Thinking hard Uploaded by elcarlitoxloco on 15 Mar 09, 12.42AM GMT.
Με απασχολεί τελευταία αυτό το θέμα του “ποιός είσαι εσύ κι από ποια σταθερά εκφράζεις την άποψη που εκφράζεις”.
Κάναμε και μια συζήτηση με την Αναστασία στο twitter σήμερα γιατί συνειδητοποίησα ότι είναι συνεργάτης του Φίλιππου Σαχινίδη και δεν το είχα πάρει χαμπάρι (τη ρώτησα και δέχτηκε να κάνω την αναφορά). Καταλήξαμε ότι η Αναστασία (διόρθωσε με αν τα λέω λάθος) δεν βάζει στο twitter προφίλ της ότι δουλεύει μαζί του γιατί δεν ενεργεί ως εκπρόσωπος του. Από την άλλη δε το κρύβει κι όλας και το λέει όποτε τη ρωτάνε.
Στο παρελθόν έχω πει ότι ο καθένας μας δεν μπορεί να μπει σε κουτάκια και δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε τους ανθρώπους με ΜΙΑ ταυτότητα. Εξ ου και σιγά σιγά εκπαιδευόμαστε να κάνουμε τον διαχωρισμό μεταξύ του πότε μιλάμε με ποιόν τρόπο.
Παράδειγμα. Όταν μιλάμε με τον Αστέρη στο twitter για σοβαρά πράγματα δεν τα μπλέκουμε με τα σώβρακα (με τα οποία το digital-era ασχολείται παθιασμένα). Ο Αστέρης δηλαδή όταν συζητάμε κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ του τώρα μιλάμε σοβαρά και τώρα μιλάμε για σώβρακα.
Αυτό που με απασχολεί όμως είναι μάλλον αυτό που στα αγγλικά ακούγεται τόσο όμορφα ως disclosure – η αποκάλυψη.
Ο κάθε εργαζόμενος έχει τη δική του θέση και νομίζω υπάρχουν αρκετές καλές επιλογές, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο – ή τέλος πάντων δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Πλήρες disclosure
Έχω δει κάποιους που λένε στο προφίλ τους “Εργάζομαι για το Central Office of Information αλλά οι απόψεις εδώ είναι προσωπικές μου”. Παράδειγμα ο Neil Williams. Μ’αρέσει αυτό. Είναι σα να λες, όσα λέω μπορεί να επηρεάζονται από τη δουλειά μου. Αλλά τα εκφράζω ως ‘εγώ’.
Επιλεκτική αναφορά
Σε άλλες περιπτώσεις βλέπω επιλεκτική αναφορά ανάλογα με το δίκτυο. Τρανό παράδειγμα εγώ η ίδια. Μόνο στο LinkedIn γράφω τη δουλειά μου και δεν μιλάω ποτέ συγκεκριμένα για αυτήν στο twitter. Έχω κάνει συζητήσεις για άλλες αγορές πέρα της Βρετανίας ας πούμε αλλά κι αυτό σπάνια. Δεν θέλω να μπλέκεται η δουλειά μου εκεί που δεν την σπέρνουν. Μόνη εξαίρεση (και πιο κατάλληλο δίκτυο νομίζω) το LinkedIn.
Καλά παραδείγματα επίσης (από διαφορετική σκοπιά) είναι η Αναστασία, ο Αχιλλέας και ο Παναγιώτης. Ενώ εργάζονται για πολιτικούς ή κόμματα δεν το λένε στο προφίλ τους αλλά δεν το κρύβουνε επίσης. Κάποιοι από αυτούς επιλέγουν να μιλάνε και για τη δουλειά τους ανάλογα με το θέμα.
Καθόλου disclosure αλλά συχνή αναφορά
Εδώ έχουμε το φαινόμενο εκείνων που μιλάνε για ένα θέμα αλλά δεν μας λένε ποτέ ποια η σχέση τους με αυτό. Το μόνο κατάλληλο παράδειγμα που μπορώ να γράψω (γιατί είναι αρκούντως generic) είναι οι bloggers που γράφουν παιάνες για κάποιο προϊόν χωρίς να μας πουν ότι πληρώθηκαν σε είδος ή χρήμα για αυτό. Είναι σα να βγαίνει η Αναστασία και να γράφει παιάνες για τον Σαχινίδη λες και δεν γνωρίζονται (δεν το κάνει). Είναι η μόνη περίπτωση που θεωρώ και εντελώς λάθος μη σου πω και ανήθικη.
Καθόλου disclosure και καμία αναφορά
Εδώ είμαστε πλέον στη σφαίρα του πλήρως προσωπικού. Κι αυτό το θεωρώ ορθό νομίζω. Κάποιοι το κάνουν με ψευδώνυμο και δε θέλουν να φαίνεται πουθενά το όνομα τους. Σεβαστό. Κάποιοι θεωρούν ότι οι αναγνώστες/ online φίλοι κλπ ξέρουν να κάνουν το διαχωρισμό. Παράδειγμα. Όταν μιλάω για κάτι ακαδημαϊκό στο twitter εμπιστεύομαι τους υπόλοιπους να κάνουν το διαχωρισμό ότι τώρα δε μιλάμε για σώβρακα (όπως προείπα).
