Τα τραγούδια που πρέπει να ακούσεις

Ένας φίλος μου ήρθε στο Λονδίνο για λίγες μέρες και μαζί του έφερε γύρω στα 40GB μουσική. Ο,τι μπορείς να φανταστείς. Ρεμπέτικα, Λαϊκά, Παραδοσιακά (συμπεριλαμβανομένων των χάλκινων που περιττό να δηλώσω ότι είναι αξεπέραστα), Avant Garde, Rock, Hard Rock, Jazz, Blues κλπ κλπ κλπ. Όταν λέμε 40 GB καταλαβαίνεις για τί πράγμα μιλάμε. Γέμισα το σκληρό μου και μετά τον άδειασα σε 11 DVD.
“Να τα ακούσεις”, μου είπε.
“Ναι”, είπα.
“Όχι, να τα ακούσεις” και σήκωσε το φρύδι του, σίγουρο σημάδι ότι γνωρίζει πως εγώ δύσκολα λέω όχι. Δηλαδή έχω όλη την καλή διάθεση αλλά μπορεί και να μη το κάνω ποτέ.

Χτες γέμισα το mp3 player με Θανάση Παπακωνσταντίνου, που δεν τον συμπαθώ και πολύ πολύ. Τρία τραγούδια μου κόλλησαν: Φεϊρούζ, Του κάτω Κόσμου οι Φυλακές και Πεχλιβάνης. Σήμερα γέμισα το mp3 player με Μάνο Χατζηδάκη. Ναι ναι και όλα τα τελειωμένα που τα έχουμε συνηθίσει από τις ελληνικές ταινίες. Μέχρι και το “Σ’αγαπώ… κι από – κι απόψε θα στο πω“. Και τα απίστευτα ορχηστρικά. Με το μπουζούκι που δε θα το χαρακτηρίσω γιατί είναι από τα λίγα μουσικά όργανα που θεωρώ τα λόγια λίγα.

Τα περισσότερα κομμάτια έχουν όλα τους τα tags στα ελληνικά και το καημένο το mp3 player μου τα βγάζει κινέζικα. Έτσι αν δεν ξέρω ένα κομμάτι είναι λίγο απίθανο να καταλάβω πιο είναι, πόσο μάλλον να το βρω. Το να αλλάξω τα tags σε 40GB μουσικής το αποκλείω φυσικά. Κι έτσι ευτυχής κοτσάρω στα αυτιά μου τα ακουστικά και δεν κοιτάω την οθόνη πολύ πολύ.

Έτσι που περπάτησα στους δρόμους του Λονδίνου σήμερα, ακούγοντας ορχηστρικά, έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει ανάμεσα στους ήχους το ρυθμικό κομμάτι. Την κιθάρα. Αυτό που βγάζεις εσύ.

Γαμώτο. Μου λείπεις. Αν σε ψάχνω και πίσω από το μπουζούκι μου λείπεις πολύ.