Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς

Τιμής Ένεκεν: Ο Ιπτάμενος

Αν αποκαλύψω το όνομα του θα έχουμε τράβαλα. Έμαθα από εγγυημένες πηγές (βλέπε μαμά Δέσποινα) ότι ο Ιπτάμενος (και τζέντλεμαν) παρακολουθεί το ταπεινό τούτο ιστολόγιο. Επειδή έχω αδυναμίες η παιδούλα, νιώθω την υποχρέωση (και χαρά) να του γράψω ένα τιμής ένεκεν – όπως έχει συμβεί και με τον Κουζ στο παρελθόν – γιατί πολύ έχω γελάσει και πολύ καλά έχω περάσει σπίτι του.

Ο Ιπτάμενος είναι φίλος οικογενειακός – μαζί με την οικογένεια του, τα αδέλφια τους, τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους κλπ. Ο Ιπτάμενος έτυχε να δουλέψει πολύ στη ζωή του. Και έχει ιστορία πίσω του που υποπτεύομαι ότι αν μου την πει ποτέ (αμφιβάλλω) θα έχω να γράφω για τέσσερα χρόνια και θα αφήνω και μερικά απ’έξω γιατί θα είναι top secret. Δε θα αναφερθώ στους υπόλοιπους της οικίας του αυτή τη φορά (και ας με συγχωρέσουν) γιατί ο Ιπτάμενος είναι από μόνος του ολόκληρο το blog και δε χωρεί κανένας άλλος. Είναι πληθωρική προσωπικότητα. Το ξέρει. Το χαίρεται.

Πρέπει να τον πρωτογνώρισα εκεί γύρω στα 16 μου νομίζω, όταν η μαμά Δέσποινα μετά του συζύγου και των δύο τέκνων άρχισε να πηγαίνει στας εξοχάς. Ας ονομάσουμε τη συγκεκριμένη περιοχή “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος” αν και έχει πιο γοητευτικό όνομα. [Ονομάζεται “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος” γιατί εκεί έχει φρέσκο ψάρι, όλοι παίζουν μπιρίμπα και αυτομάτως μετατρέπονται σε συνταξιούχους ή αποκτούν την ψυχολογία του συνταξιούχου αφού δεν είναι δυνατόν να παίζεις μπιρίμπα και να εργάζεσαι ακόμα] Εκεί λοιπόν, στο “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος” διαμένει ο Ιπτάμενος, μαζί και διάφοροι άλλοι φίλοι, τους οποίους θα περιλάβω άλλη φορά.

Το σπίτι του είναι τίγκα στα πράγματα που μου άρεσαν εμένα όταν ήμουν έφηβη (και απροσάρμοστη). Βιβλία, CD (άπειρα) και πιάνο. Δεν είναι που παίζω. Είναι που παίζει ο Ιπτάμενος.

Το πρώτο Πάσχα που πέρασα στο “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος” ήταν πριν τις Πανελλήνιες, όταν το σχολείο μου πήγε στη Ρόδο να μαστουρώσει κι εγώ αποφάσισα να χαλαρώσω, να διαβάσω, να κουλουριαστώ στους καναπέδες με ζεστούς καφέδες. Ήταν το καλύτερο Πάσχα που έχω περάσει ποτέ. Ήρεμο. Όλοι οι άλλοι πιτσιρικάδες χάνονταν με τις ώρες: Καφέδες, βόλτες, διάφορα τέλος πάντων στα οποία είτε δε με καλούσαν (ήμουν η καινούρια βλέπεις) είτε δεν ήθελα να πάω (τους συμπαθούσα και ήταν φιλικοί όλοι. αλλά με διέκρινε μία ηλίθια μελαγχολία εκείνο τον καιρό. Για να καταλάβεις τα βράδια έγραφα ποιήματα ενώ θα μπορούσα να είμαι έξω και να κατεβάζω μπύρες όπως κάθε φυσιολογικό πιτσιρίκι). Βγήκα μερικές φορές αλλά κατά κύριο λόγο διάβαζα στον καναπέ, κάπνιζα και ακολουθούσα τη μαμά Δέσποινα στα σπίτια φίλων γιατί τα δικά τους κουτσομπολιά είναι πάντα πιο ενδιαφέροντα από αυτά των πιτσιρικάδων [άλλη φορά θύμισε μου να στο αναλύσω αυτό]

Ο Ιπτάμενος μου έκανε φοβερή εντύπωση από τότε. Σου μιλάει και σε κοιτάει κατευθείαν στα μάτια. Έχεις την εντύπωση ότι όσο ακούει τις απαντήσεις σου τρεις χιλιάδες μοτεράκια δουλεύουν πίσω από τα μάτια του. Πρώτα από όλα μου μίλαγε σαν να είμασταν επί ίσοις όροις. Από τότε. Σα να ήμουν κι εγώ μετά τα σαράντα μου. Λες και είχα φοβερή πείρα. Απόψεις είχα (ποιος έφηβος δεν έχει. Και μάλιστα πολύ πιο απόλυτες από κάθε ενήλικα). Τις άκουγε σοβαρά. Τις συζήταγε σοβαρά. Αν του έλεγες κάτι σοβαρό δεν χαμογέλαγε ειρωνικά ή κουρασμένα ποτέ των ποτών. Μπορεί να έκανε μπανάλ ερωτήσεις πού και πού (“τί σκέφτεσαι να κάνεις μετά το σχολείο”) αλλά ο τρόπος που κινούσε τη συζήτηση μετά από την αρχική κουβέντα κάθε άλλο παρά βαρετός ήταν.

