Όλα καλά.
Ήμουν στην Oxford Street την ώρα του lunch για να πάρω κάτι από τα Virgin Megastores. Άκουσα τις σειρήνες, περνάγαν περιπολικά και πυροσβεστικά οχήματα. Επιτόπου τηλέφωνο στη Θεοδώρα, που ήταν σπίτι και με πήρε και η Κερκυραία: “Πού είσαι, γίνεται της πουτάνας” Επιτόπου τηλέφωνο στη Μαμά Δέσποινα: “Μάνα δεν ξέρω τί γίνεται αλλά αν γίνεται κάτι είμαστε όλοι καλά”…
Επιστροφή στο γραφείο, δουλειά και αναχώρηση νωρίς επί του ποδηλάτου.
Εγκαταλελειμένα εντελώς τα στενά και πανικός από πεζούς στις κεντρικές αρτηρίες. Το’χουν κόψει όλοι με το πόδι. Κάποιοι κεντρικοί δρόμοι είναι κλειστοί και η κίνηση στους ανοιχτούς δρόμους είναι απίστευτη. Όπως πέρναγα από το πλάι του Euston, το παραδέχομαι ότι φοβήθηκα. Διπλό πετάλι.
Με ενοχλεί αυτή η ατμόσφαιρα. Αυτόματα όλοι, με το που ακούμε σειρήνα αναζητούμε το από πού και προς πού. Αν υπάρχουν αστυνομικοί κοντά τους κοιτάμε. Αν στέκονται κάπως ησυχάζουμε. Αν τρέχουν κάπως ανησυχούμε.
Οι μαλακίες πληρώνονται όμως. Όπως λέει κι ο newmanifesto “όταν σπέρνεις θύελλες θερίζεις τρόμο”
———————
Είναι καλά: Phantasmak
Α, έτσι λοιπόν… τούτο το απόγιομα στην Λόντρα.
Ποδηλατάκι ε; Το καλύτερο μέσο, μου φαίνεται.
i ride my bicycle my bicycle… κάτι ήξερε ο συγχωρεμένος… έχει κουδούνι;;; δυστυχώς κάπως έτσι θα ‘ναι τα πράγματα μέχρι να έρθουν τα νέα μέτρα… να προσέχετε εσείς τα καλόπαιδα εκεί στην ξενιτιά… ;)
Πάει κι αυτό…
Σοφία, ευχαριστώ για το μήνυμα.
Ήμουν στο δρόμο κι έτρεξα στο χάος της Γουόρεν Στριτ για να γίνω μάρτυρας της πλήρους έλλειψης ενημέρωσης, των πλέον απίθανων φημών, του νευρικού κόσμου και του αποκλεισμένου σταθμού στα 200 μέτρα μακρυά.
Όλοι δηλώνουν πως δεν θα υποχωρήσουν μπροστά στην τρομοκρατία και όλοι παραδέχονται πως το επόμενο ταξίδι στο κέντρο είναι πιο δύσκολο από το προηγούμενο.
Σουρεαλιστικές σκηνές, όταν πια τα πράγματα άρχισαν να επανέρχονται κάπως στο φυσιολογικό: τουρίστες που παίρνουν φωτογραφίες στον «χώρο του εγκλήματος» με ό,τι διαθέτουν (κινητά, φωτογραφικές, βιντεοκάμερες κλπ) και μια ομάδα Χάρε Κρίσνα που αποφάσισε να κάνει τη δική της τραγουδιστική παρέμβαση (που διακόπηκε άδοξα από την αστυνομία έπειτα από τις διαμαρτυρίες των δημοσιογράφων που δεν μπορούσαν να δώσουν τα κομμάτια τους με τόσο θόρυβο -σαν να μην έφταναν οι σειρήνες και τα ελικόπτερα).
Και για άλλη μια φορά -συγγνώμη που εκμεταλλεύομαι το χώρο σου, Σοφία- αναρωτιέμαι γι’ αυτή την κατάρα: κάθε φορά που έχει νόημα αυτό που κάνω, να σημαίνει ότι κάποιος κάπου στον κόσμο δεν τα πάει καλά.
Να προσέχετε, όσο μπορείτε.
Εχω νευριάσει. Γιατί πρέπει να έχω το μυαλό μου συνέχεια στο Λονδίνο. Γιατί είχα πήξει στη δουλεία και έλαβα ένα mail που έλεγε “είμαστε όλοι καλά, δεν ξέρω τι έγινε αλλά είμαστε καλά” και έχασα 3 χρόνια από τη ζωή μου μέχρι να ανοίξει το in.gr και το bbc. Γιατί εκτός από τα 4 βρωμόπαιδα που ζούν μαζί έχω άγχος και για τα άλλα 4 που ζούν παραδίπλα και τα γνώρισα, για το Δημήτρη, τον Άρη, τη Μαργαρίτα, την Εύη και τον αχρείο που σιχαίνομαι αλλά σε κάτι τέτοια περνάει σφήνα από το μυαλό μου. Γιατί δουλεύω με ανθρώπους εκεί και στην πλειοψηφία τους είναι υπέροχοι. Και γιατί πρέπει να πείσω γονείς και φοιτητές οτί δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας και να αντιμετωπίσω τον πανικό τους. Μιλάμε για πολλά νεύρα!!!!
Δεν βγάζεις άκρη, στο εξής θα πρέπει και οι άγγλοι και όσοι παρευρίσκονται στο νησί, να ζουν υπό σκιά. Όσο και αν δε φοβούνται, θα το σκέφτονται. Και αυτό από μόνο του είναι ήδη τρομακτικό…
Σωστο.