Είναι η Μαρίκα του Ρεμπέτικου η Νίνου; Όχι, λέει ο Φέρρης.
Πήρα τον Καβαλιώτη τηλέφωνο στη μία το ξημέρωμα να τον ρωτήσω.
– Ρε είναι ιστορικό; Όντως;
– Όχι. Θα μπορούσαν όμως να είχαν γίνει έτσι τα πράγματα.
Κι αυτός ο Γκάτσος; Τί στίχοι είναι αυτοί; Να βγάλει τη βιογραφία του πάραυτα, να επιβεβαιώσω την υποψία μου ότι είναι ιδιοφυία αλλά τελικά τρελός – όπως όλες οι ιδιοφυίες.
“και στο παζάρι με σέρνεις γύφτισσα μαϊμού. Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού”
Χορεύει η μικρή Σμυρνιά στα Λεμονάδικα… για να αρνηθεί ο μετέπειτα δοσίλογος τις πενταροδεκάρες της.
Αν μιλήσω και ειλικρινά το Ρεμπέτικο είναι από αυτές τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που με νευριάζουν. Πολλές σιωπές. Ατέλειωτα δευτερόλεπτα σε βλέμματα. Κακές ερμηνείες. Τί θέλει να πει ο ποιητής; Αλλά στιγμές στιγμές έχει μια λάμψη που σε περονιάζει σαν κρύο μέχρι το κόκκαλο.
– Κρύο Νικόλα
– Ψόφο Κώτσο.
Θα το σκέφτομαι για μέρες τώρα. Μέχρι να βρω κάποιο βιβλίο για το Ρεμπέτικο ή τη βιογραφία της Εσκενάζυ…
Μετά θα μου περάσει. Μέχρι να ξαναπιάσει ο Μαέστρος το μπουζούκι, ο Καβαλιώτης την κιθάρα κι εγώ το μικρόφωνο. Γιατί πολύ αέρα πήραμε ξέρεις. Και όσο ταπεινά κι αν το κοιτάμε – ούτε στην Καταστροφή ούτε στα Λεμονάδικα πέσαμε ποτέ.
Άλλωστε το Ρεμπέτικο πέθανε. Κι ο κόσμος ζητάει αλαφρά.
Αλάφρυνε η ζωή μας, έγινε σαπουνόφουσκα…
Βάλε το Μαρικάκι πλάι σε όποια τραγουδιάρα του σήμερα θες. Στο σταρ σύστεμ – το υποτιθέμενο – της Ελλάδας. Και το Μπίνη δίπλα σε όποιον μουσικό θες. Φτώχεια σου λέω.
Ν’ανοίξουμε έναν τεκέ ρε παιδιά… Αλλά που θα βρεθεί ζωνάρι μακρύ να τ’απλώσουμε στα Λεμονάδικα δεν ξέρω.
Oops..ekana la8os, s(yg)hwra me!
Mpa..h mama ths “adelfhs” sou efuge shmera. Prepei na to psakseis pantws…h kopela einai idia esu, “identical twin”…
Ontws, h perioxh exei ontws pollous Ellhnes, foithtes, ergazomenous kai…haramofahdes. Se ena palio post(an den kanw PALI la8os) egrafes oti eisai sto SOAS@Bloomsbury. Isxuei?
Egw pairnw to 29, to 24, to 168, to 134 (ouf!) kai a few more. A, kai to 253 (apo euston auto). Omws, protimw ton tube giati panta h8ela na ginw metropontikas!
Take care,
Fashionado
Η Ρόζα έχει και σελίδα όπως κάθε μεγάλη σταρ…:
http://www.btinternet.com
/~judyin.london/rozaeskenazi/roza1.htm
Θυμάμαι την Αλεξίου να δηλώνει πως όταν κάποια φορά συναντήθηκαν σε κάποιο στούντιο για να τραγουδήσουν για τις ανάγκες κάποιας εκπομπής η Ρόζα (σε πολύ μεγάλη ηλικία, καθώς λένε ότι έκριβε και χρόνια) σάστισε: “Τί; Για ποιον θα τραγουδήσουμε; Πού είναι ο κόσμος;”
Δεν ξέρω ποιο ρεμπέτικο πέθανε, ξέρω ότι το κακοποιούν βάναυσα και είναι τόσο κρίμα, γιατί, κατά βάση, το αγνοούν.
Καλό απόγευμα.
O Γκάτσος!
Αρκαδική μεγαλοφυΐα!
Η λεπτότητα, η ουσία, η εικόνα, μετουσιωμένα σ’ ένα καπνιστή…
Τυχαία ο άνθρωπος που ο Χατζιδάκις έκανε τα πάντα για τη φιλία του;
Του ταιριάζει πια ο στίχος του
ήταν αστέρι της αυγής,
και καβαλάρης όμορφος.
