It lives It lives

Θυμάστε που είχα ένα σκούτερ κάποτε; Ζει το μαλακισμένο – ζει και βασιλεύει και έχει και νέο όνομα: Φράνκενσταϊν (βλέπε παρακάτω γιατί και πώς).

Το καημένο είχε ξεμείνει ένα χρόνο στο πάρκινγκ της δουλειάς, χωρίς ασφάλεια, χωρίς MOT (το αντίστοιχο ΚΤΕΟ) και χωρίς καθρέφτη. Κάτι πλαστικά σπασμένα κλπ.
Οι παπάρες τις ασφάλειας θέλανε 300 λίρες μόνο εργατικά οπότε τους είπα καλά πάρτε τα τρία επί του παρόντος και βλέπουμε. Ο βασικός λόγος που δε το έφτιαχνα είναι ότι βαριέμαι τη χαρτούρα. Διόρθωσε την άδεια (λάθος όνομα), διόρθωσε το δίπλωμα (λάθος διεύθυνση), στείλτο για φτιάξιμο και MOT, κλέισε ασφάλεια, βγάλε το φόρο κλπ κλπ.

Κάτι τέτοιες ώρες όμως είναι που βλέπεις τη διαφορά. Στην Ελλάδα αν ήμουν θα είχα κάνει μια εξουσιοδότηση στη μαμά Δέσποινα και θα την έστελνα να ξεμπερδέψει γιατί εγώ ή που θα έβαζα φωτιά στη νομαρχία ή που θα κρέμαγα κανέναν ανάποδα στην εφορία. Εδώ όμως το σχέδιο πήγε ως εξής

Μηχανικός: Έλεγχος. Σέρβις. “Ράψιμο” του σπασμένου πλαστικού (γι’αυτό και το μηχανάκι επαναβαφτίζεται Φράνκενσταϊν). Καινούριος καθρέφτης. Καινούριος ιμάντας. Λάδια, φίλτρα κομπλέ. Το πήγε για ΜΟΤ, πήρε το ΜΟΤ, μου το έφερε πίσω. Όλα αυτά σε τέσσερις εργάσιμες.

Άδεια: Αποστολή στο DVLA. Μόνο την άδεια, διορθωμένη, με μία υπογραφή, ΧΩΡΙΣ φωτοτυπίες ταυτότητας, χωρίς παράβολα, χωρίς τίποτα. Επιστροφή χαρτιών διορθωμένων σε τέσσερις εργάσιμες. (με άλλο λάθος. Διορθώσανε το ένα, χαλάσαν το άλλο αλλά χαλάλι. Μπορώ να το στέλνω συνέχεια)

Δίπλωμα: Αποστολή στο DVLA. Χωρίς φωτοτυπία ταυτότητας, χωρίς παράβολα, χωρίς φωτογραφίες. Έχουν ήδη τη φωτογραφία μου στη βάση δεδομένων. (Ρε γαμώτο τα λέω και δε ντρέπομαι) Επιστροφή σε τρεις εργάσιμες (Ολόσωστο)

Ασφάλεια: Όλα από το τηλέφωνο. ΟΛΑ. Αναμένω ασφάλεια για να βγάλω το φόρο. Αργεί. Κάνει 6 εργάσιμες. Τους παίρνω τηλέφωνο. Χίλια συγγνώμη, να σας ξαναστείλουμε μία με Εξπρές. Στην 8η εργάσιμη λαμβάνω και Εξπρές και κανονικό φάκελο.

Φόρος: Στο ταχυδρομείο. Τους πάω ασφάλεια, ΜΟΤ και Άδεια. ΧΩΡΙΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΕΣ. ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΒΟΛΑ. ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ ΓΚΙΣΕ ΜΕ ΜΙΑ ΤΥΠΙΣΣΑ ΠΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ. (Παραλήρημα) Μου δίνει χαρτάκι. Πληρώνω με την κάρτα μου (ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ).

Φουλ διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος, με καθυστερήσεις του ταχυδρομείου, χωρίς τρέξιμο και χωρίς να αφήσω τον καναπέ μου πολύ πολύ 10 με 12 μέρες. Μηδέν ταλαιπωρία. Κανένας μαλάκας δημόσιος υπάλληλος. Όλοι κύριοι. Είμαι πελάτης και τους πληρώνω. Μου κάνουν τεμενάδες.

Νιώθω αρχηγός. Νιώθω βασίλισσα του δρόμου. Ο θυληκός Ρόσι. Πετάω πάνω στο πενηντάρι που ακούγεται λες και το βασανίζεις μόλις πλησιάζει τα 30 μίλια την ώρα. Είμαι πολύ γαμάουα με καινούριο κράνος και μπουφάν και περπατάω λίγο αργά γιατί τα έχω βαριά.

Μέχρι που πάω στο βενζινάδικο. Και πάω παράμερα για να πάρω τον πατέρα μου (στην Ελλάδα) να τον ρωτήσω τί βενζίνη παίρνει η μαλακία γιατί δε βλέπω πουθενά την επιγραφή Σούπερ.

Σούπερ;