Συναίβει κι αυτό.
Εγώ και η Κερκυραία έχουμε ξεχυθεί στην Oxford Street, σε μία ύστατη προσπάθεια να σουλουπωθώ πριν κατέβω στις Ελλάδες για τους γάμους που έχω να πάω.
Αφού έχουμε πάρει μια φούστα, ένα ζευγάρι σαγιονάρες (άσπρες, φλατ, πολύ καλές) και ένα τζινάκι κάπρι (με στρας στις τσέπες άστα) περνάμε και από το ALDO για να δούμε κανά παπούτσι.
Μπαίνουμε στο ALDO, γυρνάμε γύρω γύρω, δε μας αρέσει τίποτα. Είμαστε στο τσακ να φύγουμε. Μέχρι που το βλέπω: Το απόλυτο βραδυνό παπούτσι με το απόλυτο ασορτί τσαντάκι. “Αυτό Σοφία να το βάλεις με μαύρο φόρεμα στο γάμο θα είσαι θεά”. Ε μα το ξέρω, δε το ξέρω, θεά είμαι ούτως ή άλλως. Πέδιλο λέμε, ψηλό, καφετίζον, με σχεδιάκια και πέτρες και ΤΕΡΑΣ τακούνι, να περπατάς με πατερίτσες. Απίστευτο. Αλλά 50 λίρες, σαν πολλά δεν είναι; Αλλά γαμάτο. Καλά ας το δοκιμάσω, κι αν μ’αρέσει θα το πάρω. Περιμένουμε. Είμαστε πάλι στο τσακ να φύγουμε γιατί αργεί ο πωλητής και μας έχει σπάσει τα νεύρα. Φευ. Έρχεται το παπούτσι, το βάζω και είναι τόσο καλό που κάθομαι με τις ώρες και το χαζεύω στον καθρέφτη. Το δίνω και στην Κερκυραία. “Πάρτο, θα το φοράω κι εγώ” μου λέει. Άντε λέω θα το πάρω. Τ’αφήνω κάτω, βάζω τα δικά μου παπούτσια και πάω να πάρω την τσάντα μου. “Μαλάκα πού σκατά είναι η τσάντα μου;” Αυτό ήταν. Όσο την είδατε εσείς άλλο τόσο την είδαμε εγώ και η Κερκυραία.
Περνάω σαν την τρελή μπροστά από το μάνατζερ του καταστήματος “κλάπηκε η τσάντα μου” του λέω καθοδόν προς την έξοδο, μπα και πάρει το μάτι μου κάπου την τσάντα. Όχι. Με παίρνει από το χέρι ο μάνατζερ – εγώ να τρέμω από τα νεύρα μου – και με πάει να δούμε τί κατέγραψαν οι κάμερες. Εκεί λοιπόν που κάθομαι και μιλάω στην Κερκυραία έρχεται και κάθεται στη γωνία μία πιτσιρίκα. Αφήνει χάμω την τεράστια μαύρη τσάντα της, μπροστά από τη δική μου. Και καθώς σηκώνεται και φεύγει, τσακώνει τη δική μου, τη χώνει μέσα στη δική της και από δω πάνε κι άλλοι. Γαμάτο; Ο μάνατζερ προσπαθεί να με ηρεμήσει, εγώ δεν ξέρω τί να κάνω, έχω αφήσει και την Κερκυραία πάνω να φυλάει τις άλλες τσάντες, είμαι λίγο σε πανικό.
Μου δίνει ο μάνατζερ το τηλέφωνο και παίρνω τους μπάτσους. Γεια σας το και το. Περιγραφή μου λέει έχετε; Μισό λεπτό του λέω να γυρίσω την κασσέτα. Συγγνώμη που σας καθυστερώ. Μην ανησυχήτε κυρία μου, το θέμα είναι να σας βοηθήσω. (Παύση: Κάνε μία σύγκριση με τους αστυνομικούς στην Ελλάδα. Έχει και παρακάτω, μη σοκάρεσαι ακόμα). Του δίνω την περιγραφή. Μάλιστα, έχω δυο μονάδες εκεί, έρχονται ένστολοι μη φύγετε. Ευχαριστώ πολύ. Δουλειά μας, μου λέει. Εν τω μεταξύ έχει κατέβει και η Κερκυραία, έχουμε πάρει τηλέφωνο και τη Μαστεράτη Φιλόλογο η οποία εμφανίζεται για υποστήριξη. Παίρνω τηλέφωνο τον Κώστα να γυρίσει στο σπίτι και να αλλάξει κλειδαριές γιατί μέσα στην τσάντα είχα τα κλειδιά μου και το δίπλωμα της οδήγησης (αγγλικό) που έχει τη διεύθυνση μου πάνω. Παίρνω τις τράπεζες τηλέφωνα και ακυρώνω κάρτες. Έρχονται και οι μπάτσοι. Μάλιστα έρχονται δύο ένστολοι και τρεις με πολιτικά (ο ένας από αυτούς με τα πολιτικά ήταν τόσο όμορφος, πώς μου κόλλησε, εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται, τέλος πάντων). Μου παίρνουν κατάθεση, βλέπουν τί κατέγραψε η κάμερα και ο μάνατζερ τους κάνει και ένα αντίγραφο σε CD (άκου να δεις τώρα).
