Είναι Μανιάτης. Αυτό θα έπρεπε να φτάνει αλλά θα δώσω λίγες λεπτομέρειες ακόμα έτσι γιατί ο Κυρ-Γιώργος είναι μορφή και δεν μπορεί να περάσει έτσι στα ψηλά γράμματα.
Τί κάνει ο Κυρ-Γιώργος
Μας δίνει στην αναφορά στεγνά. Ξυπνάει νωρίς (πριν τις πέντε το πρωί) κάνει έναν ελληνικό, κάθεται στην αυλή και χαλαρώνει. Εναλλακτικά – όταν την έχει ψιλιαστεί ότι θα κάνουμε διάφορες μαλακίες – ανεβαίνει στο ταρατσάκι (ή μάλλον στη στέγη) για να ελέγχει πανοραμικά όλο το χώρο χωρίς να τον βλέπουμε εμείς. Από τις δέκα και μετά που εμφανίζονται όλοι (με γυαλί ηλίου και φραπέ στο χέρι) μας δίνει στην αναφορά. Ποιος γύρισε τί ώρα και με ποιον. Ποιος μπήκε σε ποιού το δωμάτιο, τί έκανε εκεί (“ακούγατε μουσική”) και τί ώρα βγήκε. Και τί έκανε όταν βγήκε. Και τι φόραγε. Ο κυρ-Γιώργος βλέπει μέσα από τους τοίχους. Ελέγχει. Όλα τα ξέρει όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει.
Από ένα σημείο και πέρα ξύπναγα το πρωί, έκανα καφέ, καθόμουν στο τραπέζι και έλεγα:”Καλημέρα. Ακούω”. Και μου έλεγε την ώρα που γυρίσαμε στο λεπτό: “Τέσσερις και δέκα”
Προσπάθησα πραγματικά. Κυρ-Γιώργο του λέω, πρέπει να μας πεις μια ώρα συγκεκριμένη. Να ξέρουμε. Να κανονίσουμε ότι τόση ώρα έχουμε να βγούμε και τότε πρέπει να γυρίσουμε για να μη μας πάρεις χαμπάρι. “Γιατί τί σας ενοχλώ εγώ;” Βρε κυρ-Γιώργο νέα παιδιά είμαστε μπορεί να θέλουμε να κάνουμε καμιά μαλακία. Πες μου ότι θα ξυπνήσεις στις τέσσερις να κανονίσουμε να τελειώσουμε τα πάντα στις τέσσερις παρά πέντε. “Α δε γίνεται, μπορεί να ξυπνήσω στις τρεις”. Μου φαίνεται πως το βράδυ που του έκανα εκείνη τη συζήτηση δεν πήγε για ύπνο καθόλου. Λες να την έβγαλε στην αιώρα στο ταρατσάκι;
Το τί πείραγμα έπεσε στον κυρ-Γιώργο δε το συζητάμε. Πού την πήγαινε, πού την έφερνε την κουβέντα, στα σεξουαλικά καταλήγαμε. Όχι, κοίτα αυτή τη φωτογραφία και κατέγραψε το ύφος του Μανιάτη, του άντρα του παλιού, του σωστού. Και να δεις θεωρίες που αναλύσαμε. Πότε θα παντρευτούμε και ποιον, γιατί, ποιος είναι ο άντρας ο σωστός, ποιος είναι ο άντρας ο “γκέης” (ναι, ναι, έτσι όπως το γράφω), η γυναίκα που θα κάνει παιδιά, η γυναίκα που δεν είναι για σπίτι.
Νωρίς το βραδάκι μετά το μπάνιο και πριν την έξοδο καθόμασταν με ένα μπουκάλι ούζο στο τραπέζι. Με τον Παντελή ετοιμάζαμε σαλάτες, ψάρια, τηγανητά και καθόμασταν να τα πούμε. Όλοι μαζί, ή όσοι είχαν τελειώσει τις δουλειές εκείνη την ώρα. Κουτσομπολιά, νέα, αστεία, πανικός με λίγα λόγια και τα ούζα ούζα, να μην ξεχνιόμαστε. Έτσι μάθαμε ένα βράδυ πως είμαι και “αιρετικιά” μη σου πω ότι “έχω δοθεί και στον οξαποδώ”. Και να λυσσάμε.
Μα να μην τον αφήνουμε σε ησυχία τα κωλόπαιδα! Την Κυριακή το βράδυ, που είχαμε γλέντι, τον έχουμε βάλει να καθήσει και μ’έχει σηκώσει ο Παναγιώτης να του χορέψω τσιφτετέλι, με τον Παντελή να του κρατάει τα χέρια. Η κυρία Αριστούλα, η γυναίκα του, να φωνάζει “Κάποιος να φέρει το πιεσόμετρο!” ενώ ο Παναγιώτης να ψάχνει τα υπογλώσσια. Και δώστου σκηνικά.
Σοβαρά: Είναι ωραίος ο κυρ-Γιώργος. Είναι από τους παλιούς άντρες, τους λίγο βαρύς, τους λίγο μπερμπάντηδες, που πίνουν το ουζάκι σκέτο και σιγά σιγά, που το πρωί πίνουν ελληνικό καφέ με σέρτικο τσιγάρο. Κι αν τον πειράζαμε πολύ ας μας συγχωρέσει. Άλλωστε αν γελάγαμε εμείς μία εκείνος γέλαγε δέκα.
Leave a Reply