Μεγάλη Πέμπτη, Μεγάλη Παρασκευή, Μεγάλα Αυτοκίνητα

Ορολογία για να καταλάβαιτε αυτό το post
Προύχοντες: Στύλοι της κοινότητας σε πόλεις του εξωτερικού. Με χρόνια ξενητιά στην πλάτη τους. Με παιδιά (που κυρίως δε μιλάνε ελληνικά). Με προσφορές στην εκκλησία. Με καταστήματα. Με άπειρη νοσταλγία για την πατρίδα (που έχουν να τη δουν 20 χρόνια)
Θείες: Γύρω στα 50 με 60. Με βαμμένα μαλλιά και παπούτσια από τα Marks & Spencers. Μόλις παντρέψανε την κόρη. Με γιατρό Σούλα μου, άστα πού να στα λέω.
Πιτσιρικάδες: Όχι πάνω από τα 16. Τους σούρνει η μάνα τους στις εκκλησίες.
Μάλλον είναι η πρώτη φορά που είμαι Πασχαλιάτικα στο Λονδίνο. Η πτυχιακή μου φταίει. Την παραδίδω την άλλη εβδομάδα οπότε δεν γινόταν να πάω Ελλάδα. Έτσι, πήρα την άδεια μου και κλείστηκα στο δωμάτιο μου για να γράψω. Ωραία.

Είπαμε όμως να πάμε μια εκκλησία. (‘Αλλο που την προηγούμενη Κυριακή, που ήταν το Καθολικό Πάσχα φάγαμε αρνί οι αντίχρηστοι). Κοντά στο σπίτι έχει την εκκλησία των Αγίων Πάντων, πρώην Αγγλικανική, νυν Ελληνική Ορθόδοξη. Περνάω σχεδόν κάθε μέρα από εκεί με το λεωφορείο. Στο προαύλιο έχει πάντα μεγάλα μεγάλα αυτοκίνητα. Τεράστια. Φαντάζομαι όλοι οι προύχοντες τα χουν κανονίσει και αφήνουν τις κουρσάρες στο προαύλιο. Τεσπα.

Παίρνω τηλέφωνο στην εκκλησία Μεγάλη Τετάρτη. Γεια σας, λέω, τί ώρα είναι τα Δώδεκα Ευαγγέλια αύριο; Κυπριακή φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής με ρωτάει εμφανώς κατάπληκτη: Μα δεν λάβατε το ωρολόγιον πρόγραμμα; Μάλιστα. Φαντάζομαι έχουν mailing list, και με ειδικές προσφορές, εγγράψτε έναν φίλο σας, δώρο μια εικόνα των Αγίων Πάντων.

Μεγάλη Πέμπη λοιπόν κατά τις οχτώ πάμε εγώ κι ο Καβαλιώτης να ακούσουμε κανα δυο Ευαγγέλια (σαφώς δε θα καθόμασταν και για τα 12). Μπαίνουμε μέσα, δεν είχε και πολύ κόσμο. Γριομάνι να δει το μάτι σου. Ε ρε πού βρεθήκανε τόσες γιαγιάδες στο Λονδίνο. Μιλάμε για πολύ γιαγιά. Και πολλές θείες. Και καμια δεκαριά πιτσιρικάδες (με φόρμες και αθλητικά) και δίπλα η μάνα να καμαρώνει σα γύφτικο σκερπάνι και ο πατέρας με εμφανώς κουρασμένο ύφος.

Άκου κόλπο που κάνουν οι γιαγιάδες: Για να προσκυνήσεις το σταυρό συνήθως έχει ουρά. Κάθονται λοιπόν οι γιαγιάδες στα στασίδια έξω έξω. Μόλις λιγοστεύει ο κόσμος αρκετά, τσουπ ωσάν τον Φλας Γκόρντον πάνε κι αυτές. Φοβερό; Φαντάζομαι μετά από χρόνια εμπειρίας ξέρουν και πού να κάθονται.