Κάνω κι ένα κατάλογο τί είχε μέσα η τσάντα. Ο ένας αστυνομικός μου λέει θα βρούμε τη τσάντα, τις κάρτες σας του πανεπιστημίου, το βιβλίο σας αλλά σίγουρα όχι το πορτοφόλι σας. Πιθανόν να βρούμε και τα κλειδιά σας. Δεν ενδιαφέρονται για κάρτες, συνήθως για ρευστό και κινητά. Ρευστό είχα μόνο 5 λίρες. Το κινητό στην τσέπη. Γιατί είχα το κινητό στην τσέπη; Πάντα το έχω στην τσάντα (και νευριάζει ο Κώστας γιατί με παίρνει και δε το ακούω). Για πιο λόγο το είχα στην τσέπη; Διαίσθηση, μου λέει ο μπάτσος. Και καλά αυτή η διαίσθηση δε μπορούσε να με προειδοποιήσει να κρατάω και την τσάντα;
Με τσακώνουν Κερκυραία και Μαστεράτη Φιλόλογος και με πάνε σούμπιτη για καφέ. “Φάε κι ένα γλυκό, δε σε βλέπω καλά”. Τρία τσιγάρα απανωτά έκανα από τα νεύρα μου. Χαλάλι μωρή η τσάντα, χαλάλι και όλα τα περιεχόμενα. Το δίπλωμα όμως;
Την Παρασκευή κατεβαίνω Αθήνα. Η μαμά Δέσποινα μένει στου διαόλου το κέρατο. Τώρα (ΤΩΡΑ λέω) κάποιος να αναλάβει να με πηγαίνει από δω κι από κει.
“Μη μου στεναχωριέσαι, συμβαίνουν” μου λέει κι η Μαστεράτη Φιλόλογος. Μην ανησυχείς, της λέω τρία καλά βγήκαν από αυτή την ιστορία.
1. Αλλαγή πορτοφολιού που θέλω να την κάνω εδώ και καιρό και δεν ξέρω πώς να το φέρω στον Κώστα που μου το είχε κάνει δώρο.
2. Τέρας update πραγματική ιστορία στο blog
3. Μέσα στο πορτοφόλι ήταν η κάρτα της δουλειάς μου/πάσο για διάφορα δικαστήρια και αστυνομικούς σταθμούς και άλλες υπηρεσίες. Φάτσα φόρα δίπλα στη φάτσα μου έχει το στέμμα και γράφει φαρδιά πλατιά “Officer of the Crown”. Έτσι να το δούνε τα κλεφτρόνια και να χεστούνε πάνω τους. Να ‘μουν από μια μεριά να δω τη μούρη τους!
——
UPDATE: Μετά από διόρθωση της Κερκυραίας στα σχόλια παραδέχομαι ότι το μαγαζί ήταν το Ravel, το ‘χει το δίκιο της. Συγχωρέστε με – είναι μπέρδεγουεϊ η κατάσταση.
Erxomai na epibebaioso oti nai simnbenoun kai ayta ta iperoxa pragmata sta londina…
Na diorthoso pali gliko mou Sofaki kai na po oti to magazi pou mas eklepsan legetai RAVEL k oxi aldo!
Agapite tis lae sigxoreste tin sas parakalo giati ipesti ena isxyro sok i tsameni…tetoia friki efage i kali mou pou ti metedose kai ston manager (oreos o manager an kai indos!)…Na fantasteite oti erxete o kaimenoulis kai mou leei…se parakalo kateva kai iremise tin fili sou giati orietai…kserete tora… i Sofia na xei neuriasei kai na tou leei monolektika…NAI OXI GIATI TORA…ta pekse o anthropos ti fobithike to mati tou…kai naxei kai emena na tou leo ti skedia einai ayta ore manager na min exete securita sto magazi?Telospanton…
Na dosoume sigxaritiria omos sto police pou eftase se deuterolepta!
Den peirazei Sofaki mou kathe empodio gia kalo!
Mh stenoxwriesai agaph mou, kathe empodio gia kalo. Exeis tora kathe dikaiologia gia kainourgio portofoli, kainourgia tsanta KAI na zhtas na se phgainofernoun stis Athhnes kai pisw ws gnhsia officer of the crown pou zei ena drama. Kai epishs, ksexasa na to po to proi, prepei na apaithseis apo to ALDO na sou kanoun dwro tsanta kai papoutsiko gia psyxikh odynh. Orthon?
Λυπάμαι αλλά απο τα πραγματα δεν μπορώ να είμαι χρήσιμος. Εχω πολλα ερωτήματα αλλά δεν είανι της ώρας. Το κατάστημα δεν έχει καμμία υποχρέωση;
Τι μου θύμισες τώρα…
Σ’ ένα ψαροχώρι στην Καλιφόρνια ενώ οι χαρούμενες και ανυποψίαστες Ελληνίδες κάνουν υδρομασάζ, το πορτοφόλι με όλες τις κάρτες, διπλώματα και λοιπά, κάνει φτερά. Ευτυχώς όχι τα διαβατήρια και τα μετρητά μας.
Βέβαια, δεν είχαμε την άριστη αντιμετώπιση που είχατε εσείς καθώς η αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο μας παρέπεμπε στην αστυνομία του Μόντερεϊ και τρέχα γύρευε.
Όπως και να’ χει, να μη στενοχωριέσαι. Όλα φτιάχνουν αν δεν κάνω λάθος. Φαντάσου να έχανες το σημείωμα του παππού σου που κρατούσες 35 χρόνια (ναι, το έπαθε η μαμά μου).
Έχεις και δικαιολογία για αμέτρητες βόλτες και παρηγοριές, εκμεταλλεύσου το! :D
Βρε Σοφία τι απίστευτη αντιμετώπιση ήταν αυτή; Αφού τα κατάφερες να ζηλέψουμε που σου έκλεψαν την τσάντα.. ε τι να πω; Ή έχεις πολύ ταλέντο στη διήγηση ή εδώ θέλουμε 200 χρόνια για να γίνουμε ζώα (Νικολαϊδης στην Αλίκη στο Δόλωμα)
Εύα τι σασπένς που είχε το σχόλιό σου!! να τα ανεβάζεις και το στο blog κάτι τέτοια (ή το ανέβασες και το έχασα;)
Έλα βρε Σοφία, μια πτωχή πορτοφολού, πιθανώς πρεζονάκι, σε έκλεψε, όχι η Μαφία! Τι να κάνει το κοριτσάκι, βλέπει τις “ξένες” ματσωμένες να γυρνάνε με γεμάτες σακούλες κι αυτό μόνο οφθαλμόλουτρα σε Χάροντς και τέτοια, λέει εμπρός, κοινωνική αναδιανομή του πλούτου εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρπάζει το πορτοφόλι… Άσε που όπως λες θα είδε την ταυτότητα και τρέμει τώρα και κάπου έχει λουφάξει. Τεσπα, τα πλαστικά αλλάζονται, εμείς να’μαστε καλά. Κι αν όντως χρειάζεσαι βοήθεια στην Αθήνα, βάζω τη φορτηγίδα – Παρασκευή είπες; έχω ρεπό.
Καλή θεία, μη στενοχωριέσαι!! Όσο έχουμε Toyota Starlet και κυκλοφορούν περιστέρια, δεν μασάμε!! Έλα εσύ στις Ελλάδες και θα σε πηγαινοφέρνω εγώ! Τα πρωινά που θα δουλεύω, θα σου δανείζω ΚΑΙ το δίπλωμα να κάνεις τη δουλειά σου!! Εδώ οι μπάτσοι δεν μασάνε από αυτά, χαμογελάς και λίγο και πας στη δουλειά σου!!!
This post has been removed by the author.
