Ο Παλιάτσος και ο Ληστής

Το άκουσα πολύ παλιά, νομίζω περίπου 10 χρόνια πριν. “Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρα…” Το ξέρω ότι δεν είναι το original. Το ήξερα και τότε. O Bob Dylan είχε ήδη γράψει και τραγουδήσει με την παράξενη φωνή του το All Along the Watchtower αλλά για μένα πάντα, ο στίχος που έκρυβε όλα τα νοήματα ήταν ο ελληνικός.

Το καλοκαίρι του 1998 βρεθήκαμε στα Χανιά, εγώ, η Αρετή και κάποιοι φίλοι (Αρετή θυμάσαι; Ε μήπως σε άφησα και ποτέ να ξεχάσεις;) Τα ξημερώματα, καθόμασταν στο μικρό φοιτητικό διαμέρισμα που μέναμε, ο Α. έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσαμε. Ένα βράδυ, κουρασμένη, είχα πάει για ύπνο νωρίς. Μετά από κανα δυο ώρες με ξυπνήσανε, ήταν στην κουζίνα και τραγουδούσανε. Από το πάτωμα που κοιμόμουν άκουσα τις πρώτες νότες και άκουσα τον Α. να λέει “Μα δεν το ξέρετε;” Και σηκώθηκα έτσι όπως ήμουν, πρησμένη από τον ύπνο και το τραγούδησα καθώς πήγα στο ψυγείο και έβαλα ένα ποτήρι νερό.

Στα 15 μου και στα 18 μου νόμιζα ότι ήξερα τί σημαίνει το τραγούδι. Νόμιζα ότι όρισε τις διακοπές μου στα Χανιά. Νόμιζα ότι όρισε ένα βράδυ μου στο Λόφο του Στρέφη.

“Εδώ επάνω στα βουνά, δε δίνουν δυάρα τσακιστή… για ό,τι έχει κερδηθεί, για ό,τι έχει πια χαθεί…”

Τελικά όμως ο Παλιάτσος κι ο Ληστής είναι από εκείνα τα τραγούδια που δεν ορίζονται ποτέ, που παραμένουν πάντα συνδεδεμένα με εφηβικές ιστορίες, με πρώτες αγάπες, με διστακτικές κιθάρες. Και χρόνια μετά – αφού τα έχεις τραγουδήσει και τα έχεις ακούσει εκατοντάδες φορές, δεν ξέρεις πραγματικά τί σημαίνουν.

Πάντα ήμουν ο Ληστής. Ακουμπισμένος στα χαλάσματα – αγναντεύει τους “καβαλάρηδες, με όπλα και σκυλιά” και περιμένει.

Πάντα ήμουν ο Ληστής.

Εσύ;

————————
στον τέλσον που μου το θύμησε