Λοιπόν οι Άγιοι Πάντες ήταν κάποτε η κύρια αγγλικανική εκκλησία του Camden οπότε μέσα είναι ακριβώς όπως οι αγγλικανικές (αντί για γυναικωνίτη ψηλά πίσω έχουν μπαλκόνι γύρω γύρω ψηλά. Και κολώνες. Δωρικού ρυθμού. Με χρυσά. Χωρίς εικόνες). Βέβαια είχε τέμπλο (σε αντίθεση με το παρεκκλήσει του Εδιμβούργου που είναι μικρό και για τέμπλο έχει κόντρα πλακέ. Βέβαια θα μου πεις, αν δεν έχουν οι προύχοντες τί να σου κάνει κι ο παπάς;)

Είχαν μαζευτεί και κάτι θείες γύρω από τον ψάλτη για να ψέλνουν παρέα και τον πιάνανε από τόνο υψίφωνου. ‘Ακουγες τον ψάλτη με τη μπάσα φωνή και στο background οι θείες ξελαρυγγιάζονταν. Ωραία πράματα.

Τεσπα να μη σας τα πολυλογώ δεν ενθουσιάστηκα αλλά λέω μια εκκλησία μας έπεσε ας πάει και το παλιάμπελο. Μεγάλη Παρασκευή θα βγάζανε τον Επιτάφιο για περιφορά κατά τις 9.30 (είχαμε τσακώσει το ωρολόγιον πρόγραμμα βλέπεις). Εγώ ήθελα να πάω πιο νωρίς να ακούσω τη Ζωή Εν Τάφω. Η Θεοδώρα με το μαϊμούδι θα έρχονταν πιο αργά. Πάμε λοιπόν εγώ κι ο Καβαλιώτης κατά τις 8.30. Οι θείες εκεί, αμετακίνητες, δίπλα στον Ψάλτη κολαούζος. Αλλά τί κόσμος, τί πανικός. Παιδιά, νέοι, γέροι όλοι στους Αγίους Πάντες. Και ντυσίματα. Και χτενίσματα. Και αρώματα. Πανικός. Δε μας έφτανε το λιβάνι. Και σούσουρο. Και κουτσομπολιά. Καταραμένη ελληνική φύση. Και 40 χρόνια στην ξενητιά τα ίδια είμαστε. Τεσπα, βγαίνουμε στο προαύλιο γιατί θα βγάλουν τον επιτάφειο έξω. Σπρωξίδι να δεις. Ανοίγουμε διάδρομο για να περάσει ο επιτάφιος. Θεία από πίσω μου με σπρώχνει. Εγώ αμετακίνητη. Συνεχίζει να σπρώχνει. Την κοιτάω.
– Δεν προχωράτε λίγο; μου λέει.
– Συγγνώμη θα προχωρήσω πριν τον επιτάφιο; Δηλαδή θα πηγαίνω εγώ μπροστά κι ο επιτάφιος από πίσω; Μέγας είσαι Κύριε, της λέω, ενώ ο Καβαλιώτης με σκουντάει (αλλά γελάει)

Με τα πολλά βγαίνει ο επιτάφιος κι εμείς από πίσω. Τον πάνε βόλτα το τετράγωνο με συνοδεία της Αστυνομίας. Κλείσαμε τους δρόμους οι πιστοί. Εν τω μεταξύ όλοι οι άγγλουρες σε παράθυρα και αυλές να μας κοιτάνε. Τί να σκέφτονται άραγε; Η θεωρία μου είναι ότι νομίζαν ότι πρόκεται για κηδεία και θα λένε πω πω δημοφιλής ο νεκρός (που δεν είναι και πολύ μακριά από την αλήθεια εδώ που τα λέμε).

Με το που επιστρέφουμε στην εκκλησία εμφανίζονται και η Θεοδώρα με το μαϊμούδι.
– Καλά πού είστε;
– Άσε με πήγαμε σε άλλη εκκλησία.
Και έτσι μάθαμε ότι υπάρχει και άλλη Ελληνική Ορθόδοξη, πιο κοντά στο σπίτι μας.

Φεύγουμε από τους Αγίους Πάντες και περνάμε στο δρόμο για το σπίτι από τον Άγιο Αντρέα. Η ΑΛΛΑΓΗ. Μέσα τίγκα τις αγιογραφίες. Και ο παπάς 120 ετών, εμφανώς παπάς, γερούλης, αυτό που λέμε παππούλης. Και ο τέλειος ψάλτης χωρίς θείες. Και όλοι μέσα σιγή ιχθύος. Πιο ωραία εκκλησία. εκεί θα πάμε για Ανάσταση. Και λιγότερος κόσμος. Και χωρίς προύχτοντες. Και χωρίς θείες. Μια χαρά.

Άντε παιδιά Καλή Ανάσταση.