Ο άντρας της ζωής μου (ε, για κανα 8άρι χρόνια)

PhD Graduation
Uploaded by hm6612 on 14 Sep 07, 10.22AM BST.

Τελικά αν το σκεφτείς ο supervisor μου είναι ο άντρας της ζωής μου (μέχρι τα τώρα) καθότι τον τρώω στη μάπα τα τελευταία τρία χρόνια και ενδέχεται να τον τρώω για άλλα πέντε χωρίς κανένα παράπονο. Όχι μόνο δεν παραπονιέμαι αλλά τον παρακαλάω κι όλας. Μεγάλες επιτυχίες.

Να ξεκαθαρίσουμε ΣΑΦΩΣ ότι το μεγαλύτερο σφάλμα στο οποίο μπορείς να υποπέσεις ως μεταπτυχιακός/ διδακτορικός φοιτητής είναι να μπλέξεις το αίσθημα σχεδόν παιδιού – γονιού που σου προκαλεί ο καλός supervisor με οποιοδήποτε άλλο αίσθημα (οι πονηροί το πιάσαν). Εκτός και αν σε διακατέχει καμία καλπάζουσα μαζοχίλα και ξύνεσαι να τα έχεις δει όλα με άνθρωπο που:

• σου τη λέει από το πρωί μέχρι το βράδυ
• πάντα θέλει κάτι παραπάνω από αυτό που έκανες
• μονίμως έχει διορθώσεις
• πιστεύει ότι μια βιβλιογραφία από δω μέχρι το Παρίσι βγαίνει μέσα σε 3 μέρες (δηλαδή έχει παράλογες απαιτήσεις)
• δεν είσαι ποτέ good enough (γιατί πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, όπως μαρτυρούν οι άπειρες διορθώσεις του).

Έχω κανονίσει να τον δω και να συζητήσουμε το θέμα την άλλη εβδομάδα – μετά από κάποιο καιρό που τσαντίστηκε, μου την είπε, έφαγα ένα καλό βρισίδι (ξεγυρισμένο) και (ευτυχώς) ξέχασε το θέμα που μου πρότεινε αρχικά και ήρθε πιο κοντά στο θέμα που θέλω να κάνω εγώ.

Ζω μία παράκρουση κι όλα αυτά γιατί; Για να φορέσω το φλώρικο καπελάκι (βλέπε άνωθεν);

Όχι όχι. Για τη διαδικασία ωρέ. Γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα χόμπι. Πλέξιμο. Βελονάκι. Ζωγραφική. Εγώ διαβάζω. Από μικρή φαινόμουν ασταθής τύπος.