Ντουμπάι: Παν Μέτρον Άχρηστον

Μόνο τον τίτλο να σας είχα γράψει θα ήταν αρκετός. Ή ίσως χρειάζεται και “το μέρος των αντιθέσεων”: Το Ντουμπάι είναι το δυτικοποιημένο εμιράτο, η εξυπνάδα του σείχη (διότι το πετρέλαιο δεν είναι αστείρευτο). Το εμιράτο των ψήλών κτιρίων (ναι εδώ είναι το μεγάλο ξενοδοχείο που είναι σαν πανί), το εμιράτο των λεωφόρων 5 λωρίδες πήγαινε 5 έλα (συν τις βοηθητικές) κι αυτό μέσα στην πόλη, το εμιράτο της αμπάγια αλλά και της δυτικής ενδυμασίας, το εμιράτο της σούπερ μοντέρνας πόλης και των κατασκηνώσεων των βεδουίνων στα προάστια, το εμιράτο της φωνής του ιμάμη και της δυνατής ποπ μουσικής. Στο Ντουμπάι κυρίες και κύριοι Παν Μέτρον Άχρηστον: Το μεγαλύτερο ξενοδοχείο του κόσμου, η ψηλότερη σημαία του κόσμου και τώρα ετοιμάζεται και το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο (το Burj Dubai).

Έχω τελικά πολύ λαό στα Ντουμπάγια. Η θετή αδελφή μου είναι εδώ μετά του συζύγου και η ξαδέλφη μου, που για το γάμο της ήρθα.

Αριβάρισα θεά και υπέροχη (ιδρωμένη και ταλαιπωρημένη) Πέμπτη ξημερώματα, μετά από 6 ώρες πτήση. Να την πάρετε την Emirates. Πώς είναι η Ολυμπιακή; Καμία σχέση. Το αεροδρόμιο λοιπόν μάνα μου από μόνο του είναι ολίγον παλάτι. Και τεράστιο. Τόσο γυαλί και ατσάλι δεν έχω ξαναδεί (μετά πήγα στην πόλη και συνήθισα). Άσε που σε κοιτάνε. Να χω βγάλει τη μπέμπελη αλλά έτσι όπως έβγαλα το μπουφάν μου έτσι το ξαναέβαλα διότι οι Άραβες με κοιτούσαν με μισό μάτι. Όχι πως υπάρχει κανένας νόμος αλλά πια ξεμπράτσωτες μου φαίνεται δε βλέπουν πολύ πολύ. Ήρθε και με πήρε η Ελίνα (η θετή αδελφή που λέγαμε) και ομολογώ πως κοιμηθήκαμε ωσάν τα ζώα.

Το πρωί πια της Πέμπτης με σύστησε στο νόημα του compound.

Το compound που λέτε είναι μία ομάδα κτιρίων όπου συνήθως μένουν πολλοί ξένοι. Αν έχει πισίνα δηλαδή είσαι και πολύ ελεύθερος να τα πετάξεις (ποτέ τσιτσίδι, απαγορεύεται διά ροπάλου, όταν λένε εδώ προσβολή της δημοσίας αιδού το εννούν). Εκεί λοιπόν πήγαμε και λιάσαμε τα κορμιά μας ωσάν τις σταφίδες ( σ.σ. η γάμπα – αλλίμονο – δεν είναι δική μου αλλά η φωτογραφία γαμάει παρόλα αυτά).

Το απόγευμα ετοιμάσαμε ένα μπάρμπεκιου South African style (braai στα Afrikaans με πολύ βαρύ ρρρρρρ) αλλά το ντεκόρ κάπως ανατολίτικο επειδή είμαστε και πολύ χάι.

Από διακόσμηση σκίσαμε, το κοτόπουλο μας κάηκε λίγο (τον πήρε ο ενθουσιασμός τον ψήστη, τί να πεις)

Την άλλη μέρα δεν παραλείψαμε να ξαναπάμε στην πισίνα και να λιαστούμε λίγο ακόμα και να φύγουμε άρον των άρον γιατί θυμηθήκαμε ότι είχαμε ραντεβού μανικιούρ πεντικιούρ (φουλ νύχια πόδια, άστο, πολύ γυναικεία πράγματα) Μπαίνουμε λοιπόν στο αυτοκίνητο της Ελίνας και φτάνουμε σε ένα πράγμα, σαν σπίτι μου φάνηκε. Μέσα λοιπόν ήταν κανονικό κομμωτήριο / νυχοφτιαχτήριο πλην όμως δεν επιτρέπονταν καθόλου άντρες. Να την δεις την Αραβίδα (sic.) ναι μπαίνει μέσα, να πετάει την αμπάγια, να κάθεται σταυροπόδι και να αποκαλύπτεται πατούμενο αλά πορνοστάρ (ασημί με πέντε πάτους και τακούνι καρφί) να μη σου μένει άντερο. Κι όλο βάφονταν βρε παιδί μου. Όση σκιά και μολύβι δε χρησιμοποιώ εγώ σε έναν μήνα τα κορίτσια εκεί το βάλανε σε ένα απόγευμα. Τεσπα να μη σας τα πολυλογώ ντυνόμαστε και σκάμε εγώ, η Ελίνα και ο Άγγελος (ο σύζυγος) στο Ritz Carlton (όχι παίζουμε) για την δεξίωση του γάμου. Περιττό να δηλώσω ότι είμασταν πια δυο κούκλες δυο θεές και για του λόγου το αληθές ορίστε και τα αποδεικτικά στοιχεία:

Τεσπά άκου να δεις πώς παντρεύτηκε το ζευγάρι: Πήγε ο μπαμπάς της ξάδέλφης, με τον μπαμπά του γαμπρού και τον γαμπρό στο τζαμί, τα πανε και τα συμφωνήσανε (με τον Καπετανάκη, που χει ντούγκλα το μουστάκι, τα μιλησαμεεεεεε τα συμφωνήσαμε… συγγνώμη, ήρθα στο κέφι) και έτσι παντρεύτηκε το ζεύγος. Φοβερό; Τέτοιο γάμο να μου κάνετε. Πού να βάζω νυφικά και μαλακίες; Ας πάει να πούμε ο πατέρας μου και οι λοιποί άντρες να κάνουν το σκηνικό γιατί εγώ πολύ βαριέμαι. Μετά γίνονται διάφορα άλλα μικροπράγματα, να κάτι γεύματα, να κάτι κόντρα προσκαλέσματα και τελικά η δεξίωση. Όπου πια εκεί ήταν τα πράγματα τόσο τουρλού τουρλού που’χανε η μάνα το παιδί και το παιδί το διαβατήριο: Αμερικάνοι, Άραβες, Αιγύπτιοι, Παλαιστίνιοι, Ινδοί, Έλληνες, Άγγλοι (και δε μπορεί κάτι άλλο ξεχνάω) όλοι μαζί στην πίστα. Τρελό κέφι.

Τη νύφη τη βγάλανε από το ξενοδοχείο, την παρέδωσε ο μπαμπάς της (γιατί οι πατεράδες καμαρώνουν ωσάν τα γύφτικα σκεπάρνια; Να θυμηθώ να ρωτήσω το μπαμπά μου) και μετά το ζευγάρι το έφερε μέχρι εκεί που γίνεται η δεξίωση ένας τύπος με ένα όργανο σα γκάιντα ένα πράμα, ένας άλλος με ένα κρουστό και πέντε παλληκάρια που κάτι τραγουδούσαν ντυμένα με την παλαιστινιακή φορεσιά (ένεκα που είναι οι ρίζες του γαμπρού από εκεί). Τους φέρνουνε που λέτε (πολύ σιγά. Σκέψου πώς πάνε τη νύφη με τα όργανα στα ελληνικά χωριά και πάλι εκεί τρέχουμε) και τους ανεβάζουν σε ένα βάθρο (όλο τούλι και λουλουδικό, πολύ καλόγουστο). Μπροστά τους συνεχίζεται το τρελό πανηγύρι το παλαιστινιακό και οι χοροί μοιάζουν πολύ με τους ελληνικούς. Ο γκαϊντατζής δε δίνει ρέστα καθώς χτυπιέται και χορεύει παίζοντας. Μόνο για τις κλωτσιές στον αέρα ελπίζω να πήρε γερό δώρο. Μετά αλλάζει το ζευγάρι δαχτυλίδια και αυτό είναι. Μασαμπουκιάζουν όλοι, χορεύουν και πάνε σπίτι τους.

Τώρα βέβαια αυτά που σας λέω μη τα παίρνετε και πολύ της μετρητοίς καθώς ο γαμπρός από το Ντουμπάι με Παλαιστινιακές ρίζες. Η νύφη μεγαλωμένη σε Κουβέιτ και Αγγλία και Ελλάδα από πατέρα Ιρακινό και μάνα Ελληνίδα. Δηλαδή πόσο παραδοσιακή να ήταν αυτή η τελετή; Πού να προλάβεις να τις χώσεις όλες αυτές τις παραδόσεις φαντάζομαι κάνεις κάποια βασικά και εύχεσαι για το καλύτερο.

