Καλό ταξίδι…

Η L. είναι η προϊσταμένη μου εδώ και ενάμιση χρόνο. Την πρώτη μέρα ήρθε και με πήρε από το Τμήμα Προσωπικού και με πήγε στο δικό μας κτίριο, με κάθησε στο καινούριο μου γραφείο και μου μίλησε για τη δουλειά. Σκέφτηκα τότε ότι μοιάζει 30 (ήταν), μικροέδειχνε πολύ, ήταν αδύνατη, με γλυκό πρόσωπο και λίγες ρυτίδες στα μάτια, πίστεψα επειδή χαμογελάει συχνά (και είναι αλήθεια)

Για να καταλάβεις. Η πρώτη μου δουλειά στο Λονδίνο ήταν ένας εφιάλτης. Κράτησε ενάμιση χρόνο μέχρι που βρήκα την τωρινή και παραιτήθηκα. Είχα περάσει άσχημα. Είχα αισθανθεί να με εκμεταλεύονται, να με ρίχνουν, να με κάνουν να πιστεύω ότι δεν αξίζω για καλύτερα και μόνο για αυτό το κολπάκι τους μίσησα με πάθος.

Την πρώτη μου μέρα στην καινούρια δουλειά, με κουστούμι και γόβα, με τα μάτια μου βαμμένα, κάθισα ήσυχα στο γραφείο και άκουγα την L. να μου εξηγεί. Η δουλειά ήταν διαφορετική, καλή, το περιβάλλον κάτι παραπάνω από ευχάριστο, οι άνθρωποι ειλικρινείς και εγκάρδιοι. Και η L. έγινε σημάδι της εποχής, με πήρε από το χέρι και μου έμαθε τη δουλειά.

Και μου εξηγούσε κάθε μέρα, πρόθυμα, με χιούμορ, με κατανόηση, με υπομονή. Χρειάστηκε κάποια στιγμή να με μαλώσει. Χρειάστηκε κάποια στιγμή να με επαινέσει. Έκανε και τα δύο με την ίδια τρυφερότητα και τον ίδιο επαγγελματισμό. Την έμαθα και με έμαθε. Συμφωνούσαμε. Είμαστε άρρωστες και οι δύο με τη γραφική ύλη, την τάξη στα αρχεία του γραφείου, με τα κολπάκια που παίζουμε στους μεγαλοδικηγόρους για να τους κατευθύνουμε εκεί που πρέπει.

Δεν είμαστε κολλητές, δεν είμαστε φίλες. Έχουμε πιει δυο μπύρες κάποιες Παρασκευές και έχουμε πει κάποια νέα μας, όπως λέγονται σε κάθε γραφείο.

Πριν τέσσερα χρόνια, σε κάποιες της διακοπές στην Βαρκελώνη γνώρισε έναν Νορβηγό. Τα φτιάξανε. Ήρθε εκείνος στο Λονδίνο για ένα χρόνο. Γύρισε στη Νορβηγία και η σχέση τους κρατήθηκε με γράμματα και συχνά ταξίδια. Το χρόνο που μας πέρασε η L. έμαθε Νορβηγικά. Τον Απρίλιο ζήτησε άδεια ενός έτους άνευ αποδοχών και η αίτηση της έγινε δεκτή.

Σήμερα ήταν η τελευταία της μέρα στο γραφείο, την άλλη Πέμπτη φεύγει για Νορβηγία για να ξεκινήσει σιγά σιγά μια καινούρια ζωή.

Στη μικρή τελετή – που κάνει το τμήμα σε όποιον κι αν φεύγει – ομολογώ ότι συγκινήθηκα όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Δεν παθιάζομαι με τα επαγγελματικά μου, η δουλειά για μένα είναι δουλειά, δεν με ορίζει. Αλλά τα καλά πρέπει να λέγονται και ενώ έχω γνωρίσει καταπληκτικούς ανθρώπους στην επαγγελματική μου ζωή η L. ήταν ο πρώτος άνθρωπος στο Λονδίνο, εννοώ σε εργασιακό χώρο, που προσπάθησε να με καταλάβει, που με σεβάστηκε, που με βοήθησε, που με έκανε να αισθανθώ ότι είμαι πολύτιμη για την ομάδα της. Χωρίς δήθεν, χωρίς μανατζερίστικες μπούρδες.

Και κάτι τέτοιοι άνθρωποι αξίζουν. Γιατί είναι η πρώτη μου δουλειά που ενάμιση χρόνο μετά δεν μου έχει τύχει να ξυπνήσω ένα πρωί και να πω ότι δε θέλω να πάω. Το φαινόμενο δεν έχει να κάνει μόνο με την L. αλλά βοήθησε απεριόριστα.

Αν ο άνθρωπος L. έχει έστω και λίγη ομοιότητα με την μάνατζερ L. τότε ο Νορβηγός είναι πολύ τυχερός. Μακάρι να μη γυρίσει στη δουλειά μετά τον ένα χρόνο, μακάρι να της πάνε όλα καλά και να της αρέσει η καινούρια της ζωή.

Καλό σου ταξίδι – σε ευχαριστώ για όλα.