Ο ευτελισμός των Δεκεμβριανών του 2008

Σήμερα κατάφερα να δω το τελευταίο επεισόδιο από το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, “Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας” (δείτε το στο Daily Motion).

Δυνητικά θα μπορούσαν να υπάρχουν τόμοι ανάλυσης των Δεκεμβριανών – ξεκινώντας από τη νέα χρήση της λέξης και καταλήγοντας σε περίπλοκες κοινωνικές αναλύσεις. Άλλοι είναι πιο κατάλληλοι από εμένα – ειδικά αν σκεφτούμε ότι εγώ κατηγορούμαι συχνά ότι κάθομαι στην καναπεδάρα μου στο εξωτερικό και απολαμβάνω τα ελέη του καπιταλισμού όντας το τσουλάκι του κεφαλαίου. Μια άλλη φορά αυτά.

Εντύπωση μου έκανε όμως ο Προκόπης Παυλόπουλος στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Λέει:

Παυλόπουλος: Ο έλεγχος δεν χάθηκε στην Αθήνα γιατί αν χανόταν ο έλεγχος θα είχαμε άλλου είδους συμβάντα που ευτυχώς δε συνέβησαν. Για να ‘μαστε ειλικρινείς κύριε Κούλογλου. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν – προβοκατόρικα – και θα το πω ωμά – αυτή τη συγκίνηση, η οποία ήταν απολύτως δικαιολογημένη για να μετατρέψουν αυτή τη συγκίνηση και τις εκδηλώσεις σε διαδηλώσεις άλλου είδους.

Κούλογλου: Όταν λέτε άλλοι ποιοι είναι και τί επιδιώξεις είχαν;

Παυλόπουλος: Μα μπορείτε να το δείτε. Όλοι εκείνοι οι οποίοι έκαιγαν, λεηλατούσαν την εποχή εκείνη ε, δε νομίζω ότι ήταν άνθρωποι οι οποίοι μετείχαν σ’αυτή τη συγκίνηση, ούτε τα κίνητρα τους αφορούσαν αν θέλετε την αντίδραση απέναντι στο ίδιο το κράτος. Άλλες ήταν οι επιδιώξεις τους κι αυτό φάνηκε πολλές φορές.

(via)

Τα ίδια περίπου λέει κι Καραμανλής στις δηλώσεις του λίγο παρακάτω όταν έρχεται να κάνει τη νταντά άμεσης δράσης και να μαλώσει τα ταραχοποιά στοιχεία.

Τί μου θυμίζει αυτό; Τους ανθρώπους που πάσχουν από σύνδρομο καταδίωξης και νομίζουν ότι υπάρχουν σκοτεινές δυνάμεις γύρω τους έτοιμοι να πέσουν να τους φάνε.

Ντροπή στο κράτος που δεν προστάτευσε τους διαδηλωτές από τα κακώς κείμενα.

Η συγκίνηση που περιγράφει ο Παυλόπουλος ευτελίζει το ομαδικό συναίσθημα αδικίας και ασφυξίας που έπιασε τους ανθρώπους που κατέβηκαν στις πορείες και εξέφρασαν την οργή τους όχι μόνο ενάντια στον άδικο θάνατο ενός νεαρού αγοριού αλλά κυρίως ενάντια σε ένα καθεστώς που δρα ανεξέλεγκτο ενάντια στους πολίτες, ντυμένο την λαμπερή μπέρτα της δημοκρατίας.

Και λίγο ντροπή όταν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα λέγοντας ότι “κάποιοι” (ποιοι είναι αυτοί δεν ξέρουμε) θέλησαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Λογικό δεν είναι; Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας δίδαξε χρόνια τώρα ότι τις καταστάσεις τις εκμεταλλεύονται οι έχοντες και οι γνωρίζοντες στο έπακρο και μάλιστα αναίσχυντα. Να σας θυμίσω το νόμιμο που είναι και ηθικό;

Τα παρατράγουδα, το πλιάτσικο και τα λοιπά συνέβησαν το Δεκέμβριο του 2008 – κι αν δεν ήμουν εκεί, ήταν άνθρωποι που τους εμπιστεύομαι. Αυτό όμως που δεν βλέπει πολύς κόσμος είναι τα υπόλοιπα, που είναι πολύ πιο μεγάλα και πολύ πιο ωραία από τις σπασμένες βιτρίνες. Είναι μια γενιά που δεν ήξερε και με άγνοια κινδύνου κατέβηκε στους δρόμους. Είναι οι παλιοί που ξέρανε και κατέβηκαν για να προστατεύσουν τα παιδιά. Λίγοι αλλά υπήρχαν. Οι αναλύσεις περί προβοκατόρων και λοιπές αηδίες προδίδουν για ακόμα μια φορά τους πολίτες που πίστεψαν στη δημοκρατία και την ελευθερία και βγήκαν να την υπερασπιστούν από αυτούς που νοούνται υπερασπιστές της. Εκεί είναι η τραγική ειρωνεία.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος δεν είναι οι ποινές, δεν είναι η επανάληψη, δεν είναι η συγκάλυψη. Καλώς η κακώς στην ηλικία μου αυτά πλέον τα παίρνω ως δεδομένα – που είναι και χαρακτηριστικό του πόση σαπίλα μπορείς να μαζέψεις από την πολλή έκθεση στα κακώς κείμενα. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι ότι τα παιδιά που φώναξαν κι έτρεξαν το Δεκέμβρη θα το ξεχάσουν, θα συμβιβαστούν, θα τρέξουν να σώσουν εαυτόν στο κυνήγι της δουλειάς, του Πανεπιστημίου, του αύριο. Κι όσο κι αν ξέρω πως αυτή είναι φυσιολογική εξέλιξη δε μπορώ να μη νοιώθω το στομάχι μου να δένεται κόμπο για εκείνη τη στιγμή που θα κοιταχτούν στον καθρέφτη και θα το καταλάβουν.

Με ρώτησαν τις προάλλες. “Αν ήσουν στην Ελλάδα θα πήγαινες;”

Και δεν είναι ντροπή μου που δεν πήρα το αεροπλάνο να πάω;