Ωραία ήταν όμως και το ζευγάρι υπέροχο και να ζήσουν και κάθε ευτυχία και χίλια ευχαριστώ για την πρόσκληση. (σ.σ. Αυτή που βλέπετε τη θεά εγώ την ξέρω από τόση δα. Κι εγώ τόση δα ήμουν τότε. Μου έφερνε γραμματόσημα από το Κουβέιτ που έκανα συλλογή. Να ζήσετε βρε, πολύ σ’αγαπάω)

Επίσης να τονίσω ότι ήταν κάτι παλαβοί συγγενείς μου από τη Θεσσαλονίκη και πολύ χάρηκα (Πάντως για να βρεθούμε έπρεπε να γίνει γάμος στο Ντουμπάι. Ε μα έλεος). Έμαθα τα κουτσομπολιά (τον Ιούνιο έχουμε άλλο γάμο στη Θεσσαλονίκη, ε ρε τί τραβάω η ξενιτεμένη) και πολύ γελάσαμε. Φτάνει να μη με ρώταγαν τόσο πολύ περί γάμου γιατί σπυριάζω. Χαλάλι βέβαια, πολύ γελάσαμε.

Την άλλη μέρα γύρω στα 40 άτομα, όλοι καλεσμένοι στον γάμο, πήγαμε για Dune Bashing (το οποίο είχε κάνει η μαμά Δέσποινα και δε με είχε ειδοποιήσει η κακούργα ότι είναι εκφοβιστικό και κόντεψα να κατουρηθώ επάνω μου από τον πανικό). Έρχονται που λες, σε παίρνουν με ένα τζιπ τεραστίων διαστάσεων, σε πάνε μέσα στην έρημο την κόκκινη (είναι κόκκινη εδώ, δεν κάνω πλάκα) και πάνε πάνω – κάτω, λες και θέλουν να θαφτούν ένα πράμα. Κι εσύ κρατιέσαι από όπου μπορείς. Θα ανεβάσω βίντεο να σας έρθει ναυτία. Μετά σε παίρνουν πάλι και σε πάνε μέσα σε μια άλλη έρημο (και εδώ αρχίζουν τα απαράδεκτα τουριστικά τα οποία για μια φορά είναι καλά, φτάνει να μη νομίζεις ότι έτσι είναι πραγματικά το Ντουμπάι) σε ένα κάτι σαν κατασκήνωση. Εκεί έχει αραβικό φαγητό, διάφορες παραδοσιακές φορεσιές αν θέλεις να βάλεις, αν θες να κάνεις χένα στα χέρια σου (ινδικό έθιμο αυτό μου φαίνεται) και επίσης μία που χορεύει τον χορό της κοιλιάς και των πέπλων (μη μπερδεύεσαι ήταν στάνταρ Σλάβα, άσπρη άσπρη). Καλά ήταν όμως καθήσαμε κατάχαμα, γελάσαμε, φάγαμε φοβερό χούμους και μου έμεινε και η χένα που είχα ένα απωθημένο να κάνω.

Τις υπόλοιπες μέρες πήγαμε και είδαμε τα αξιοθέατα του Ντουμπάι: Δηλαδή τα εμπορικά κέντρα. Δε μπορείτε να φανταστήτε. Χρήμα! Χρήμα κι άγιος ο Αλλάχ. ΠΟΛΛΑ εμπορικά κέντρα και όλα ένα κι ένα. Πόσα λεφτά έχουν ρίξει εκεί μέσα. Αν είναι δυνατόν.

Για να καταλάβεις το Ibn Mattuta, έχει το όνομα ενός τύπου που πολύ ταξίδεψε τότενες και κάνανε ένα εμπορικό κέντρο που έχει section για κάθε περιοχή που ο τύπος πήγε: Τυνησία, Αίγυπτος, Περσία, Ινδία και Κίνα (μπορεί να ξεχνάω και κάτι). Χλιδές παιδιά οι τύποι έχουν ρίξει τόσα λεφτά που δεν έχει δει όλη η Ελλάδα μαζεμένη.

Τεσπα πήγαμε και στις παραδοσιακές αγορές, στο Spice Souk και σε μία άλλη. Souk σημαίνει αγορά (ε ρε τί σας μαθαίνω). Εκεί κυκλοφορεί πολύ Άραβας και κοιτάνε λες και πια είσαι τί να σου πω. Έτσι λοιπόν φόρεσα την Αμπάγια (ωσάν τη Μαρινέλλα στο Γοργόνες και Μάγκες μικρό, ναι) και ήμουν άνετη.

Ε ρε τί παζάρι κάνουν για τις τιμές εκεί στα Ντουμπάγια. Ε ρε σαν τη λαϊκή παλιά (πολύ παλιά). Έλεος.

Τεσπα τα γενικά σας είπα, διότι αν τα πω με λεπτομέρειες δε θα τελειώσουμε ούτε μεθαύριο.

Πάντως ένα έχω να σας πω: Χαλάρωσα η καρακαλτάκα. Δεν κανόνισα τίποτα. Με έπαιρνε η Ελίνα με πήγαινε, μου εξηγούσε κι εγώ εντελώς τουρίστρια. Μαύρισα επίσης. Έκανα και χένα η παλαβή (ωραία είναι και η μαμά Δέσποινα ζηλεύει)

Θέλω να ξαναπάω. Όχι μόνη μου.

Αυτά με τα εμιράτα. Σας φιλώ.