όχι Ιφιμέδεια, δεν το ανέβασα
πέρυσι έπρεπε να το είχα ανεβάσει αλλά κάτι θα συνέβει και το γεγονός ξεχάστηκε (μάλλον και ηθελημένα γιατί έχω παρελθόν με τις κλοπές… στο σπίτι μεν -> να ένα future post ίσως ;) lolol)
-pardon me Σοφία για το διπλό comment, αλλά ξέχασα κάτι-
Καλά…τι μου θύμισες τώρα. Κλασσικό μέρος για βούτηγμα. Σχεδόν τα ίδια έπαθα εγώ πέρυσι. Το Ravel ή το Aldo (ποιο τελοσπάντων είναι στην Oxford, όπως περνάς το Oxford Circus μετά το Top Shop, στη γωνία μετά την HSBC)? Τεσπά. Ιδού το προσωπικό μου δράμα:
Πάω για ψώνια με μια φίλη. Σημειωτέον έχω ψώνια με τα παπούτσια. Βλέπω απέναντι το αντικείμενο του πόθου μου. Ζητάω από την κοπέλα το νούμερό μου στο αντικείμενο του πόθου, κάθομαι και αφήνω την τσάντα ανάμεσα σε εμένα και σε φίλη, στα πόδια μου. Δοκιμάζω τα παπούτσια, σηκώνομαι όρθια, κοιτάζω την τσάντα, είναι εκεί, κοιτάζομαι στον καθρέφτη, κάθομαι κάτω. Βγάζω τα παπούτσια, λέω θα τα πάρω, πάω να πάρω την τσάντα, η τσάντα άφαντη. Με πιάνει κρύος ιδρώτας. Σηκώνομαι πανικόβλητη. Κοιτάζω γύρω… μπας και είχε πέσει παραδίπλα.. ΤΙΠΟΤΑ! Το λέω στην κοπέλα, φρικάρει αλλά τα έχει χάσει, μέχρι να κάνει κάτι λέω θα έχει φύγει ο τύπος. Τρέχω στην πόρτα, το λέω στον φρουρό –έτσι και έτσι μια τσάντα τάδε-, μου λέει κάτι του τύπου «αυτά συμβαίνουν» μάλλον έχει φύγει ο κλέφτης, λέω «αδύνατον, κάντε κάτι» μου’ρχεται μια ζαλάδα, μια σκοτοδίνη. Κάθομαι στη πόρτα και φωνάζω σε φίλη να κάνει βόλτα στο μαγαζί να δει αν την έχει κανείς, αν κάποια κρατάει πολύ μεγάλη τσάντα, κάτι βρε παιδί μου… Δεν είχαν περάσει ούτε 10 sec μπορεί και να μην είχε φύγει ο κλέφτης. Κοιτάζει, τίποτα. Στο μαγαζί έχουν καταλάβει οι υπόλοιποι πελάτες ότι κάτι τρέχει και επικρατεί εάν ψιλοσούσουρο. Τεσπά, μετά 1 λεπτό, πάω προς τα ταμεία, κοιτάζοντας τους διπλανούς μου καθ’οδόν με θολωμένα πανικόβλητο βλέμμα επιθεωρητή Κλουζώ. Και –Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ-, σταμπάρω απέναντί μου μια μαύρη με στυλ ghetto queen και καρότσι μωρού(με μωρό μέσα) και ένα κάρο μωρουδιακές σακούλες στο χαμηλό ράφι του καροτσιού. Από τη μια ξεπροβάλει η άκρη της τσάντας μου!!!! Τρέχω, τη σπρώχνω, βουτάω την τσάντα και βρίζω κάτι στα ελληνικά. Η τύπισσα –χωρίς εγώ να έχω πει τίποτα- φωνάζει «πως τολμάς και λες πως την έκλεψα εγώ?…γυναίκα με μωρό παιδί!» … λες και είχα πει τίποτα! Τρέμω από τα νεύρα μου γιατί με περνάει για ηλίθια, τα παίρνω, τη βρίζω, η πωλήτρια ανάμεσα… ΧΑΜΟΣ. Δεν έκανα όμως τίποτα παραπάνω (μηνύσεις κλπ)… δεν είχα το κουράγιο ψυχολογικά.
Αυτά. Εύχομαι να έχεις το δυνατόν τις μικρότερες απώλειες.