Και έχει φωνή βροντερή. Απίστευτα δυνατή. Έχει μια ποιότητα σκληρή, σαν να πούλαγε μήλα στη λαϊκή χρόνια, βραχνή αλλά με τη βραχνάδα τη λαϊκή, δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο εξηγήσω. Επίσης είναι ψηλός (θεώρατος) και παχύς (η μαμά Δέσποινα ξέρω πως μόλις το διαβάσει θα με πάρει τηλέφωνο να με μαλώσει, γιατί έγραψα “παχύς” αλλά δεν έχω κανέναν καλύτερο τρόπο να περιγράψω τον Ιπτάμενο που είναι θεριό, έχει μια αγκαλιά τρία χιλιόμετρα και όταν γελάει – που συμβαίνει συχνά – τραντάζεται ολόκληρος) Στήνει σούβλες, κουβαλάει κάσες με μπύρες, καπνίζει πούρα και τσιγάρα βαριά (έχει μια μυρωδιά από παλιό καπνό συνεχώς γύρω του), φωνάζει πολύ. Άλλες φορές ακούει μια κουβέντα πολύ πολύ ήσυχος και γυρνάει σε όποιον κάθεται δίπλα του και κάνει κάποιο αστείο – αλλά ακριβές – σχόλιο. Και παρακολουθεί συνέχεια. Χωρίς τέλος. Χωρίς έλεος. Είναι σίγουρο ότι αν είναι στο δωμάτιο έχει πάρει χαμπάρι τί συμβαίνει μέχρι και στην πιο απομακρυσμένη γωνία. Ομολογώ ότι ως πιτσιρίκα τον φοβόμουν λίγο, μου φαινόταν ότι πάντα σκεφτόταν τρεις χιλιάδες πράγματα και μου έλεγε το ένα.

Είναι εκφοβιστικά εύστροφος.

Όσο πληθωρικός κι αν είναι όταν κάθεται στο πιάνο είναι άλλος άνθρωπος. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς γίνεται τα μεγάλα χέρια του να παίζουν μουσική τόσο καλά αλλά όλοι στο “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος” του έχουν αδυναμία γιατί θυμάται όλα τα νοσταλγικά κομμάτια που έβλεπαν στους σινεμάδες (sic) μικροί. Α, και η μαμά Δέσποινα τραγουδάει (άσχετο, η μαμά Δέσποινα αν δεν ήταν ψυχολογικώς μικροαστή θα ήταν και πολύ μεγάλη λαϊκή φίρμα τη δεκαετία του 80 γιατί έχει φωνάρα).

‘Οταν έκλεισα τα 19 μου πέρασα τα γενέθλια μου στο “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος”. Ο Ιπτάμενος οργάνωσε τα ποτά, με πέταξε στην πισίνα και μου έφερε την τούρτα πάνω σε φουσκωτό στρώμα. Όλοι οι φίλοι μαζεύτηκαν γύρω γύρω και έσβηνα κεράκια μέσα στις πισίνες γιατί είμαι και πολύ τζετ σετού η ζάμπλουτη.

Το καλύτερο όμως το έκανε ένα άλλο Πάσχα, εκεί γύρω στα 20 μου, όταν είχα πάρει μερικές μέρες άδεια για να τις περάσω με το γκόμενο κι αυτός ο αθεόφοβος με απαράτηξε χρονιάρες μέρες. Παίρνω η κλαίουσα τη μαμά Δέσποινα που ήταν στο “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος” και με προστάζει να πάω εκεί σούμπιτη γιατί πόσο μαλάκας είμαι να θέλω να περάσω μόνη μου Πάσχα; Παίρνω το τουτού μου λοιπόν και αριβάρω στο σπίτι του Ιπτάμενου ωσάν τη βρεγμένη και κλαμμένη γάτα. Ο Ιπτάμενος βγαίνει έξω να με υποδεχτεί, με κοντομάνικο και σαγιονάρα και ένα τεράστιο χαμόγελο. Άνοιξε την τεράστια αγκαλιά του, με έχωσε κάπου εκεί μέσα και βροντοφώναξε: “Τί έγινε κοριτσάρα μου έφαγες χυλόπιτα;” Και με αυτή την ατάκα χαλάρωσα. Έβαλα τα γέλια και πέρασα άλλο ένα ωραίο Πάσχα.

