Τσίκι τσίκι τα σποράκια καταπίνουν τα φαρμάκια

Όποιος με γνωρίζει ξέρει ότι αγαπώ τα σπόρια. Όχι απλά τα αγαπώ αλλά μπορώ να φάω μισό κιλό στην καθισιά μου ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ.

Ετούτο το έχουν όλες οι γυναίκες της οικογένειας μου – πέρα από τη Μαμά Δέσποινα που από τη μακροχρόνια δίαιτα και το ότι ζυγίζεται κάθε μέρα έχει χάσει τις ρίζες της.

Τεσπα η μεγαλύτερη που ξέρω γω ότι τρώει σπόρια στο σόι είναι η γιαγιά μου η Θεοδώρα. Στο σπίτι της υπάρχουν ΠΑΝΤΑ λιόσποροι ανάλατοι σε χάρτινο σακουλάκι των 500 γραμμαρίων.

Όταν ήμουν μικρή και περνούσαμε τα καλοκαίρια μας στο χωριό πάντα τσάκιζα τα σποράκια. Πήγαινε η γιαγιά στο ψυγείο να τα πάρει (στο ψυγείο για να μην πανιάζουν), ανακάλυπτε ότι τα είχα εξαφανίσει και μου έριχνε τις παντόφλες σφεντόνα από την κουζίνα μέχρι την αυλή.

“Ούι δεβα χάσε” (έλεγε η Ποντία γιαγιά) “εγώ τα χω για παρέα στη στεναχώρια και τα φαγες όλα”!

Τότε που ήμουν μικρή και άπονη δεν την καταλάβαινα τη γιαγιά. Καθόταν στο τραπέζι της αυλής τα απογεύματα και τσίκι τσίκι το σπόρι κοιτώντας στο κενό.

Τώρα που μεγάλωσα μόνο την κατάλαβα. Ήθελε να αναλύσει τα προβλήματα της, τους καημούς της. Άρχιζε λοιπόν με τα σπόρια, τσίκι τσίκι έπαιρνε το ρυθμό και μπαίναν οι σκέψεις της σε τάξη.

Ακόμα όμως κι αν δεν το είχα καταλάβει, σήμερα ο άνθρωπος μου εκεί που διάβαζα αμέριμνη μου έβαλε αυτό το ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΟ άσμα.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΘΕΟΔΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΜΑ!
(Όποιος είναι κοντά στο Παλαιό Γυναικόκαστρο, Κιλκίς ας με ενημερώσει).