Έλα, ρε! Κλοπή σε μαγαζί στο Λονδίνο; Πρωτότυπο. Εγώ έχω πετύχει τον ίδιο τον πωλητή να ψαχουλεύει σακούλες από άλλα ψωνάκια μου στο δοκιμαστήριο. Και δεν ήταν γιατί ήθελε να τσεκάρει αν είχα βουτήξει εγώ κάτι δικό τους, σου ορκίζομαι…
Ωπ καλώς τον. Γύρισες εσύ;
Και δεν τον πλάκωσες στις μπάτσες τον πωλητή;
polu kouventa gia ena portofoli.an einai na me zalisete na sas to ferw pisw….
αμαρτίες εξομολογούμενες, ως γνωστόν… :)
Έχεις την θερμή και αγωνιστική μου συμπαράσταση για το ατυχές λονδρέζικο συμβάν.
Τί να πω κι εγώ που μου έκλεψαν ένα καπελάκι που μου άρεσε πολύ -και μάλιστα την ώρα που το φορούσα (το απύθμενο θύμα). Τουλάχιστον εσύ είχες ακουμπήσει το τσαντάκι σου.
Πήγαινε εδώ μήπως και μετάνιωσε η κοπέλλα κι άφησε κανένα σημείωμα. Αν πάλι όχι, τουλάχιστον θα χαρείς να δεις τις αμαρτίες άλλων.
ΥΓ: Ψάχνεις ακόμα κουτιά για την μετακόμιση; γιατί εδώ προέκυψαν κάμποσα.
Έλα. Από κουτιά έχουμε κάμποσα, από όρεξη να τα γεμίσουμε είμαστε λίγο φλατ.
Τί καταπληκτικό blog είναι αυτό που έκανες link; Έχω πάθει
Υπουργείο Εξωτερικών. Λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο επίδοξοι Πρέσβεις εκ Προσωπικοτήτων, Πρέσβεις επί τιμή, γηραλέοι συνταξιούχοι Πρέσβεις τους οποίους επαναδιορίζει στο ΥΠΕΞ η Ντόρα Μπακογιάννη, σαν ένα είδος «χαρέμι», σύμφωνα με διατάξεις που υπήρχαν στον Οργανισμό του Υπουργείου Εξωτερικών και επαυξήθηκαν στο πολλαπλάσιο με το άσχετο νόμο 3712/2008. Στην ιστοσελίδα http://www.equal-rights-greece.com ετοιμάζεται η καταγγελία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ταυτόχρονα σε Βρυξέλλες και Αθήνα, Λ. Βασιλίσσης Σοφίας) για μαζική παραβίαση εκ μέρους του Υπουργείου Εξωτερικών της κοινοτικής οδηγίας 2000/78/ΕΚ που απαγορεύει διακρίσεις λόγω ηλικίας κλπ στην απασχόληση και εργασία.
Σημειώνεται ότι το Υπουργείο Εξωτερικών, εν μέσω οικονομικής κρίσης, και ενώ κάνει μύριες όσες διακρίσεις στα όρια υποχρεωτικής εξόδου από την εργασία λόγω ορίου ηλικίας (για άλλους στο 60 έτος που τους έδιωξαν και αμέσως μετά κατάργησαν τη διάταξη, στους διπλωματικούς μέχρι το 65ο και σε άλλους στο 67ο), τώρα φέρνει από τα γηροκομεία υπέργηρους συνταξιούχους Πρέσβεις 80 χρονών, για να τους ταϊζει με χρυσά κουτάλια από τα λεφτά του ελληνικού λαού.
Στην καταγγελία, στην οποία τηρείται εχεμύθεια ως προς το όνομα του καταγγέλλοντος (αν ζητηθεί), αφού θα κυνηγηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το κράτος που παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο και πέσει «καμπάνα» και παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, θα χάσουν τον ύπνο τους οι επαναδιοριζόμενοι μετά τη συνταξιοδότησή τους Πρέσβεις. Έχουν δηλώσει συμμετοχή και υπάλληλοι τόσο του διπλωματικού κλάδου και λοιπών κλάδων του Υπουργείου Εξωτερικών και απλοί πολίτες που φυσικά και έχουν «έννομο συμφέρον» για να κάνουν την καταγγελία.
Για δηλώσεις συμμετοχής στην υπογραφή του εντύπου της καταγγελίας, δηλώστε στο
http://www.equal-rights-greece.com
[…] Η τσάντα (που εκλάπει τις προάλλες) βρέθηκε! Και γαμώ τις ταχύτητες η αστυνομία του Λονδίνου; […]