Πριν κανα δυο χρόνα μιλούσα, με τον Kevin, φίλο μου από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι ο πιο ταλαντούχος μουσικός που έχω γνωρίσει, έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και είναι απίστευτα εύστροφος. Μένει ακόμα με την οικογένεια του σε μια μικρή πόλη της αμερικής. Από αυτές με το ένα σούπερ μάρκετ και το ένα λύκειο – ό,τι ξέρουμε από τις αμερικανικές ταινίες του είδους είναι αλήθεια λέει. Μοιράστηκε λοιπόν τη θεωρία του περί Ηνωμένων Πολιτειών μαζί μου και πρέπει να πω ότι σε μεγάλο βαθμό βλέπω και τί εννοεί και πόσο δίκιο έχει. Οι χώρες της Ευρώπης είναι μικρές και όλες μαζί. Συνεργάζονται ή τσακώνονται αιώνες τώρα. Από την άλλη οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα πράγμα, αποτελούμενο από ένα συνονθύλευμα φυλών και παραδόσεων που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟΝ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΝ. Άμα μένεις τώρα στο Τέξας, ποιος χέστηκε τί γίνεται στην Ιταλία. Έπρεπε λοιπόν 1) να δημιουργήσουν έναν ισχυρό εθνικό “μύθο” και 2) να πιστέψουν σε μια ισχυρή ταυτότητα. Και λειτούργησε, έγιναν έθνος. Τώρα αν αυτό είναι λίγο ατυχές για την υπόλοιπη υφήλιο είναι άλλο θέμα.
Να προσθέσω επίσης το εξής: Εκτός από τον εθνικό μύθο και την ισχυρή ταυτότητα έπρεπε να ενωθούν και ενάντια σε ένα κοινό εχθρο. Κάποτε είχαν τους Άγγλους, μετά περάσαμε στους κομμουνιστές και τέλος φτάσαμε στην τρομοκρατία. Σκεφτήτε μόνο τί έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και πριν το 9/11. Ξαφνικά οι αμερικάνοι θυμήθηκαν την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια, την ανεργία. Και πριν καλά καλά ακουστούν αυτά τα θέματα ήρθε η αποφράδα μέρα και έγινε ο πανικός στο World Trade Centre. Είναι αδύνατον για κάθε άνθρωπο που αισθάνεται Αμερικάνος να μην θεωρήσει ότι απειλήται. Είναι αδύνατον να μην προσπαθήσει να πιαστεί από κάπου, από κάθε ελπίδα που του δίνεται για την επίλυση αυτού του φόβου. Ο Bush την πρόσφερε απλόχερα τότε. Και τώρα; Τώρα νομίζω ότι ξέρουν πολύ καλά πως κάτι πάει πολύ λάθος. Γι’αυτό και τρέξανε όλοι να ψηφίσουν, ευχάριστη αλλαγή από την απάθεια.
Το πρόβλημα είναι ότι τους κρίνουμε με λάθος κριτήρια. Δικά μας. Αν εμείς ξέρουμε τα άσχημα της Ελλάδας και των Ελλήνων αλλά είμαστε παρόλα αυτά εθνικά υπερήφανοι, γιατί απορούμε που οι Αμερικάνοι είναι εξίσου εθνικά υπερήφανοι; Είναι κακό; Είναι κατακριτέο. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Μεταξύ μας οι Έλληνες λέμε πράγματα όπως “είμαστε κάφροι παιδί μου” και λοιπά χαριτωμένα. Θα το έλεγες αυτό ποτέ σε έναν Ιταλό; Για την ίδια σου τη χώρα – για την ίδια σου τη ράτσα; Ας μην είμαστε αφελείς.
Εν τω μεταξύ 10:45 το BBC News 24 αναφέρει Bush 254, Kerry 252. Η ελπίς πεθαίνει τελευταία.
Leave a Reply