τώρα μια χούφτα σκόνη
Όσο για τον Ξαρχάκο! Θα μιλήσουμε γι’ αυτόν σε 10 χρόνια. Βλέπεις η τέχνη στην Ελλάδα είναι κυρίαρχα πολιτική…
Εγώ ξέρω πως το ’95 στη Σύρα παρακολούθησα όρθιος διωρη συναυλία υπό το φως της πανσελήνου στην κεντρική πλατεία μπροστά στο δημαρχείο, με 20 κιλά παιδί στους ώμους που δεν κουνήθηκε ούτε στιγμή!… και τους πόνους τους ένοιωσα την επομένη.
Είμαι περήφανος που έχω μοιραστεί κάποιες ανάσες μαζί τους.
ΥΓ. Συνιστώ το άλμπουμ του Ξαρχάκου “Τσιτσάνοι διάλογοι” απο την Legend
Καλησπέρα Σοφάκι,
Να’μαι και εγώ ξανά στην βάση μου και στα ιντερνέτια μετά από σχεδόν ένα μήνα περιπέτεια στον Ελληνικό χωροχρόνο και στην πραγματικότητα του κουτσομπολίστικου ναρκωτικού που απόχερα προσφέρει η Ελληνική τηλεόραση. Γύρισα ζωντανός από την πλύση εγκεφάλου που κάνουν τα περιφεριακά κανάλια που παίζουν ξανά και ξανά τα ίδια βίντεο κλίπ με γυφτοπόπ τραγουδάκια (που είναι και της μοδώς) και των ραδιοφώνων που προοθούν μια μουσική βιομηχανία. Το ρεμπέτικο έχει πεθάνει γιατί όπως είπες και εσύ η ζωή μας έχει γίνει ελαφριά. Και για να καταλάβεις πόσο ελαφριά σερφάρισε στους Ελληνικούς σταθμούς που εκπέμπουν μέσω ίντερνετ και άκου την μουσική που αντιπροσωπεύει την Ελληνική πραγματικότητα. Γιατί η μουσική είναι ο καθρέφτης της ζωής μας. Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω για την ποιότητα της μουσικής αλλά αυτό που κατάλαβα τις ημέρες που βρέθηκα στην Ελλάδα είναι πως τα προβλήματα της καθημερινής ζωής – με την ακρίβεια, την ανεργία και την οικονομική δυσχέρια – έχει κάνει την μουσική “ναρκωτικό” για να ξεχνάς αυτό που ζεις, δημιουργώντας παράλληλα και την βιομηχανία που την στηρίζει. Ξεχάσαμε να τραγουδούμε τα πραγματικά μας προβλήματα και μάθαμε να τα αποφεύγουμε. Σε αυτό διαφέρει η μουσική του χθες από την μουσική του σήμερα.
Ο Φέρρης έχει δηλώσει οτι το Ρεμπέτικο περιέχει λίγο αλήθεια και λίγο μύθο. Κατά μια έννοια, είναι (όπως σωστά σου είπε ο Καβαλιώτης) “πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα”.
Sofia,
Sorry gia to asxeto tou sxoliou alla…
Mhpws meneis C.T. (den anaferw plhrh stoixeia giati uparxoun kai anwmaloi) sto 1** ths C.R. (A.S. House etc.) kai h…mama Despoina anaxwrhse shmera gia Heathrow stis 11:00 GMT?
Rwtaw epeidh…h’ eimaste geitonopoula (koita na deis!) ‘h exeis twin sister kai den to ksereis!
Fashionado
Χμμμμ. Η μαμά Δέσποινα είναι ακόμα Λονδίνο…
Μένω δίπλα στο C.T. (C.F συγκεκριμένα).
Μπορεί να παίρνουμε το ίδιο λεωφορείο. Είναι και τίγκα στους Έλληνες η περιοχή ε;
Geia Sofia!Σου προτείνω τη τετράτονη Ρεμπέτικη Ανθολογία του Σχορέλη. Πιστεύω είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά σε αυτό το θέμα και είναι γεμάτη τρελές ιστορίες… ;)
Τα Ρεμπέτικα του μακαρίτη Η. Πετρόπουλου είναι ενδιαφέρον έργο για την ιστορία και την παράδοση του είδους. Ο τόμος αποτελεί αξιόλογο έργο διότι είναι μοναδική συλλογή και ανθολογία κειμένων και ιστοριών. Σίγουρα ο μακαρίτης θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιμέλεια αλλά κι έτσι όπως είναι ο τόμος αξίζει να διαβαστεί.
σε καλώ στο παραπάνω blog