Κομμωτήριο και συνεννόηση μπουζούκι

Γυναικείο post όσοι βαριέστε περάστε αργότερα.

Μετά από 3 χιλιάδες χρόνια αποφασίζω να πάω κομμωτήριο. Μετά τη μετακόμιση μου πιο βόρεια στη Λόντρα βρήκα ένα κομμωτήριο κοντά στο σπίτι και δοκίμασα την τύχη μου πριν από κανα διμηνάκι κόβωντας τις άκρες.

Σήμερα πήγα για ανταύγειες.

Συνεννόηση μπουζούκι.

Μα πόσο το ευχαριστήθηκα, δε μπορείς να με νιώσεις. Πάνω από την κεφάλα μου ο Χουσεϊν και δίπλα μια μικρή – τα λεγε ο Χουσεϊν στα Τούρκικα, μου τα λεγε η μικρή στα Αγγλικά, απαντούσα στα Αγγλικά, μετέφραζε – ροδάνι η γλώσσα της στα Τούρκικα. Πώς δε βγήκα με μωβ ανταύγειες!

(Θα έλεγα “ένας θεός το ξέρει” αλλά μετά μου ήρθε το εγώ Χριστός εσύ Αλλάχ κι οι δύο όμως αχ και βαχ)

Και στο background να γίνεται το κουτσομπολιό της γειτονιάς σε άπταιστα Τούρκικα κι εγώ να μην καταλαβαίνω τίποτα. Πού και πού να ‘ρχονται πάνω από την κεφάλα μου να με ρωτάνε αν είμαι καλά σε σπαστά Αγγλικά και μετά δώς του πάλι πίρι πίρι. Μιλάμε χωλόσκασα! Μα να μην ξέρω Τούρκικα; Πρέπει να μάθω ΑΜΕΣΑ μιλάμε πρέπει να έχω χάσει πολύ καλό κουτσομπολιό. Ήταν εκεί μέσα κάπως σαν το Steel Magnolias και περίμενα όπου να ‘ναι να βγει η Τουρκάλα αντίστοιχη της Ντόλυ Πάρτον ανακατώνοντας τη βαφή.

Του κόβει και με ρωτάει κάποια στιγμή ο Χουσεϊν – Γιουνάν του λέω – Γουι ΑΡΡΡΡΡ ολ πίπολ μου λέει και του χαμογελάω. Το πιάνει μια πολύ όμορφη πελάτισσα (μιλάμε πολύ όμορφη η κοπέλα), με αρχίζει στις ερωτήσεις, βγάζουμε το γενεαλογικό μας δέντρο – εκείνη ήταν από την Κύπρο (τη Βόρεια) αλλά χαμογελούσαμε σα χαζές. Πάντως εκείνη ήξερε περισσότερα Ελληνικά από ότι εγώ Τούρκικα.

Ήταν και οι ρημαδοανταύγειες όπως καταλαβαίνεις χρονοβόρο πράγμα (ο άνθρωπος μου είχε σκάσει να με περιμένει) και πέρασα ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ εκεί μέσα.

Ρε να του λέω του Χουσείν μη βγω σαν την τρελή. Όχι έντονο. Ταμάμ να μου λέει.

Από το άγχος του ερχόταν σα μάνα κλώσσα πάνω από το κεφάλι μου όσο με έλουζα η πιτσιρίκα και της έδειχνε μέχρι που της έσπασε τα νεύρα και του φώναξε “Χουσεϊν ταμάμ, ΑΝΤΕ!” κι αισθάνθηκα σπίτι μου.

Μόλις βγήκε η πετσέτα θυμήθηκα το Λαζόπουλο στο “Ο καλύτερος μου φίλος” να λέει “κορακί βγήκε. ω ρε γιούχαααααα”.

Βέβαια γω ανταύγειες έχω ξανακάσει σαράντα χρόνια πριν αλλά τουλάχιστον θυμάμαι ότι μόλις τις πρωτοβλέπεις σε πιάνει πανικός μέχρι να λουστείς δυο τρεις φορές και να ‘ρθει να κάτσει σωστά το χρώμα. Μέχρι να συνεννοηθούμε ότι τον ρώταγα πόσο θα πάρει να κάτσει το χρώμα τον έπιασε η απελπισία τον άνθρωπο ότι δε μου άρεσε.

Εμένα βέβαια η αρχή μου είναι ότι πρέπει να αρέσει κυρίως στον κομμωτή. Ειδικός είναι, κάτι ξέρει παραπάνω.

– Ρε εσένα σου αρέσει;
– Τσοκ Γκιουζέλ, μου λέει.

Ορίστε, συνεννοηθήκαμε.