Κύριοι θα σας πω μια μεγάλη αλήθεια. Εμείς οι πολιτικοί είμαστε ψεύτες. Αλλά κύριοι μου τα ψέμματα τέλειωσαν. Ο κόσμος εμπούχτισε τα ψέμματα, εχόρτασε τα ψέμματα, αηδίασε τα ψέμματα, σιχάθηκε τα ψέμματα. Η συμπαθής τάξις των εφαπλωματοποιών έχει ανάγκη στοργής και συμπαραστάσεως. Και την στοργήν αυτήν και την συμπαράστασην θα την έχετε αμέριστον απ’ εμέ είτε βρίσκομαι είτε δε βρίσκομαι στα βουλευτικά εδώλια. Πολλά σας έχουν υποσχεθεί. Οι υποσχέσεις δεν αξίζουν τίποτα. Όπως καταλαβαίνετε όμως ο καυγάς είναι για το πάπλωμα.
Βουλευτής Φερέκης στο Ζητείται ψεύτης (1961)
——————————————————
– Δηλαδή είναι γεγονός ότι παραιτήθηκες;
– Και άργησα Κώστα μου. Άργησα πολύ.
– Μα γιατί; Αυτό θέλω να μου εξηγήσεις, το γιατί.
– Γιατί ρε Κώστα δεν είναι δυνατόν να κυβερνάμε αυτόν τον άγονο και δυστυχισμένο τόπο από τις πολυθρονάρες των γραφείων μας κι από τα μπαρ της Μεγάλης Βρετανίας. Εδώ που τα λέμε ρε Κώστα τώρα τί σόι πολιτικοί είμαστε εμείς; Όλη η πολιτική μας δραστηριότητα εξαντλείται προεκλογικώς. Ο,τι κάνουμε το κάνουμε ώσπου να βγούμε κι άμα βγούμε τους γράφουμε όλους στα παλιά μας τα παπούτσια. Δε θέλω να πω δηλαδή ότι ανάμεσα στους συναδέλφους μας δεν υπάρχουν και οι αγνοί άνθρωποι με τις καλές προθέσεις. Υπάρχουνε Κώστα μου αλλά δε φτάνουν οι προθέσεις. Εγώ μπορεί χωρίς να είμαι χειρούργος να έχω όλη την καλή πρόθεση να σου κάνω μία εγχείρηση σκωληκοειδήτιδος. Εσύ κάθεσαι να στην κάνω;
Υπάρχει και φιλότιμο (1965)
Και τουλάχιστον ο Μαυρογιαλούρος παραιτήθηκε.
Ἄν μας ἔλεγε κανένας αὐτείνη τὴν λευτεριὰ ὁποῦ θὰ γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμε τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήση εἰς τοὺς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θὰ εἰπῆ πατρίδα, τί θὰ εἰπῆ θρησκεία, τί θὰ εἰπῆ φιλοτιμία, ἀρετὴ καὶ τιμιότη. Αὐτὰ λείπουν ἀπ᾿ ὅλους ἐμᾶς, στρατιωτικοὺς καὶ πολιτικούς. Τῆς πρόσοδες τῆς πατρίδας τῆς κλέβομεν, ἀπὸ ὑποστατικὰ δὲν τῆς ἀφήσαμεν τίποτας, σὲ ῾πηρεσίαν νὰ μποῦμεν, ἕνα βάνομεν εἰς τὸ ταμεῖον, δέκα κλέβομεν. Ἀγοράζομεν πρόσοδες, τῆς τρῶμεν ὅλες. Χρωστοῦν εἰς τὸ Ταμεῖον δεκοχτῶ ῾κατομμύρια ὁ ἕνας κι᾿ ὁ ἄλλος· ὁ Μιχαλάκης Γιατρὸς πεντακόσες χιλιάδες, ὁ Τζοῦχλος τρακόσες, ὁ Γιωργάκης Νοταρᾶς τρακόσες πενήντα – ὅλο τέτοιγοι χρωστοῦνε αὐτά. Ὁ κεντρικὸς ταμίας ὁ Φίτζιος – τρακόσες πενήντα του λείπουν ἀπὸ τὸ ταμείον· κι᾿ ἀκόμα δὲν κυτάχτηκαν πόσα θὰ λείψουν ἀκόμα. Τὸ ἴδιο ντογάνες κι᾿ ἄλλα. Τέτοιοι μπαίνουν εἰς τὰ πράματα καὶ τέτοιους συντρόφους βάνουν. Δύσκολο εἶναι ὁ τίμιος ἄνθρωπος νὰ κάνη τὰ χρέη τοῦ πατριωτικῶς. Οἱ ἀγωνισταὶ οἱ περισσότεροι καὶ οἱ χῆρες κι᾿ ἀρφανὰ δυστυχοῦν. Πολυτέλεια καὶ φαντασία – γεμίσαμεν πλῆθος πιανοφόρτια καὶ κιθάρες. Οἱ δανεισταί μας ζητοῦν τὰ χρήματά τους, λεπτὸ δὲν τοὺς δίνομεν ἀπὸ – κάνουν ἐπέβασιν εἰς τὰ πράματά μας. Καὶ ποτὲς δὲν βρίσκομεν ἴσιον δρόμον. Πῶς θὰ σωθοῦμεν ἐμεῖς μ᾿ αὐτὰ καὶ νὰ σκηματιστοῦμεν εἰς τὴν κοινωνίαν τοῦ κόσμου ὡς ἄνθρωποι; Ὁ Θεὸς ἂς κάμη τὸ ἔλεός του νὰ μᾶς γλυτώση ἀπὸ τὸν μεγάλον γκρεμνὸν ὁποῦ τρέχομεν νὰ τζακιστοῦμεν.