Το λοιπόν. Έχω πρόταση πολιτική και σουρεάλ. Αν εφαρμοστεί θα σωθεί η χώρα. Διαβάστε, εφαρμόστε και θα με θυμηθήτε.
Διάβαζα περί του Ατσαλάκωτου (Ένα, Δύο, Τρία – συγχωρέστε με αν ξεχνάω κάποιον) και η πρώτη μου σκέψη ήταν: Μα ποιός τον ψήφισε; Η δεύτερη μου σκέψη ήταν ότι τα καθίκια οι πολιτικοί την σήμερον άλλα λένε προεκλογικά και άλλα κάνουν μεταεκλογικά (ανέκαθεν μάλλον).
ΑΛΛΑ
Ο πολιτικός είναι ένας εργαζόμενος. Εργάζεται για τη χώρα. Η χώρα είμαστε εμείς. Άρα εμείς ΟΛΟΙ είμαστε το αφεντικό του πολιτικού.
Ένας εργαζόμενος δεν προσλαμβάνεται για τέσσερα χρόνια και μετά τα τέσσερα χρόνια άμα δε μας κάνει τον απολύουμε. Όχι.
Κάνει μία κουτσουκέλα, τον προειδοποιούμε.
Κάνει δεύτερη τον προειδοποιούμε γραπτώς και τον ξαναπερνάμε εκπαίδευση.
Κάνει τρίτη τον απολύουμε.
Σε περίπτωση που η κουτσουκέλα κοστίσει ακριβά στην επιχείρηση τον απολύουμε με συνοπτικές διαδικασίες. Λειτουργεί. ΠΑΝΤΑ.
ΟΠΟΤΑΝ
Το σύστημα μας είναι απαρχαιωμένο και δεν ανταποκρίνεται στα δεδομένα της σύγχρονης αγοράς.
ΠΡΕΠΕΙ
Αντί για προεκλογικές εξαγγελίες ΟΛΟΙ οι πολιτικοί ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ γράφουν σε μορφή συμβολαίου τί θα κάνουν για τη χώρα (δηλαδή για την επιχείρηση) φουλ με χρονοδιάγραμμα και προϋπολογισμό. Μόλις εκλεγούν το υπογράφουν (αν αρνηθούν η εκλογή τους είναι άκυρη και τη θέση τους παίρνει ο αμέσως επόμενος σε ψήφους). Μόλις γίνει η κουτσουκέλα ανακοινώνουν γιατί έγινε. Σε περίπτωση που κόστισε πολλά (ας ορίσουμε ένα ποσό) αυτόματα ο πολιτικός παύεται (ακόμα κι αν είναι ο πρωθυπουργός) και τη θέση του λαμβάνει ο επόμενος (ακόμα κι αν είναι από άλλο κόμμα)
Επίσης: Θέτουν υποψηφιότητα για συγκεκριμένες θέσεις, μας δίνουν βιογραφικό και μας εξηγούν γιατί πρέπει να τους προτιμήσουμε όταν γιατροί άνθρωποι θέλουν το Υπουργείο Αθλητισμού (ας πούμε – ένα παράδειγμα λέω). Τέρμα στους άσχετους μαλάκες που επειδή τα χουν καλά με τον πρόεδρο γίνονται Υπουργοί σε ΑΣΧΕΤΑ πράγματα
ΕΤΣΙ
Καταργούμε τα κόμματα. Εκλέγουμε υπαλλήλους. Αν αυτοί θέλουν να είναι δεξιοί, πασόκοι ή κομμουνιστές δικό τους καπέλο.
Μόλις ο υπάλληλος δε μας κάνει ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ ΠΑΡΑΥΤΑ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Ή που κανένας δε θα δέχεται να είναι πολιτικός
Ή που επιτέλους θα λειτουργήσει το σύστημα κυβέρνηση και θα κάνουν αυτά που λέγανε.
Μαζί σου.
Ικανοί άνθρωποι υπάρχουν παντου, μονάχα που είναι διασκορπισμένοι..
Θυμήσου (ή ρώτα κανα μεγαλύτερο αν είσαι μικιό) πόσο επιτυχημένες ήταν οι κυβερνήσεις “εθνικής ενότητας” αμέσως μετά τη δικτατορία. Επειδή ακριβώς συμπεριλάμβαναν άξιους ανθρώπους -πολιτικούς και μη.
:-) παλιο το αίτημα.. αλλά.
(σ’ ένα “αλλά” σκοντάφτουμε)
Πάντα ήμουν υπέρ της ενεργής σημετοχής του πολίτη στην δημόκρατία. Όχι όμως κάθε τέσσερα χρόνια αλλά πολύ πιο συχνά με ηλεκτρονική ψηφοφορία για όλα τα πολύ μεγάλα ζητήματα που αφορούν την ζωή μας. Άλλωστε η σημερινή τεχνολογία μας το επιτρέπει. Γιατί να ψηφίζουμε πιο τραγούδι θα μας αντιπροσωπίσει στο Euroσούργελο και όχι για το αν θέλουμε την καινούργια νομοθεσία που πέρασε η κυβέρνηση για το εργασιακό; Η πλευρά που το βλέπεις ομολογώ πως είναι διαφορετική αλλά ακούγεται πολύ καλή. Παρόλα αυτά συνεχίζω να πιστεύω πως μια δημοκρατία όπου ο πολίτης μπορεί να αποφασίζει μεταξύ προτάσεων διαφόρων πολιτικών – συμβούλων θα ήταν καλύτερη. Το αν θα λειτουργούσε είναι μια άλλη κουβέντα.
Ποιά ηλεκτρονική ψηφοφορία βρε scientist… το 73% των Ελλήνων δεν έχει πιάσει στα χέρια του το internet. Αυτά είναι προχωρημένα πράγματα για μας, δυστυχώς.
οι ελβετοί πάντως που ψηφίζουν κάθε 3-4 μήνες για διάφορα πράγματα σε ομοσπονδιακό, καντονικό και κοινοτικό επίπεδο, ψηφίζουν ανώνυμα μέσω ταχυδρομείου.
μερικές βδομάδες πριν το δημοψήφισμα λαμβάνεις στο σπίτι σου το φάκελο με τις πληροφορίες για τα θέματα και τις γνώμες υπέρ και κατά.
τα διαβάζεις, αποφασίζεις, το χώνεις στον φάκελο χωρίς αποστολέα και ρίχνεις τις ψήφους σου στο επόμενο ταχυδρομικό κουτί.
[…] Όπως έχουμε ξαναπεί στην πρώτη πρόταση (πολιτική και σουρεάλ) οι πολιτικοί είναι υπάλληλοι μας. Τους εκλέγουμε για να κυβερνούνε τη χώρα. Η χώρα είμαστε εμείς. Άρα δουλεύουν για εμάς κι εμείς είμαστε τα αφεντικά. Το πρόβλημα με τους υπαλλήλους είναι ότι συχνά λένε ψέμματα. Μη με κοιτάτε. Όλοι λέμε ψέμματα. Όχι μεγάλα. Πράγματα όπως “Ναι πήγα να το τυπώσω αλλά είχαν τελειώσει τα μελάνια”. Οι πολιτικοί τώρα είναι μια κατηγορία υπαλλήλων που λένε μεγάλα ψέμματα (κατά γενική παραδοχή) ή τέλος πάντως λένε το ένα τριακοστό της αλήθειας – αντί για τη μισή αλήθεια που λένε όλοι οι κανονικοί άνθρωποι. […]
[…] […]