτι τρομάρα μας) και αυγά, τυλιγμένα σε χαρτοπετσέτα με το όνομα του καθενός επάνω γιατί τα διαλέξαμε.

Στην εκκλησία εντάξει ήταν πολύ όμορφα αλλά όλοι μας κοιτάγανε. Ή που όλοι θαμπωθήκανε από τη Θεοδώρα, ή που όλοι είδαν τον Καβαλιώτη έτσι ψηλό και ξανθό και σου λέει που τον πάει τον άγγλουρα δε ντρέπεται η αμαρτωλή.

Να μη σας τα πολυλογώ, λέει το Δεύτε λάβετε φως και ο Δεσπότης δεν βγαίνει απλά με τις λαμπάδες αλλά κατεβαίνει και πηγαίνει όλη την εκκλησία δίνοντας φως. Άξιος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι δεν έγινε καθόλου πανικός. Όλοι ήσυχοι, ψέλνανε και περιμέναν τη σειρά τους.

Λέει ο Δεσπότης και το Χριστός Ανέστη εκ νεκρών (μέσα στην εκκλησία, δε το βγάζει έξω) και όλοι από κάτω δεν κουνιούνται ίντσα. Ούτε φιλιά, ούτε κινητά, ούτε αυγά, ούτε τίποτα. Σύσσωμο το πλήθος ψέλνει. Κατανυκτικά πράγματα, όσο και περίεργα να μας φάνηκαν. Το ‘χεις ζήσει ποτέ αυτό στην Ελλάδα; Όχι.

Φεύγουμε (γιατί μας είχε κόψει και η πείνα). Έξω από την εκκλησία βγάζουμε τα φαναράκια, φτιάχνουμε το άγιο φως, βγάζουμε τα αυγά, τσουγκρίζουμε, φιλιόμαστε, μια χαρά, άλλο πράγμα. Το κόβουμε για το σπίτι, μας σταματάει μεθυσμένη αγγλίδα και μας ζητάει το φαναράκι. Α, δεν γίνεται της λέμε, να πας στην εκκλησία να πάρεις (ου να μου χαθείς αμαρτωλή κλπ κλπ). Ο φίλος της μας λέει είστε Ορθόδοξοι; (κοίτα γνώσεις). Περπατάμε και κλασσικά (να μη χαλάμε και τις παραδόσεις) ξεφλουδίζουμε και το αυγό. Τύπος άσχετος μας ρωτάει, συγγνώμη, αυγό είναι αυτό; Ναι. Κανονικό; Ναι. Και πώς το κάνατε έτσι; Με μπογια. Γιατί; Είναι παραδοσιακό. Είναι Πάσχα. Α, Καλό Πάσχα. Ορίστε μορφώσαμε μια ακόμα ψυχή οι πιστοί.

Εις την οικία μας βάλαμε τον Καβαλιώτη να κάνει το σταυρό στην πόρτα λόγω ύψους κυρίως αλλά και επειδή ήταν ο μόνος που ήξερε όλη την εορτάσιμη ακολουθία της Αναστάσεως του Κυρίου απ’έξω. Όλη. Ανεξαιρέτως. Δεν έχανε στίχο.

Ε μετά τα κλασσικά. Μαγειρίτσα, αυγοσαλάτα, πατζαράκι, απλά πράγματα.

Την Κυριακή τώρα, δε μας πήγαινε να φάμε πάλι αρνί μπούτι (γιατί είπαμε είχαμε φάει στο Πάσχα των Καθολικών οι αντίχριστοι) οπότε κάναμε ένα μπάρμπεκιου άλλο να στο λέω κι άλλο να είσαι ο από πάνω που ήρθε να ρωτήσει αν πήραμε φωτιά γιατί είδε πολύ καπνό.

Και φάγαμε. Και φάγαμε. Και φάγαμε. Και ούζα. Και μπύρες. Και μεζεκλίκια. Παναγιά μου βόηθα. Και ελληνικό καφέ στο τέλος. Α, και Αργοστόλι FM. Μεγάλες επιτυχίες.

Και στο τέλος κάθησε η θεία Σοφία να ενημερώσει και το digital – era. Ενώ το μαϊμούδι της την είχε στημένη για αποδεικτικά στοιχεία (εχμ. το ύφος μου είναι μετά τα ούζα ε;)