Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς

Αυτό που δεν μοιράστηκες

Volatile Post: Προς διαγραφή

Συμβαίνουν πολλά τελευταία στη ζωή μου τα οποία δεν μοιράζομαι. Είναι περίεργο για μένα το να μη μοιράζομαι. Έχω τη συνήθεια να ανοίγω τα τεφτέρια μου, να μοιράζομαι τα καλούδια μου, να γίνομαι νούμερο, να τα συζητάω. Τους τελευταίους μήνες όμως με έχει πιέσει, με έχει πνίξει η σιωπή. Υπάρχει λόγος. Καλός. Και λέγεται αξιοπρέπεια. Αυτή η αξιοπρέπεια με εμποδίζει να διασύρω ανθρώπους που φάνηκαν πολύ μικροί για τις περιστάσεις, να κατηγορήσω φίλους που με παράτησαν και με έκριναν στις δύσκολες στιγμές μου, να μιλήσω για τη δική μου πλευρά.

Είμαι σε καμπή της ζωής μου που τη δική μου πλευρά πρέπει να την καταλάβουν χωρίς να προσπαθήσω να τους πείσω. Καιρός να γίνει το ξεσκαρτάρισμα, καιρός να δω ποιός είναι άνθρωπος που θέλω να ξέρω και να ονομάζω φίλο και ποιός όχι.

Αυτή η αξιοπρέπεια με κάνει να φαίνομαι εγωίστρια ίσως. Κακιά ίσως. Αλλά δε με νοιάζει πλέον. Η αγγλική γλώσσα έχει μια πολύ καλή φράση για την περίσταση: I’m beyond caring. Που σημαίνει ότι έχω ξεπεράσει πια εκείνο το σημείο που με ενδιαφέρει το τί πιστεύουν οι άλλοι κι έχω περάσει στην άλλη πλευρά.

Έχω μπει στον αυτόματο πιλότο. Έχω περάσει στην αδιαφορία. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να διατηρώ τις αρχές μου, να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, να μην κάνω κακίες, να μην παίρνω αμαρτίες πάνω μου, να μη χαλάω το κάρμα μου, όπως θες πες το. Και έτσι, απλά περιφέρομαι και κάνω τα πράγματα που πρέπει να κάνω ενώ άλλοι γύρω μου κάνουν διαπλοκές, κουτσομπολιά, κακίες, κριτικές. Άλλοι που εμπιστεύτηκα. Άλλοι που πέρασα πράγματα μαζί τους.

Βάζω σε μια λίστα τις προτεραιότητες μου και με πιέζουν από παντού. Στη δουλειά, στη σχολή, στο σπίτι γίνομαι χίλια κομμάτια και πάλι από την αρχή την άλλη μέρα. Δεν έχω παράπονο. Τα προσπαθώ όλα σκληρά. Ότι δώσεις θα πάρεις. Ρόδα είναι και γυρίζει, τα έχουμε ξαναπεί.

Οι πιο όμορφες στιγμές μου, από εκεί που ήταν διαλλείματα γίναν απαραίτητες για την ισορροπία μου: Οι ώρες στην βιβλιοθήκη, τα τρυφερά χάδια, τα γέλια με την αδελφή μου, ένας καφές το μεσημέρι. Τυλίγομαι στη θαλπωρή τους, μπαίνω κάτω από το πάπλωμα της φροντίδας τους και προσποιούμαι ότι όλα στη ζωή μου είναι τόσο ρόδινα συνέχεια.

Λίγο μετά η κακία και η εκδικητικότητα επιστρέφουν. Το κατάφορο ψέμμα. Το ψέμμα που ο ψεύτης ξέρει πολύ καλά ότι το λέει. Και το λέει ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι το ξέρεις ότι λέει ψέμματα. Και σε κοιτάει κατάμματα και συνεχίζει να ψεύδεται σε μία απελπισμένη προσπάθεια να σε σπάσει, επειδή έτσι θα νιώσει καλύτερα εκείνος. Πόσο μικρός είναι αυτός ο ψεύτης. Πόσο γελοίος γίνεται.

Δεν κρατάω κακία. Μόνο με πιάνει μια απέραντη απογοήτευση που τελικά όλοι κοιτάμε την πάρτη μας. Όλοι κοιτάμε το συμφέρον μας. Κι όλοι – συνειδητά ή ασυνείδητα – δείχνουμε με περιφρόνηση και κρίνουμε τους άλλους γιατί τα δικά μας δε τα βλέπουμε ποτέ.

Έχω ανεχτεί πολλά αυτό τον καιρό. Και ξέρεις δε με ενοχλούν οι βρισιές, οι φήμες, το θέατρο. Δε με ενοχλεί ο ψυχολογικός πόλεμος. Δε με ενοχλεί το σπάσιμο νεύρων που στο κάνουν επίτηδες. Δε με ενοχλεί ούτε καν το ψέμμα. Ο καθένας κρίνει και πράττει. Κι από τις πράξεις μας θα φανεί τί άνθρωποι είμαστε.

Γιατί αποφάσισα ότι τους ανθρώπους θα συνεχίσω να τους εμπιστεύομαι ακόμα κι αν μερικοί στη φουρτούνα αντί για καπετάνιους που τους νόμιζα μου βγήκανε καμαρωτάκια.

Γιατί υπάρχουν πάντα κάποιοι που στέκονται στο ύψος των περιστάσεων:

Η αδελφή μου, σιωπηλός παρατηρητής της ζωής μου, παρακολουθεί τις κινήσεις μου και ενστικτωδώς μου κάνει τα χατήρια όταν καταλαβαίνει ότι είμαι πολύ κοντά στο να σπάσω.

Ο Καβαλιώτης, διακριτικός και συναισθηματικός, πιέζει όταν πρέπει και κάνει πίσω όταν πρέπει, στον αέναο χωρό των συζητήσεων μας.

Ο Θεσσαλονικιός, κυρίως η Μαμά Δέσποινα. Με παίρνουν τηλέφωνο. Με ρωτάνε. Δείχνουν ότι είναι ζωντανοί, ότι είναι εκεί αν θέλω να μιλήσω χωρίς να με πιέζουν να το μοιραστώ.

Έτσι είναι. Όταν σε εγκαταλείπουν υπάρχουν πάντα κάποιοι που στέκονται πίσω σου. Και καλώς ή κακώς θα τους το χρωστάς για πάντα.

Πορεύομαι όπως πάντα. Δουλεύω, σπουδάζω, μιλάω με τους ανθρώπους που πρέπει, κάνω τα πράγματα που πρέπει να κάνω. Κινούμαι. Δίνομαι. Μοιράζομαι. Γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Αν γινόμουν μια μπάλα κακίας κι εγώ, αν έριχνα δηλητήριο και χολή, τότε θα ήμουν κι εγώ λίγη. Μικρή. Τιποτένια.

Κι εγώ αυτή την κατάντια δε θα την ανεχτώ.

9 comments to Αυτό που δεν μοιράστηκες

  • Aπό τα καλύτερα σου post! EVER! ;-)

  • Αγαπητή Σοφία (ελπίζω να μου επιτρέπεις τον ενικό),

    Κάθε post που κάνεις με αναγκάζει στην ίδια διαδικασία. Λέω κάθε φορά στον εαυτό μου “βρε συ, κάνε κάνα σχόλιο, αφού μπαίνεις σε τόσες σκέψεις κάθε φορά”. Ποτέ δεν το τόλμησα όμως. Ίσως ντρεπόμουν, ίσως φοβόμουν, ίσως είχα δημιουργήσει ένα μύθο για ‘σένα που θα καταστρεφόταν αν σχολίαζα και απαντούσες. Το σημερινό σου post όμως με “αναγκάζει”, επιτέλους, να μιλήσω.

    Αυτό που δε μοιράστηκα αυτές τις ημέρες είναι ένα μεγάλο “ευχαριστώ”. Ένα “ευχαριστώ” γιατί μας δείχνεις πως μαζί με την αύξηση του πληθυσμού στη γη αυξάνονται και οι άνθρωποι, ένα “ευχαριστώ” γιατί μας δείχνεις πως δεν είμαστε μόνοι, ένα “ευχαριστώ” γιατί μας θυμίζεις πως ζωή, εκτός όλων των άλλων, σημαίνει σκέψη.

    Ένα ευχαριστώ γιατί απλά σ’ευχαριστώ…

  • sebkom – μετά και από αυτό νομίζω ότι δε θα διαγραφεί το post. πολύ με συγκίνησες.

  • Σοφάκι ούτε να το σκεφτείς να αφαιρέσεις το post. Αυτό που κατάλαβα όταν ξεκίνησα να γράφω σε blog είναι ότι όταν νιώθεις κάτι, όταν σε πνίγει το άδικο, όταν σε πλημυρίζει χαρά, όταν είσαι χαρούμενη ή λυπημένη, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που διαβάζοντας αυτά που γράφεις (με τον δικό σου μοναδικό τρόπο) θα ταυτιστούν και θα μοιραστούν τα ίδια αισθήματα. Άστο να υπάρχει ως ντοκουμέντο των επιπτώσεων που έχουν οι πράξεις των ανθρώπων σε άλλους. Και κάνε αυτό που γουστάρεις με αυτούς που γουστάρεις.

  • Είδες που με αυτά που γράφεις με αναγκάζεις να βγω απ’την self-imposed εξορία μου;

    Γεια σου ρε Σοφάκι, μόρτισσα γι’ αυτό σε πάω: You walk the walk and talk the talk.

    Respect!

  • Έλα ρε Δεσποινάκι. Πολύ μου έχεις λείψει.

  • :-)) να’σαι καλά βρε Σοφία!

  • Σοφία,
    ταυτίζομαι με το post σου πολύ τη συγκεκριμένη περίοδο λόγω μιας αντίστοιχης κατάστασης που βίωσα-βιώνω.Εγώ δεν έβρισκα ούτε τα λόγια ούτε το “θάρρος να εκτεθώ” και να τα γράψω στο blog μου.
    Ευχαριστώ γιατί έστω και προς στιγμήν με έκανες να νιώσω πιο δυνατή να το αντιμετωπίσω.
    :-) Γνωρίζουμε και την αξία μας και την ποιότητά μας.

  • να κατηγορήσω φίλους;

    Περισσότερα εδώ:
    http://olonos.blogspot.com/2005/06/blog-post_13.html

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>