Όπως στα περισσότερα πράγματα που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη επικοινωνία δεν πιστεύω ότι υπάρχει η μία σωστή λύση.
Ίσως τελικά το θέμα είναι να προσπαθείς να παραμείνεις σωστός απέναντι στον εαυτό σου και τις αξίες σου. Στο κάτω κάτω, ποτέ δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους.
Πολύ σωστός ο διαχωρισμός :)
Νομίζω ότι έχει να κάνει καθαρά με το λόγο για τον οποίον επέλεξε κάποιος να χρησιμοποιεί το μέσο. Το Twitter μπορεί ας πούμε να χρησιμοποιηθεί σαν μέσο προώθησης μιας επιχείρησης, επαγγελματικής προβολής κ.λπ. Σε αυτή την περίπτωση νομίζω πως όλοι αναγράφουν τα στοιχεία τους. Αλλιώς δεν έχει νόημα η προσπάθειά τους. Θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα της Αναστασίας ελπίζοντας να μου επιτρέπει την αναφορά στο όνομα της… αν λοιπόν η Αναστασία έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί το Twitter για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός από την επαγγελματική προβολή, γιατί θα πρέπει να αναφέρει ποιανού συνεργάτης είναι;
Κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν για σκοτώσουν την ώρα τους οπότε τα επαγγελματικά στοιχεία δεν είναι απαραίτητα. Χρησιμοποιούν το όνομά τους ή όχι, ανάλογα με το τι θεωρούν οι ίδιοι σωστό.
Υπάρχουν άλλοι που χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ζήσουν αυτό που δεν τολμούν ή τέλος πάντων διστάζουν να δοκιμάσουν στον πραγματικό κόσμο. Εκεί φυσικά το ονοματεπώνυμο και οποιαδήποτε επαγγελματικά στοιχεία απαγορεύονται αυστηρά.
Εν πάση περιπτώσει, νομίζω πως ο καθένας θα πρέπει να γράφει στο προφίλ του τα στοιχεία που θεωρεί απαραίτητα, με βάση το λόγο για τον οποίο επέλεξε να χρησιμοποιεί το Twitter. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να προσεγγίσει καλύτερα το target group που τον ενδιαφέρει και να νιώθει μέσα στα νερά του όντας μέσα σε αυτή την ομάδα.
Προσωπικά χρησιμοποιώ το Twitter καταρχήν για ενημέρωση και έπειτα για να παρατηρώ (ακλουθώ το λένε καλύτερα) ανθρώπους με τους οποίους έχουμε κοινά στοιχεία. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Επέλεξα να γράψω στο προφίλ μου αυτά που έχω γράψει για να ξέρει κάποιος τι με ενδιαφέρει πάνω κάτω. Από την άλλη, όταν ψάχνω ο ίδιος μου άτομα ενδιαφέρομαι περισσότερο για αυτούς που γράφουν το ονοματεπώνυμό τους και τα ενδιαφέροντά τους. Δεν με χαλάει αν γράφουν τα επαγγελματικά τους στοιχεία (γίνομαι μόνο περισσότερο επιφυλακτικός) ή απλώς ένα ψευδώνυμο (τους αποφεύγω γιατί θεωρώ ότι η άποψη πρέπει να έχει πρόσωπο), αλλά σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να είναι πραγματικά ενδιαφέροντα άτομα για να πατήσω το follow.
Πάντως νομίζω ότι έμμεσα, άρρητα και υποσυνείδητα όλοι επηρεαζόμαστε λιγότερο ή περισσότερο από τη δουλειά μας τις έμμισθες σχέσεις μας κτλ. Είναι δύσκολο κάποιος να είναι πραγματικά ανεπηρέαστος.
Τώρα αν επιδιώκει την δήθεν ουδετερότητα μόνο και μόνο για να προβάλει στρατευμένα ή υπαλληλικά κάτι ή κάποιον τότε αυτό ειναι ακόμη χειρότερο.
Πάντα επηρεάζεσαι από τη δουλειά όταν γράφεις στο Twitter, και ας μην την αναφέρεις. Αν έχεις π.χ. νεύρα που δεν απαντάει ο πελάτης στο τηλέφωνο, λογικό είναι να ρίξεις ένα άσχετο tweet γεμάτο γαμοσταυρίδια.
Εγώ είμαι της άποψης να μην το διαφημίζεις κιόλας, αλλά να μην το αρνείσαι / αποκρύπτεις ποτέ (εκτός κι αν είσαι freelancer, οπότε πρέπει να το διαφημίζεις γιατί αλλιώς ψωμί δεν βλέπεις).
Μερικές φορές όμως, δεν δημιουργεί πρόβλημα η δουλειά στο Twitter αλλά το Twitter στη δουλειά. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο :)