Μετράω. Μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα.
Ζω από τη μια ανάσα στην άλλη. Περνάνε οι αναπνοές μέσα από σύρματα και δορυφόρους. Θυμίζω στον εαυτό μου: Ανάσανε. Ανάσανε. Ξανά. Αν ξεχαστώ δε θα προλάβω.
Σταμάτησα να γράφω τα ποιήματα μου στο μαύρο σημειωματάριο. Τα γράφω στον παραλήπτη ευθέως. Απίστευτη ελευθερία είναι αυτό.
Σε ένα βλέμμα, σε ένα άγγιγμα φευγαλέο έμεινα. Όχι κάτι από μένα. Όχι ένα κομμάτι μου. Ολόκληρη.
Μετράω. Μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα.
Δεν αργώ. Δεν αλλάζω γνώμη.
Το εισιτήριο το έχω ήδη στο συρτάρι μου.
Μην αργεις. Σε περιμενω. Εχουμε πολυ δουλεια.
Πολυ δουλεια… αλλα τα “σκυλια” (τα χειριστα-και ευθυνη ουκ εχω) δεμενα.
Δεμένα, δεμένα. Ότι πεις εσύ oh dark lord.
Eimai sto pagkaki… me eides…
Shadow of Edinburgh
[…] ——————————————— Original Post: Πυρετός και Δίνη Μετάλλαξη: Shadow of Edinburgh […]