... Uploaded by _Paula AnDDrade on 24 Jan 09, 8.43PM GMT.
Πολλά ‘χε ακούσει για την ομορφιά της Κερκέζας ετούτης, για την αγριάδα της, για το τραγούδι της, που καμιά φορά, τα μεσάνυχτα, στο μπαϊράμι, τινάζουνταν από τα πυκνά καφάσια και τράνταζε το μαχαλά – και μαζεύουνταν Τούρκοι και χριστιανοί μερακλήδες μέσα στο σκοτάδι, στις γωνιές του δρόμου, να την ακούσουν. Αναστέναζαν όλοι τους σα μοσκαράκια, κι ο Νουρής τους ξεχώριζε ψηλά από τα καφάσια, κρατούσε στη φούχτα του το στήθος της Εμινές και καμάρωνε σα να κρατούσε τον κόσμο.
(…)
Ζωντάνεψε το μπουζούκι, κουνήθηκε μέσα στο μεσόφωτο σα θεριό, αναχούμισε τον αγέρα. Κι ολομεμιάς, από τον ανάγερτο λαιμό, τινάχτηκε συντριβάνι από το σπλάχνο της γης, η φωνή της γυναίκας. Κουνήθηκε το σπίτι, βούλιαξε, έτριξαν τα μελίγγια του καπετάν Μιχάλη. Τί πόλεμος ήταν ετούτος, τί γιουρούσι, τί αναγάλιαση στις φούχτες του μέσα, στο λαιμό, στα νεφρά του! Χαμήλωσαν τα βουνά, κοκκίνισε ο κάμπος από τούρκικα ασκέρια, χίμηξε απάνω τους ο καπετάν Μιχάλης καβάλα στο μαύρο άτι του Νουρή, πίσω του χιλιάδες Κρητικοί με τα μαύρα κεφαλομάντιλα, μπροστά του κανένας. Φώναζαν τα χωριά, καίγουνταν, σαν κυπαρίσσια λατομιούνταν κι έπεφταν οι μιναρέδες, ως τα γόνατα του αλόγου του και την κοιλιά ανέβαινε το αίμα. Κοίταζε γύρα του, δεν ήταν ετούτη Κρήτη, δεν ήταν ετούτα τα μουράγια του Μεγαλόκαστρου κι η θάλασσα του και τα σπίτια, δεν ήταν ετούτο τζαμί, είχε μπει, καβάλα στο άτι του Νουρή, μέσα στην Άγια – Σοφιά! Πέζεψε, έκαμε το σταυρό του, σήκωσε το κεφάλι ψηλά στον ουρανοκρέμαστο τρούλο, κι είχαν, λέει, σηκωθεί από τα μνήματα τους οι καμπάνες, και κρέμουνταν από τα γλωσσίδια τους ο γερο-καντυλανάφτης του Άι-Μηνά, ο Μούρτζουφλος, μα ένας Μούρτζουφλος σαράντα οργιές, και τις βαρούσε κι αντιδονούνταν, μούγκριζε, χόρευε κι αυτός μαζί τους, σαν καμπάνα.
Έπιασε ο καπετάν Μιχάλης με τις απαλάμες του τα μελίγγια του, κι άξαφνα ο κόσμος πάλι στάθηκε, ξανάρθε η Κρήτη και το Μεγάλο Κάστρο και το κονάκι του μπέη, κι ο μπέης, που κοίταζε την Εμινέ κι αναστέναζε κι έπινε… Μάδησε ο νους, ξαναμπήκε στη φυλακή του – ο λαιμός της Κερκέζας είχε σωπάσει.
Νίκος Καζαντζάκης – Καπετάν Μιχάλης
Θεός' χωρέστην την κοπέλα, την έφαγε ο άχρηστος και ας έγινε Χριστιανή στο τέλος για χάρη του.
Διαφωνώ – μία στιγμή πραγματικού έρωτα είχανε οι δυο τους. Εκείνη που την έσφαζε.
Εκπληκτικό απόσπασμα από ένα εκπληκτικό βιβλίο – από τα αγαπημένα μου, κι ας έχω να πιάσω Καζαντζάκη τόσα χρόνια.
Συμφωνώ με αυτό που είπες btw – γι'αυτό την έσφαξε, επειδή την αγαπούσε, και δεν τα σήκωνε αυτά ο καπετάνιος.