Από τα 40GB που λέγαμε είμαι στα Ρεμπέτικα. Τα παρακάτω είναι πραγματικοί στίχοι (ορκίζομαι) και καλώ τον Μαέστρο να το επιβεβαιώσει.
Θα σε πάρουνε χαμπάρι οι μάγκες
και θα σου κάνουνε μεγάλες ματσαράγκες
άλλο
Φτάνει τελευταία ώρα
θα χτυπήσει η καμπάνα
κλάψε με γλυκειά μου μάνα
κλάψε με πικρά
Ο ντουνιάς θ’ αναστενάξει
και η μάνα αχ η μάνα μου θα κλάψει
άλλο
συχνά στον άντρα π’αγαπώ
του βάζεις λόγια με σκοπό
για να μου τονε πάρεις
ο λεβέντης π’αγαπάω εμένα μόνο παραδέχεται
και γυναίκες σαν κι εσένα δεν τις καταδέχεται
άλλο
μου δωσες τόσες μαχαιριές στα στήθια είναι γεμάτα
δώσμου και μια μες στην καρδιά και ύστερα σταμάτα
την τελευταία μαχαιριά αχ μαχαιριά δώσμου τη μέσα στην καρδιά
άλλο
κι αυτή τη νύχτα που θα ‘ρθει
νιώθω του Χάρου το σπαθί
ν’αγγίζει το κορμάκι μου
άλλο
δέκα μέρες παντρεμένη
κι είμαι πάλι χωρισμένη
όσους άντρες καλέ μου κι αν επήρα
πάλι ξαναείμαι χήρα
άλλο
ψιλές παρτίδες με σένα είχα
μα συ ξηγιόσουν στα πονηρά
γι’αυτό στον κόβω κι εγώ το βήχα
και δε σε θέλω άλλη φορά
να φύγεις να μ’αφήσεις να μη σε ξαναδώ μάγκα μου
φύγε από μένα φύγε κι άντε στο καλό
άλλο
Όσα κι αν σου πουν για μένα
έχω κάνει πιο πολλά
μα την ώρα που σε είδα και σ’ αγάπησα
τις παλιές μου αμαρτίες τις παράτησα
Θα βρω κι άλλα.
Είναι δεδομένο οτι η πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων δεν αγγίζετε εις βάθος καρδίας από αυτά τα τραγούδια. Και αυτό πολύ απλά γιατί άλλα είναι τα προβλήματα της ζωής και της καθημερινότητα, και άλλα τα βιώματα τότε και σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, μπορώ να πω πως προσωπικά με συγκινούν περισσότερο εκείνα τα τραγούδια παρά τα μοντέρνα στιχάκια του τύπου “Μωρό μου σόρι μα έχω βρει καλύτερο αγόρι…” (αν και δεν έχω καμία απο τις εμπειρίες που τραγουδάνε τα ρεμπέτικα). Δεν θα μπω στις αμπελοφιλοσοφίες του “που πηγαίνει η σημερινή Ελληνική μουσική σκηνή” και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Ο καθένας μας κάνει την επιλογή του. Και αυτά τα τραγούδια (όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλα πιο σύγχρονα τραγουδια) με κάνουν να αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα στο κάθε άκουσμα τους, να κλείνω τα μάτια και να βρίσκομαι…άλλου.
Ελπίζω να μην σας ξενέρωσα. Πάντως Σοφάκι περιμένω να τα ακούσω και να πούμε και κανένα παρέα.
Υ.Γ. Να πούμε στο αγαπητό αναγνωστικό σου κοινό πως μέχρι το τέλος την εβδομάδας οι Νιαβέντ θα ξαναχτυπήσουν;
Να, ορίστε. Και μου λένε κάποιοι ότι τα ρεμπέτικα είναι “η καλή ελληνική μουσική” και “μη κοιτάς τώρα τα pop/σκυλοσκουπίδια, τότε φτιάχναν καλή μουσική”.
Αυτή είναι η καλή μουσική; Αυτοί είναι στίχοι με βάθος; Δεν ξέρω, τότε μπορεί να τους άγγιζαν τους Έλληνες [της εργατιάς] τέτοια τραγούδια. Για σήμερα, αμφιβάλλω. Αν ναι, count me out…
(δεν λέω ότι ισχυρίστηκες πως είναι καλά ή βαθιά ή δενξέρωτιάλλο, απλά βρήκα ευκαιρία να σχολιάσω κάτι που με τυρρανούσε απο καιρό :P)
Το ρεμπέτικο του τότε αντιστοιχεί στο ροκ του 80 – και τα δύο αντέχουν και σήμερα. Οπως κάθε είδος μουσικής, χρειάζονται λίγες γνώσεις για να εμβαθύνει κανείς.
Βρε μάγκα το μαχαίρι σου
για να το κουσουμάρεις
Πρέπει να έχεις την ψυχή(φιγουρατζή),
καρδιά για να το βγάλεις
(Ανέστος Δελιάς)
Την καλημέρα μου :)
Μήπως έχει το “Όσα κι αν σου πουν για μένα
έχω κάνει πιο πολλά”
Δεν μπορώ να το βρω και θα χαιρόμουν πολύ αν μου το έστελνες.
Ποιός είναι ο τίτλος του?
Καλή χρονιά