Ασυναρτησίες: Απουσιολόγιο

Από απουσίες μου έχουν σημειώσει πολλές. Είναι η εκδίκηση της μοίρας φαίνεται επειδή ήμουν απουσιολόγος στο σχολείο. Κι αν έκρυβα μερικές για τους συμμαθητές μου πού και πού γλιτώνω μερικές τωρινές έτσι για να έρχονται τα πράγματα σε μια ισορροπία.

* Σε ρωτάω πότε έρχεσαι και πότε φεύγεις. Μονίμως, τί ερώτηση είναι αυτή! *

Σε σταθμούς τρένων και αίθουσες αναμονής στα αεροδρόμια περνάω τη ζωή μου. Και στέλνω μυνήματα “έχουμε καθυστέρηση πριν φύγεις από το σπίτι πάρε τηλέφωνο στο αεροδρόμιο”. Δεν μπορώ να καπνίσω και παίζω ένα κομπολόι που μου κάναν δώρο. Διαβάζω. Ακούω μουσική. Συνήθως ένας πιτσιρικάς απέναντι μου με κοιτάζει και δειλιάζει να μου μιλήσει. Πιάνω πάντα κουβέντα με κάποια θεία, που πάει ή έρχεται, σίγουρα επισκέπτεται οικογένεια.

* Δεν έχεις βαρεθεί ακόμα τα ταξίδια. Λες να κουραστείς αύριο; Κι αν κουραστείς θα γυρίζεις ή θα φεύγεις; *

Οπότε είμαι ή δεν είμαι εδώ (ή εκεί – ή οπουδήποτε – αδιάφορο) η απουσία μου σημειώνεται και το αγόρι με τα μουτζουρωμένα χέρια κρατάει το απουσιολόγιο με το ένα όνομα, το δικό μου. Και μετράει. Κάποτε με ρολόι, άλλοτε με ημερολόγιο, κάποτε σε λεπτά και ώρες, άλλοτε σε μέρες και μήνες τις απουσίες μου. Λίγη σημασία έχει πάντως γιατί δε μπορείς να ζεις τη ζωή σου σαν σπασμένο τηλέφωνο: Πιάσε τώρα, κάνε διάλλειμα, άσε το πλεκτό, πάρε το βελονάκι. Κουράζεσαι. Άρα ζω μια ζωή κάπως περιπλεγμένη.

* Αυταπάτες που τρέφεις ώρες ώρες *

Πού και πού το μετανιώνω. Κάνω σχέδια. Μέχρι εκεί θα περπατήσω, για να πηδήξω απέναντι. Μετά – αφού χτίσω τη σχεδία θα περάσω το ποτάμι, θα ανέβω το ρεύμα και θα γυρίσω πίσω από εκεί που ξεκίνησα. Ε και τότε γιατί έφυγες. Για το ταξίδι. “Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη…” δεν έλεγε Καβάφης;

*Και τί θέλει να πει ο ποιητής; Εσένα κορίτσι μου θα σε φάει η ποίηση*

Τελικά, όσο και να το σκέφτομαι ρόδα είναι και γυρίζει. Κι αν αύριο η δουλειά μου είναι στην Κρακατόα; Θα πάς; Θα πάω. Κι εγώ;Αστεία πράγματα. Αυτό το “κι εσύ μαζί μου” λειτουργεί μόνο στον κινηματογράφο. Σωστά;

*Άσε το πήγες μακριά. Εσένα μάλλον θα σε φάει η έβδομη τέχνη*

Πάντως δεν μπορεί να κυλάνε όλα σε αυτή τη ντεμί κατάσταση (επιλεγμένη μεν ημιτελής δε) του τώρα εδώ αύριο παραδίπλα κάνε υπομονή καλή μου όπου να’ναι θα φανεί το φως στην άκρη του τούνελ. Ζω το δράμα της Οδύσσειας ενός Ξενιτεμένου.

* Τελικά μπορεί και να σε φάει το trash culture. Πάντως δεν τη βγάζεις καθαρή*

Κοίταξε, να διαβάσεις Παντελή Πρεβελάκη. Ένας πάει σε μια θεία και της λέει πόσο τη ζηλεύει. Ξυπνάς κύρα τέτοια μου το πρωί, της λέει, και ξέρεις που είναι ο θεός και που ο διάβολος. Που και που και ο διαβαστερός “διανοούμενος” θα προτιμούσε να σπέρνει και να τσαπίζει. Η πραγματικότητα είναι όλο εκεί έξω κι εγώ πάντα με κάποιο τρόπο καταλήγω να τη διαβάζω παρά να την δημιουργώ.

* Μαλακισμένες απογοητεύσεις. Τα πράγματα ειναι πιο απλά από ότι τα φαντάζεσαι*

Ναι αλλά μπορεί να είναι και πιο περίπλοκα.