Έφυγα για Λονδίνο και πλέον δεν έχω χρόνο όταν επιστρέφω Ελλάδα να πηγαίνω στο “Ψάρι – Μπιρίμπα – Συνταξιούχος” αν και πολύ θα ήθελα. Έτσι ένα Πάσχα, να φάμε πάλι ανάλατο αρνί (γιατί κανένας από την παρέα δε μπορεί να φάει αλάτι πλέον κι έτσι οι πιτσιρικάδες κυκλοφορούμε με ένα ΗΡΑ στην τσέπη μας), να παίξουνε μπιρίμπα κι εγώ να βαριέμαι, να μας παίξει ο Ιπτάμενος πιάνο, να κουτσομπολέψουν κι εγώ να ακούω. Να μαζεύω υλικό.

Γιατί να, είναι κάτι άνθρωποι που γνωρίζεις που δεν πολέμησαν, δεν ήταν πρωθυπουργοί, δεν ήταν διάσημοι. Ήταν όμως ενδιαφέροντες, επαναστάτες με τον τρόπο τους, μποέμ, μελετητές και καλλιτέχνες. Καλλιτέχνες της ψυχής. Γιατί η τέχνη εκεί φαίνεται. Εκεί μένει. Εκεί εμπνέει.

—————————-
Στον Θ. για όλες τις όμορφες διακοπές και για όλες τις στιγμές που σπατάλησε διαβάζοντας αυτές τις σελίδες.
Στην Ο. για όλο το καλό γούστο, το διακριτικό χιούμορ, τη μητρική τρυφερότητα και την υπομονή όταν τη φωνάζει ο Θ. για να διαβάσει και εκείνη αυτές τις σελίδες.

9 comments to Τιμής Ένεκεν: Ο Ιπτάμενος

  • Χμμμ.

    τον τζέντλεμαν ή τον συγκεκριμένο;

  • Ιπτάμενος

    Ε καλά!Νοιώθω θαυμάσια!Αρχίζει να αρέσει και σε μένα ο ιπτάμενος που περιγράφεις.Λες να είμαι κάπως έτσι?Μακάρι.Στην αρχή φοβήθηκα ότι θα ειναι κάτι σαν επικήδειος αλλά διαψέυθηκα.Ξέρεις εμάς τους πιό… ώριμους μας ενθουσιάζει όταν νεώτερες γενιές πιστεύουν και εκφράζουν τέτοιες απόψεις.Παρακολουθώ τελευταία το blog και ως θαυμαστής από παλιά της δυνατής πέννας σου και ιδιοσυγκρασίας σου περνάω καλά με σένα και την καλή σας παρέα.Ισως είστε για μένα ενα καλό χαπάκι geriatric και γέφυρα του χάσματος των γεναιών.Σας ευχαριστώ.

  • νομιζω οτι εισαι ετοιμη να γραψεις ολοκληρη Ιλιαδα για αυτον…

  • Ιπταμενιάδα…

    :-)

  • Ε, καλά τώρα.. τα είπες όλα κοριτσάκι!

    :-)

    ΥΓ. τον πάω πολύ τον Ιπτάμενο, ανέκαθεν;-)

  • Anonymous

    Katalavaino pio einai to thema alla par’ola auta mou gennhthike h aporia ti niotheis esu gia auton tora?

    Kainourgia anagnostria edo! To blog sou mou to esteile enas polu kalos mou filos, opou diavasa gia ton antra ton KOTA kai esteila email se oles tis kollites, gnostes….esto kai autes poy den pao…
    Oloi exoun dikaioma sthn gnosh!!!

  • Καλώς την καινούρια. Νιώθω σεβασμό. Δεν είναι φανερό;

  • Elena

    Ti mou thimises tora…Foveres stigmes, s’afto to panemorfo meros me olous aftous tous katapliktikous anthropous pou exoun toso polla na poun! Ti exoun zisei! Kai apo olous, o TH., i O.kai o N.L.-ektos apo dad mou kai mom sou- pio konta ap’olous sti diki mas ilikia.Panta trelenomouna na akouo tis istories tous kai akoma kai tora pou eimai sto dubai otan mou tis leei o pateras mou, apla akouo kai xairomai! Kai me pianei mia nostalgia otan tou milao sto tilefono kai einai sto meros afto… Ax palies kales epoxes… Na’ste kala oloi TH.!!!

  • Ιπτάμενος

    Να και η καλή και γλυκειά Ελενα που θυμάται καλές στιγμές΄Μ έκανες όμως και μένα μιλώντας για το Dubai να θυμηθώ ιστορίες και καταστάσεις για εκεί που θα μπορούσα να μιλάω για ώρες ατελείωτες.Είναι σημαντικό ο καθένας να γεμίζει την ζωή του με γεγονότα και αναμνήσεις που κάποια στιγμή αργότερα θα φανούν χρήσιμες έως και πολύτιμες.Γι αυτό και εσείς ειδικά τα παιδιά της διασποράς αλλά και όχι μόνο ζήστε δυνατά καλά και έντονα και αργότερα θα καταλάβετε ότι ίσως τα ωραιότερα και πιό ανέμελα χρόνια είναι τα φοιτητικά.Επάνω του λοιπόν.

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>